Broken Arrow

Als eerste wil ik graag vermelden dat Broken Arrow is gemaakt door een ontwikkelstudio met de naam Steel Balalaika en als je gaat zoeken naar waar deze studio zich bevindt, dan is dit midden in moedertje Rusland. Gezien de huidige politieke situatie zijn er mensen die dit zouden kunnen zien als confronterend en daarom wil ik het niet onvermeld laten.

Het verhaal Broken Arrow is echter gebaseerd op een conflict wat in de toekomst best weleens realiteit zou kunnen worden en dit scenario wordt met de dag grimmiger. Dit betekent echter niet dat ik iets heb gezien wat lijkt op een vorm van propaganda in wat voor vorm dan ook en kan ik rustig zeggen dat deze game geen politieke agenda heeft.

Moderne oorlog in moderne tijden met moderne wapens

Broken Arrow speelt zich af in de Baltische Staten en alle mappen zijn stukken uit die regio. Het is de bedoeling dat deze game met meer mensen wordt gespeeld in spannende multiplayer-potjes, waarin met vijf spelers tegen vijf andere spelers elkaar te lijf gaat. Het is echter wel een ingewikkelde RTS en daarom is er een singleplayer campaign die je laat wennen aan alle details die je moet weten om iets in deze game te kunnen betekenen.

Het verhaal achter de game gaat over een diplomatiek ongelukje. De Amerikanen houden een training in een Baltisch land, waarbij ze per ongeluk tijdens een oefening een Russische drone uit de lucht schieten die 'toevallig' net boven Baltisch grondgebied vliegt. Het gevolg is een oorlogsverklaring. Amerika geeft hier gehoor aan en zal opkomen voor zijn Baltische bondgenoten.

De game doet er alles aan om een zo legitiem mogelijk beeld te geven hoe een moderne oorlog eruit komt te zien tussen deze landen. De mappen zijn immens en de wapens doorkruisen lange afstanden met enorme precisie. Dit is vooral in het begin wennen. Als je denkt dat een raket een doel van anderhalve kilometer ver mist, zit je er toch echt naast; die gaat er vol in. Afstanden inschatten is in deze game is misschien iets wat je beter niet kunt doen.

Toch voelt er iets heel raar. Het is algemeen bekend dat de Amerikanen veruit het sterkste leger in de wereld hebben, met de meest moderne en krachtige wapens. Het is dan ook een beetje onthutsend als een Russische infanterie-eenheid met een paar raketten een volledige Abrams Tank naar de schroot helpt, zonder dat deze tank ook maar een seconde iets kan doen.

Het is echter een RTS en je wil een gelijk speelveld creëren. Daarvoor moeten wat concessies worden gedaan. Waarschijnlijk kan een relatief kleine Amerikaanse tankbrigade vrij efficiënt, een grote Russische brigade succesvol te lijf gaan, maar dit zou met een RTS vooral saai zijn, dus worden de Amerikaanse wapens een beetje omlaag geschroefd. Ze zijn er echter wel allemaal en ze doen allemaal hun werk. Van de bekende Patriots tot de B2-bommenwerper: je kunt alles in de strijd gooien. Zelfs atoombommen worden niet geschuwd.

Planning is alles

Het gevolg is een bizar ingewikkelde game. Alleen al op hoeveel manieren een Hummer kan worden bewapend, is zo uitgebreid dat het heel intimiderend overkomt. Hummers komen met verschillende soorten wapens op hun dak: tegen luchtdoelen, met een klein kanon op het dak, met een apparaat dat lasergeleide raketten aanstuurt, met artillerie en natuurlijk ook gewoon een Hummer die je kunt gebruiken om troepen in te vervoeren. Hoewel het leuk is te zien wat je allemaal met zo'n wagen kunt doen, geeft het mij vooral nogal wat keuzestress wat ik nu weer op mijn Hummer moet zetten, als ik überhaupt een Hummer wil gebruiken.

In het begin is keuzestress ook absoluut het symbool van deze game. Je kunt namelijk niet zomaar even iets bouwen. Je moet kiezen uit een enorme selectie wapens en eenheden welke jij precies in wil zetten tijdens de game. Dit klinkt gemakkelijk, maar dat is het absoluut niet.

Om iets in te zetten moet je namelijk betalen een alles heeft een prijs. Natuurlijk kun je gaan voor vier B2-bommenwerpers met allemaal een nucleair wapen, maar één zo'n vliegend monster is ongeveer even duur als twee volledige legers en daarmee onbetaalbaar aan het begin van de strijd. Je kunt beter wat infanterie-eenheden toevoegen die wat goedkoper zijn en ook wat doelgerichter zijn in het zaaien van vernietiging.

Daarna kies je een paar tanks die betaalbaar zijn en ook wat tanks die je mogelijk later in de game gaat gebruiken om dat ene zetje te geven wat de vijand over de kling gaat jagen. Regel er wat vliegtuigen bij en een beetje artillerie, en uiteindelijk heb je misschien een leger waar je mee kunt vechten tot het bittere eind.

Als eenmaal de match begint, moet je er eerst voor zorgen dat jouw terrein letterlijk wordt afgebakend. Het beste is om werkelijk een front te maken met de gedachte 'tot hier en niet verder'. Wanneer de vijand niet door jouw verdediging komt, kun je in ieder geval niet verliezen.

Het gevolg is een enorm intensieve game waarbij twee fronten tegenover elkaar staan. Je kunt kiezen om met vijf spelers te spelen die allemaal een eigen leger hebben en dan speel je ook tegen vijf tegenstanders. Wat er dan gebeurt is een gigantisch intensieve ervaring die ik in weinig games zo extreem heb meegemaakt. Het is constant de frontlinie bewaken en bekijken of jouw tegenstander ergens een gaatje heeft en dat dan volledig uitbuiten, in de hoop dat jouw tegenstander jouw gebreken niet ontdekt.

Om zo'n intense pot te kunnen spelen met vier andere medestanders, zul je wel goed moeten begrijpen waar je mee bezig bent en wat oefening is dan wel nodig. Voor mij was het vooral even leren hoe alles werkt en gelukkig kan dit in een Single Player campaign. Hier liep ik echter tegen wat problemen aan.

Toekomstige savegames

De campaign is best goed. Het geeft een goed idee hoe je overzicht moet hebben over jouw eenheden en hoe je bijvoorbeeld een frontlinie kunt maken. Vervolgens ga je van punt naar punt door deze linie te verschuiven richting het hart van de vijand.

Ik heb wel wat moeite met de opbouw van het level. Je speelt een scenario waarbij er een doel is. Zo is er een missie waarin je een vliegveld moet veroveren. Als je dit doel hebt bereikt, moet je echter niet denken dat je klaar bent. Dan is er weer een ander terrein dat ook moet worden veiliggesteld. Daarna gebeurd er weer iets, waardoor je nooit zekerheid hebt wanneer de missie eindelijk is beëindigd.

Een level in deze campaign duurt al gauw een kleine twee uur en dit zijn twee vermoeiende uren. Deze game is alles behalve cozy en je moet constant opletten of er niet ergens een unit jouw leger op de flanken aanvalt, want voor je het weet is opeens een belangrijk onderdeel van jouw leger verdwenen. Dat kan heel hard gaan.

Het zou dan ook fijn zijn geweest wanneer je de mogelijkheid zou hebben om tussentijds de progressie op te slaan, zodat je later verder kan. Hier zijn echter op dit moment nog geen mogelijkheden voor. De ontwikkelaars hebben echter wel aangegeven dat ze bezig zijn om dit op te lossen en dat er in een volgende patch een mogelijkheid zit om progressie op te slaan.

Voor de rest is de singleplayer campaign vrij indrukwekkend. Je leert de mechanics goed kennen en zo wordt je klaargestoomd voor het echte werk, namelijk de multiplayer.

Conclusie:

Broken Arrow is een zeer intensieve en spannende multiplayer game. De game is echter enorm moeilijk om te leren en de singleplayer campaign biedt uitkomst. Wanneer je daarna een multiplayer game opstart, ga je iets meemaken wat ikzelf niet eerder heb meegemaakt en dat is een eigentijdse slachting. In mijn geval was de slachting dan ook het einde van mijn leger, maar het was wel spannend. Doordat hij zo complex is, is deze game echter niet voor iedereen en zal ook niet iedere liefhebber van het RTS-genre deze game kunnen waarderen.