Een tijd geleden schreef ik een artikel dat ging over het feit dat sommige ontwikkelaars hun franchises diep in het dal hebben laten zinken. Door hun ambitieuze, goed bedoelde ideeën hebben ze er voor gezorgd dat de vervolgen nooit het origineel hebben kunnen evenaren. Dit kwam mede door de komst van 3D, ofwel de mogelijkheid dat je het spel als een driedimensionale wereld kunt beschouwen. Heel veel ontwikkelaars hebben zoals gezegd hierin gefaald, zoals Frontier en Blue Fang. Nu echter in 2008 is het een aantal mensen gelukt om een dijk van een game neer te zetten ín een nieuwe, driedimensionale wereld.
Een eerste blik op Burnout: Paradise, de nieuwste Burnout-game van Criterion voor de Xbox 360 en PlayStation 3, bevestigt namelijk de introductie van een geweldig grote stad: Paradise City. Een fictionele en virtuele speeltuin waar de speler ongestoord kan racen, stunten en crashen. Deze nieuwe opzet valt nog het best te vergelijken met Test Drive Unlimited, een racegame van Atari die redelijk tot goed werd ontvangen. Een groot verschil is echter dat Paradise veel mooier in beeld wordt gebracht en het bovendien een schijtlading aan activiteiten kent. En dat alles in een framerate van 60 beelden per seconde!
Heel knap van de ontwikkelaar als je bedenkt dat deze game technisch gezien misschien wel de meest geavanceerde racegame van het moment is. De (oude) locaties, lichteffecten, wagens en niet te vergeten de crashes zijn een lust voor het oog. Ongelooflijk hoe deze in beeld worden gebracht. Bij ‘Revenge’ vond ik ze al indrukwekkend, maar bij Paradise schieten zelfs woorden te kort om deze te omschrijven. De game schakelt als je crasht over op een filmisch camerastandpunt en verandert de tijd in slowmotion, zodat de speler in volle vreugde kan genieten van de rondvliegende brokstukken.
Paradise City is dus letterlijk een virtuele speeltuin vol crashes en stunts. Dat laatste wordt door de ontwikkelaar extra gestimuleerd. Er zitten namelijk een hoop (scheve) schansen in de game verborgen, waardoor je auto meermaals hals over de kop zal vliegen. Tevens zul je meer dan eens reclameborden en billboards tegenkomen, die je zult moeten doorbreken om meer punten danwel achievements te scoren. Er is dus zat te doen in Paradise City, toch zul je je meeste tijd steken in de 150 evenementen die zich bij de stoplichten van de stad, dus vrijwel bij elk groot kruispunt, situeren. Op een simpele druk op de schouderknoppen zal je een standaard race of een ander evenement starten en daarmee punten kunnen scoren voor je rijbewijs.
In de game kun je met slechts vier evenementen (Race, Stunt-Run, Marked Man en Road Rage) aan de slag. Hier zul je respectievelijk moeten racen, stunten, ontwijken en crashen. Road Rage is bij veel Burnout-liefhebbers bekend en is zeg maar het paradepaardje van de serie, hier zul je namelijk in enkele minuten zoveel auto’s moeten laten crashen. Stunt-Run en Marked Man daarentegen zijn de twee nieuwste modi in Paradise. Bij de eerstgenoemde moet je binnen een paar minuten op zoek gaan naar schansen om vervolgens het vereiste aantal stuntpunten te behalen, vrij standaard maar het is heel vermakelijk. Bij Marked Man ben je letterlijk het doelwit van vele stevige bolides en is het je taak om deze te ontwijken, zodat je ongeschonden bij je eindbestemming terecht komt.
Hier komt echter het grootste minpunt bij Paradise naar boven: het navigeren. Ditmaal moet er continu gelet worden op de minimap onder in het scherm, omdat de speler zich in dit deel in een heuse omgeving situeert, in plaats van een lineair, beknopt gebied. Hierdoor zul je plots vaak moeten crashen, omdat je tegelijkertijd vaak bezig bent met het uitstippelen van de route. Met name bij standaard races en bij het speltype Marked Man krijg je hiermee te maken. Een ander minpunt bij deze races is dat je deze niet kunt herstarten wanneer je een keer slecht bezig bent. Je zult dus na het evenement weer helemaal terug moeten rijden, terwijl een simpele druk dit had kunnen voorkomen. Criterion heeft dit gedaan met als enige reden de continuïteit niet te verstoren.
Dat is overigens iets wat perfect tot z’n recht komt in de online-modus. Deze is namelijk volledig en naadloos geïntegreerd met de stad waarin jij je dan op het moment bevindt. Met een simpele druk op je digitale pad, kun je maximaal zeven vrienden uitnodigen om dan vervolgens met z’n allen flink tekeer te gaan in Paradise City. Denk aan samen crashes veroorzaken, samen op schansen springen, samen andere spelers laten crashen en ga zo maar door. De host kan daarentegen ook zelf evenementen organiseren, zoals races en challenges. Alles werkt zeer fijn en soepel en is zoals gezegd perfect aangesloten met die van je eigen spel. Een aansluiting van je headset of camera is overigens een vereiste, want zo geniet je het best van de leuke ervaring die de online-modus van Paradise te bieden heeft. Een jammerlijk iets aan Paradise is dat er helaas geen splitscreen-optie in de game is verwerkt, waardoor je op geen enkele manier met twee spelers kunt spelen. Een ietwat rare keuze van Criterion Software, aangezien ze juist heel veel aandacht hebben besteed aan de multiplayer-modus.
Natuurlijk zijn ze de auto’s níet vergeten. In totaal zijn er 75 bolides vrij te spelen, die weer onderverdeeld zijn in drie klassen: Aggression, Stunt en Speed. Ze hebben ieder hun eigen specialiteiten en blinken ergens beter in uit dan de ander. Zo zijn stunt-auto’s enorm wendbaar voor schansen, zijn agression-auto’s enorm krachtig en zijn speed-auto’s vanzelfsprekend de snelste. Iedere klasse vult ook op zijn manier de boostmeter, op welke manier ze dat doen lijkt me duidelijk. Nieuwe wagens zijn te ontgrendelen door ze te laten crashen als je ze tegenkomt in Paradise City.
Tot slot hebben we nog de ‘Showtime’-modus. Dit is eigenlijk een soort van mini-evenement, omdat je er niet direct profijt van kan halen. Op ieder moment en op elke vierkante meter in Paradise City kun je Showtime starten. Door beide schouderknoppen in te drukken verandert, je auto in een ware stuiterbal. Je wagen rolt als het ware op en neer en slipt naar elke hoek van de straat, mits je wat bestuursauto’s raakt om vervolgens benzine te winnen. Zo kun je minutenlang rondstuiteren over de weg, van auto naar auto. Bussen zorgen er daarnaast voor dat je schadebedrag wordt vermenigvuldigd. De bedoeling is dan ook om over zoveel mogelijk auto’s te rollen en daarmee combo’s en punten te scoren. Een plezante toevoeging die het ontbreken van de Crash-modus voor een deel doet vergeten.
Conclusie
Na zeven jaar Burnout-games hebben we hier wellicht te maken met het beste deel uit de reeks. De keuze om over te stappen naar een grote open wereld, in dit geval dus Paradise City, is naar mijn mening zeer geslaagd. De stad leeft, dat merk je door het drukke verkeer en het fantastische oog voor detail. Zowel de crashes en auto's als de locaties en lichteffecten zijn een lust voor het oog. Deze nieuwe manier van spelen brengt misschien wat minpunten met zich mee, maar de continuïteit en vrijheid die je ervoor terug krijgt zeggen al meer dan genoeg.