Wie een beetje bekend is met mij als persoon of met mijn werk, zal ongetwijfeld weten dat mijn smaak qua games vrij breed is. RPG’s, visuals novels, puzzle games, action-adventures, racing en meer voeg ik met plezier toe aan mijn collectie en worden met net zo veel plezier gespeeld. Maar ook ik heb genres waar ik minder mee heb. Construction and management sims bijvoorbeeld.
Laat me direct duidelijk zijn: Brigandine: The Legend of Runersia is géén construction and management game. Het is een strategy-RPG in zijn puurste vorm, maar incorporeert wel elementen van dat genre om het een eigen smoel te geven. Maar is het een gezicht waar enkel een moeder van kan houden? Of juist moeders mooiste?
Geschiedenislesje
Runersia is een fictief continent in de wereld van Brigandine, dat is opgedeeld in zes facties. Het Norzaleo Kingdom is een traditionele monarchie die eer en gerechtigheid hoog in het vaandel heeft staan, terwijl de Republic of Guimole heeft gekozen voor democratie en vecht voor glorie. Door hun geloven staan ze vaak recht tegenover de Mana Saleesia Theocracy, die met elke generatie meer geobsedeerd raakte met hun Godsdienst en de Holy Gustave Empire, die is gevormd door krijgers die zijn verbannen uit Norzaleo door het afzweren van de goden. De laatste twee rijken, het piratenkoninkrijk van de United Islands of Mirelva en de Shinobi Tribe, houden zich niet bezig met de godsdienstige oorlogen van de vier grootste groeperingen, maar werken met of tegen ze aan de hand van de situatie.
Wanneer je jouw campagne begint, mag je kiezen met welke van de zes groepen je start. Je positionering op het landschap, evenals de manschappen waarmee je begint, hangen hiervan af, al kun je gaandeweg vrijwel alles vergaren wat de andere landen bezitten. En het is op dat moment dat deze SRPG leentjebuur speelt bij dat andere genre.
Om en om
Gameplay in Brigandine is te verdelen in twee fasen: operational en attack. In operational verplaats je troepen, roep je monsters op om je rangen te versterken, onderneem je queestes om voorwerpen, ridders of ervaring te verdienen en zorg je dat zaken als upgrades worden toegepast. Je maakt hierbij beslissingen aan de hand van de huidige stand van zaken, zoals welk van je forten aan de grens het beste extra vuurkracht kan gebruiken, welke naburige forten nogal leeg ogen en waar je allicht in de toekomst problemen verwacht. Want welke factie je ook kiest, er gaat een moment komen waarop je het aan de stok krijgt met de buren.
Eens de operational fase is afgerond, ga je door naar de attack fase. Je kunt dan zien wat voor verschil de acties van jijzelf en de andere naties hebben gehad op het slagveld. En aan de hand hiervan kun je beslissen om aan te vallen of juist aangevallen te worden. Op dat moment schakelt de game over naar zijn kern: combat.
Een beetje anders
Al twee keer in deze review noemde ik Brigandine een strategy role playing game. En daarmee weten de meeste van ons wel zo ongeveer wat te verwachten. Een isometrisch slagveld vol units die beurtelings bewegen, ervaring opdoen door gevechten te overleven en waarbij positionering van vitaal belang is. Die vlag gaat grotendeels op voor deze game, die de vakjes die we gewend zijn inruilt voor hexagons. Maar daarbij heeft het nog een andere gimmick. In Legend of Runersia heb je namelijk Rune Knights, een mix tussen een ridder en een monstertemmer. Gevechten worden geleverd door maximaal drie van deze Rune Knights per zijde, die elk maximaal zes monsters kunnen meenemen naar het slagveld voor een imponerend aantal van 42 units per gevecht. Een flink aantal, maar ook een noodzaak door de manier waarop het spel in elkaar steekt.
Monsters zijn, bij gebrek aan een beter woord, vervangbaar. Als ze sterven kun je tussen de gevechten door weer nieuwe oproepen om je rangen te versterken, met als gevolg dat zelfs permadeath geen onoverkoombaar obstakel is. Althans, dat is het idee. Monsters levelen echter net als Rune Knights en kunnen zelfs nieuwe vormen aannemen eens specifieke mijlpalen zijn behaald, waardoor het verliezen van met name een krachtig monster een enorme klap kan zijn voor je leger. Idealiter hou je ze dus allen in leven, maar op de normale moeilijkheidsgraad is dat vrijwel onmogelijk. De uitdaging van Brigandine zit hem daardoor niet in de korte termijn (het huidige gevecht winnen), maar in de lange termijn (het versterken en in leven houden van je monsterlijke troepen om te kunnen blijven winnen). En door een tijdslimiet kun je ook niet eindeloos grinden om jezelf voor te bereiden op aanvaringen.
Het zijn deze mechanics, in combinatie met de operational fase, die de contouren vormen van het figuurlijke gezicht waar we dit artikel mee begonnen. Geen onaangenaam gezicht om te zien, al zie je hier en daar wel wat oneffenheden als een scheve neus en een lelijke puist. Maar boven alles is het een onopmerkelijk gezicht dat je, net als de vele inwisselbare en vrijwel identieke slagvelden waar je in Brigandine op zult strijden, je na een dag al niet meer helder voor de geest kunt halen. En dat is eigenlijk het grootste probleem van het spel. Voor alle poespas eromheen, zijn gevechten altijd hetzelfde. Objectives veranderen niet – je valt aan of je verdedigt – en de verschillende soorten monsters heb je na een uurtje of twee grotendeels wel gezien, waardoor de makkelijk twintig uur durende campagne (per natie!) als één grote waas begint te voelen. Een uitputtende waas, wanneer de gevechten zijn tussen naties die gelijk opgaan en soms een uur per veldslag duren. En dan is er ook nog een challenge mode…
Conclusie
Door een stukje planning en management toe te voegen aan de traditionele SRPG-formule, heeft The Legend of Runersia een duidelijke eigen smoel én eer gedaan aan zijn voorganger van decennia geleden. Maar dat betekent niet dat het goed is. Want hoewel alles draait om een voordeel in combat, zijn die gevechten vrij traag, eentonig en voorspelbaar, terwijl je ruim honderd uur nodig hebt als je alles gezien wilthebben. Weet dus waar je aan begint.