Call of Duty: Black Ops 7

De Call of Duty-titels bestaan, als je Warzone buiten beschouwing laat, uit drie pijlers. Dan heb ik het uiteraard over de (singleplayer) campaign, de traditionele multiplayer en de zombies mode. Dit jaar kunnen we min of meer spreken over een vierde pijler, maar daarover later meer.

Een koortsdroom

Laten we aftrappen met de campaign van het spel, want deze is anders dan anders. Deze keer laat de campaign zich in co-op spelen. Dat is overigens niet voor het eerst, want dat kon in Black Ops 3 ook al, al is het nu wel even anders. De hele campaign is zo opgebouwd dat je eigenlijk niet anders kunt dan het co-op spelen. Er zitten bijvoorbeeld opdrachten in die eigenlijk nauwelijks in je eentje te voltooien zijn. Theoretisch is het wel mogelijk, maar vermakelijk is het solo zeker niet.

Laten we even in de co-op-hoek blijven voor we in het verhaal an sich duiken. Het vinden van een squad om de missies co-op uit te voeren, bleek nogal een uitdaging. Meermaals vond ik geen teamgenoten, waardoor ik alsnog er alleen voor stond. In de meeste gevallen heb ik het gewoon opgegeven en een paar uur later nog eens geprobeerd en uiteindelijk heb ik de campaign kunnen voltooien met behulp van een squad, maar ik had er wel wat geduld voor nodig.

Het vinden van een team was een ding, maar het vinden van een vol team was nog heel wat anders. Vaak moest ik al genoegen nemen met één teamgenoot, terwijl een volledig team uit vier personen bestaat. De keren dat ik wel met vier spelers startte, eindigde ik zelden met de volledige squad. Gaande weg vielen er regelmatig toch een of twee teamgenoten weg. Erg vervelend.

Dat was niet het enige dat vervelend was, want zo kun je het spelen van de campaign niet pauzeren. In het geval dat je met een volle squad speelt snap ik het, want het zou gevolgen hebben voor iedereen… maar wanneer je het in je eentje speelt, is het eveneens niet mogelijk en dat vind ik toch wel vreemd. Iets anders dat ik persoonlijk bijzonder vond, is het feit dat er geen moeilijkheidsgraden zijn. Op zich niet erg, maar de AI past zich ook niet aan aan de grootte van jouw team. Dat betekent dat het met elke speler minder dan vier moeilijker wordt. Nu zou je nog kunnen stellen dat je zo zelf kunt bepalen hoe moeilijk je het jezelf maakt, maar die vlieger gaat niet op. Je kunt namelijk niet aangeven dat je het met bijvoorbeeld twee of drie spelers wilt spelen, tenzij je zelf je squad met bekende samenstelt.

De rest

Ik heb nu aardig uitgeweid over de co-op-ellende die ik heb ervaren, maar de verhaallijn bevat natuurlijk meer. Zo is de gunplay simpelweg goed te noemen, want je voelt de impact van je wapens door de controller heen. Waar ik echter minder van onder de indruk was, is het verhaal zelf.

Zoals gezegd volgen Black Ops 6 en Black Ops 7 zich direct na elkaar op en daardoor had Treyarch effectief maar één jaar om de game van de grond te krijgen en dat merk je. Het verhaal sluit aan op dat van Black Ops 2 en brengt ons naar de toekomst. Daarbij is echter niks wat het lijkt, want het is één grote koortsdroom. Zo krijg je te maken met allerlei robotachtige tegenstanders, evenals creaties die door jouw eigen hersenpan gevormd zijn. Het gevolg? Een warrig verhaal, waarbij ik me af en toe afvroeg wat ik nu eigenlijk allemaal aan het doen was. Ik had met vlagen wel het idee had in een Hollywood blockbuster te zitten met goede special effects, om daarna uit deze droom te ontwaken en door te mogen met de volgende missie.

De cinematics waarmee het verhaal vertelt wordt, komen voor mijn gevoel overigens vaak uit het niets. Voorafgaande aan je hoofdstuk krijg je een cinematic, wat volkomen logisch is, maar tijdens het spelen poppen ze soms echt uit het niets op. Dat zorgde ervoor dat ik regelmatig het gevoel had eigenlijk juist uit de game gehaald te worden.

De missies zijn overigens ook net wat anders dan je gewend bent van Call of Duty. Zo heeft eigenlijk iedere missie wel een of meerdere bazen. Er verschijnt bovenaan een balk in beeld en het is aan jouw squad om de HP volledig weg te nemen van je tegenstander. Bij sommige van deze ‘bazen’ moet je wat extra handelingen doen, zoals een schild uitschakelen of zijn aanvallen ontwijken door bijvoorbeeld te springen op een bepaald moment. Ze boden mij echter weinig extra’s en voelden meer aan als gewoon een obstakel dat in mijn weg stond om het einde van het hoofdstuk te halen.

Al met al kun je wel stellen dat ik de campaign als matig heb ervaren. Het gevoel dat de Black Ops franchise te ver is uitgemolken overheerst en zelf zou ik graag zien dat de serie terug gaat naar het vertellen van waarheidsgetrouwe gebeurtenissen.

De vierde pijler

Het einde van de campaign brengt me bij de vierde pijler, namelijk ‘Endgame’. Zo heet de modus die je ontgrendeld wanneer je het verhaal voltooid hebt. Dit is eigenlijk een extraction shooter, waarbij jij het met je squad opneemt tegen de omgeving. Je wordt in een grote map gedropt, waar je allerlei veranderende opdrachten en uitdagingen kunt voltooien. Daarbij kun je eventueel nog andere squads tegenkomen, want er kunnen 32 spelers in een map.

Deze modus weet echter geen hoge ogen te gooien. Het is behoorlijk saai en ik denk dat er maar weinig mensen zijn die dit langere tijd gaan spelen. De opdrachten die je moet voltooien, hebben vaak niet veel om handen, waardoor je eigenlijk van het ene punt naar het andere aan het lopen bent. Het feit dat het hele PVP-element ontbreekt in deze modus, is eigenlijk de nagel aan de doodskist van ‘Endgame’.

Dan door naar de multiplayer

Dan naar waar het eigenlijk voor de meeste mensen om draait: de multiplayer. Deze multiplayer heeft wellicht de snelste gameplay die we in de geschiedenis van de franchise hebben gezien. Je loopt, rent, schiet, vliegt, duikt en valt sneller dan ooit. Voor mij persoonlijk is dat niet per se een goed iets, maar daarin zullen smaken verschillen.

Voor mij resulteerde het zeker in het begin in vaak doodgaan, zonder te weten waarvandaan de kogel nu eigenlijk kwam. Daarbij viel mij op dat PC gamers voor mijn gevoel meer in het voordeel waren dan in de vorige edities. Toen ik echter crossplay uit had gezet, ging het wel wat beter. Al lijkt het dat de ontwikkelaars denken dat het alsmaar sneller en flitsender moet en dat is iets waar ikzelf niet achter sta. Noem me oud en wellicht dat de jeugd hier wel op zit te wachten, maar de spelers die zijn opgegroeid met de eerste delen van de franchise voelen zich hier denk ik niet meer thuis.

Op basis van de maps is het deels echter wel thuiskomen, want er zitten veel oude bekende levels in. Denk bijvoorbeeld aan Express, Hijacked en Nuketown. Allen bekende levels, die enkel zijn voorzien van een laagje fellere kleuren en wat futuristische items. Persoonlijk vind ik het de leukste levels die Call of Duty: Black Ops 7 te bieden heeft. En dat vind ik ergens jammer, want ik wil graag nieuwe memorabele maps ervaren. Ik heb dit echter nog niet gevonden, wellicht in de content die nog wordt toegevoegd aan het spel, maar de huidige nieuwe maps kunnen mij niet bekoren.

Verder viel me nog iets op en dat zijn de spawn points. Deze mogen, nee deze moeten echt onder de loep worden genomen. Hoe vaak ik wel niet heb meegemaakt dat nog voor ik kan bewegen ik alweer door mijn dakpan ben geschoten. Er zijn potjes bij dat dit zeker vijf tot acht keer gebeurt. Je wordt gewoon recht voor iemands neus geplaatst en diegene kan nog voor jij maar iets kunt doen op zijn gemakje jou omleggen.

Nog een aspect

Dan hebben we het alleen nog niet gehad over de Zombies mode. Dit is eigenlijk de modus waar ik persoonlijk ieder jaar het minste om geef en dit jaar is daarin niet anders. Dat doet overigens niets af aan de Zombies mode van dit jaar, want als je het mij vraagt is dat het hoogtepuntje van het spel. Want hoewel het niet mijn favoriet is, kan ik niet anders dan concluderen dat deze modus goed in elkaar steekt.

Zeker spelers die zich hebben vermaakt met het neerschieten van de zombies in Black Ops 6, zullen de editie van dit jaar met open armen ontvangen. Vooral de map Ashes of the Damned wist mij positief te verrassen, want deze is gewoon erg vermakelijk en biedt een knipoog naar het verleden van deze modus. Over deze modus kan ik verder kort maar krachtig zijn, want dit is voor liefhebbers de enige reden om de aanschaf van Call of Duty: Black Ops 7 echt te kunnen verantwoorden.

Conclusie:

Call of Duty: Black Ops 7 staat voor mij vooral voor het feit dat de rek wel uit de Black Ops-serie is. Het verhaal uit de co-op campaign is matig, net als de uitvoering van de co-op-elementen. De multiplayer mikt vooral op de jeugd, door de gameplay sneller dan ooit te maken en dat is eveneens niet iets dat ik als positief heb ervaren. Ja, de kans is groot dat ik gedurende het jaar nog heel wat uurtjes speel, maar dat is vooral omdat ik dan met mijn vrienden speel. In mijn eentje denk ik niet dat ik het nog veel ga spelen, want ik denk dat dit wellicht de slechtste Call of Duty sinds het bestaan van de reeks is.