In Japan hebben ze er een kunst van gemaakt om series vol games te stoppen die niet op elkaar volgen. Final Fantasy bijvoorbeeld, maar ook Persona en de Atelier-spellen hebben een hoop games, maar die hebben lang niet altijd iets met elkaar te maken. Soms wel, maar daar moet je dan vaak zelf achter zien te komen. Zo ook bij Blue Reflection, die toevallig ook van de studio achter Atelier komt.
In deze JRPG wordt Hoshizaki Ao uit het niets naar een mysterieuze wereld gebracht. Een wereld bestaande uit een school, omringd door een hoop water en met een handjevol bewoners die allen hun geheugen kwijt zijn. Voor de meiden die deze plaats al hun thuis noemden, is dit vaste prik. Iets waar ze niet meer over nadenken. Maar dankzij Ao’s invloed wordt hun horizon verbreed. Letterlijk.
In mijn hart
Door middel van stom geluk slaagt ze erin het geheugen van een van de andere dames te prikkelen, wat zich vervolgens manifesteert in de vorm van een Heartscape. Deze fysieke projectie van een persoon zijn emotionele landschap is de eerste doorbraak in het ontdekken van waar ze zijn en dus besluit ons genootschap het te verkennen. Iedereen heeft wel eens donkere gevoelens gehad en in de Heartscape nemen die de vorm aan van demons. Gelukkig blijken onze heldinnen stiekem goed bewapend om die te bevechten.
Door ringen om hun vingers op te laden met emoties, veranderen deze in wapens die de demons kunnen kwetsen. Fans van de originele Blue Reflection zullen op dit moment op het punt van hun stoel zitten, het proces herkennende als die van een Reflector, de hoofdpersonen van het eerste spel.
Dus een vervolg?
Buiten die gelijkenissen, lijkt Second Light op het eerste gezicht een heel ander beestje dan zijn voorganger. Maar schijn kan bedriegen, zo leert men na een uurtje of tien in-game vertoeft te hebben, al laat ik terugkerende spelers de details lekker zelf ontdekken. Gelukkig gaat Gust er niet vanuit dat iedereen het vorige spel gespeeld heeft en dus word je in-game bijgepraat door die gebeurtenissen met het nieuwe verhaal te verweven door middel van een van de Heartscapes. En dit is slechts de eerste van meerdere goede beslissingen.
Om nog even bij het verhaal te blijven: die weet veel noten juist aan te slaan. Er hangt constant een sluier van vragen over je heen en omdat de karakters al net zo weinig weten als jij, raak je geïnvesteerd in hun reis en ontdekkingen. Daar tegenover staat wel dat de game er erg lang over doet om op gang te komen; je bent al de twintig uur en daarmee twee derde van het spel voorbij voor de wieltjes er echt vanaf komen. Mij persoonlijk stoorde dat niet zo, daar ik vooral meer wilde weten over deze wereld en diens karakters, maar voor de meer op actie en spanning gefocuste speler kan deze trage opbouw allicht een hekelpunt worden.
En we wachten
Diezelfde spelers zullen dan ook tegen combat aanlopen, daar de tweede Blue Reflection een mix van real-time en turn-based combat voorschotelt waarbij je regelmatig zult moeten wachten om iets te kunnen ondernemen. Je hebt drie karakters tegelijkertijd op het veld, wiens Ether zich automatisch vult. Elke aanval kost een specifieke hoeveelheid Ether en dus zul je soms moeten wachten tot je er voldoende van hebt.
Ether vult zich sneller aan door aanvallen te kiezen die dit als bijwerking hebben of door in een hogere versnelling te gaan. Hiermee doel ik niet op een fast-forward-knop, maar een daadwerkelijke mechanic binnen het spel. Door succesvolle aanvallen te doen, komen vechters in Second Light op stoom en stijgt hun ‘’’drive’’. Zij in een hogere drive vullen sneller Ether aan, hebben toegang tot meer aanvallen, kunnen meerdere zwakke aanvallen aan elkaar plakken en kunnen transformeren vanaf de derde versnelling. Door dit slim in te zetten kun je snel hoge combo’s maken, die in tegenstelling tot de meeste games een daadwerkelijk nut hebben. Elke stap in je combo geeft je namelijk een 25% boost, waardoor je in boss battles niet zelden 300% schade doet.
Met name tijdens die boss battles doet zich ook nog incidenteel het zogenaamde one-on-one fight voor, waarin je een korte tijd alleen je boontjes moet doppen terwijl je op het juiste moment aanvalt of juist verdedigt. Het is geen enorme toevoeging op de rest van de combat mechanics, maar maakt de grotere confrontaties wel net dat beetje memorabeler, daar reguliere gevechten vrij snel hun glans verliezen omdat ze te kort duren om echt met alle ins en outs bezig te zijn.
Onbehagelijk
Wat me echter het meest bij gaat blijven, zijn de karakters. Deels omdat je echt tijd met ze doorbrengt om over ze te leren – daar jullie band is hoe jullie sterker worden en nieuwe skills leren -- en deels omdat vrijwel elk karakter een deel van het verhaal in de spotlights staat. Maar vooral omdat ze me de stuipen op het lijf joegen.
Zoals eerder gezegd is Gust verantwoordelijk voor deze game en maakten zij ook de Atelier-spellen. Dit zijn prachtige games, die vaak ogen alsof ze weggelopen zijn van een waterverfschilderij. Blue Reflection is dat niet. De models proberen duidelijk iets meer realisme uit te stralen met een waarheidsgetrouw kleurenpallet, zonder hun anime-invloeden te verliezen. Als je ooit een spel als The Caligula Effect, Swordt Art Online of Akiba’s Trip hebt gespeeld, zul je direct weten wat ik bedoel. In tegenstelling tot die games kon ik de models in Second Light echter niet waarderen. Animaties van de mond zijn vaak vreemd, de ogen van met name Kokoro ogen leeg en levenloos en op veel momenten beweegt Ao houterig terwijl je loopt of vliegen lange haren in de rondte. Deze combinatie van factoren laat de verder sympathieke groep op sommige momenten aanvoelen als enge poppen en halen je enorm uit het spel. Naarmate je verder komt in het spel en meer bezig bent met je sociale contacten, de school waarin je verblijft opknappen en sidequests aftikken zal je dat een stuk minder opvallen, maar voor mij is het wel iets dat me bij is gebleven toen na dertig uur de credits voorbijkwamen.
Conclusie
Blue Reflection: Second Light heeft enkele kwaliteiten, met name op het verhalende vlak, maar weet als geheel niet boven de massa uit te stijgen. Combat heeft voldoende diepgang, maar vereist zelden dat je de duik neem, terwijl de cast te lijden heeft onder de teleurstellende en soms verontrustende models. Begrijp me niet verkeerd, als liefhebber van JRPG’s ga je je prima kunnen vermaken met dit tweede deel in de serie, maar twijfelaars zullen er niet door over de schreef worden getrokken.