Treyarch is er in het verleden goed in geslaagd om de zinderende Call of Duty-actie uit de hardware van de Wii te persen. In Call of Duty: Modern Warfare 3 Wii krijg je dezelfde campagne en multiplayer, die furore maken op de Xbox360, PlayStation 3 en de PC, voor het vizier geschoven. Slaagt Treyarch er dit keer opnieuw in om de verslavende speelervaring naar de Wii te brengen of is MW 3 een pijnlijke reminder dat de dagen van de Wii zijn geteld?
De campagne van MW 3 is een rechtstreeks vervolg op MW 2. De flinterdunne plot volgt de klopjacht op de oorlogsgeile Makarov, die, in de nasleep van de derde wereldoorlog, de lont opnieuw in het kruit tracht te werpen. Tussendoor moet je in Afrika een mysterieuze lading onderscheppen en probeer je de vredesgezinde Russische president en zijn dochter uit de handen van Makarovs trawanten te houden. Het inspiratieloos verhaaltje dient eerder als een smoes om de globetrotter uit te hangen; je bestormt het gebombardeerde New York, op de stranden van Hamburg doe je D-day dunnetjes over en je bespioneert een warlord in de zengende Afrikaanse hitte.
Het weinig vernieuwende leveldesign in MW 3 is zoals we die van een typische Call of Duty-game kunnen verwachten. Chaotische massaslagvelden worden afgewisseld met meer persoonlijke confrontaties en af en toe neem je plaats achter zwaar geschut in railshootersequenties of bestook je van op grote hoogte het strijdtoneel met raketten en bommen. Spijtig is dat MW 3 te zeer de nadruk legt op het betere sluipwerk ten nadele van de grootse, uitgestrekte slagvelden waar de franchise in uitblinkt. Het overweldigend gevoel deel uit te maken van een allesvernietigende oorlog verdwijnt zo te zeer naar de achtergrond.
Het blockbustervuurwerk dat Infinity Ward met Microsofts en Sony’s consoles in high definition op je flatscreen tovert is natuurlijk niet te evenaren op de gedateerde Wii-hardware: de textures ogen geblokt en wazig, ontploffende granaten zien er allerminst vernietigend uit en lichteffecten missen overtuiging. Toch ziet MW 3 er, voor een Wii-game, grafisch vrij degelijk uit en weet het deels zijn spektakelwaarde te behouden, vooral dankzij de uitstekende geluidstrack. De wapens klinken levensecht en voelen krachtig aan en het degelijke stemmenwerk zorgt samen met de opzwepende soundtrack voor een episch gevoel.
Maar eens de game zich in beweging zet, maakt het epische gevoel plaats voor frustratie. Het precies richten en schieten met de Wii-mote vereist een vloeiende framerate. De belabberd slechte prestaties van de Wii, die het aantal beelden per seconden vaak ver onder de dertig doet duiken, maakt dat haast onmogelijk. Daarnaast is het, door de onscherpe textures en de vaak onderbelichte omgevingen, lastig om je belagers te spotten of te onderscheiden van je medestanders. Om die problemen te omzeilen moet je te veel steunen op het automatisch richtsysteem; je drukt de Z-toets in waardoor het beeld zich centreert op een vijand. De voldoening van een tegenstander vakkundig neer te maaien, waar het bij een shooter toch om draait, gaat daarmee volledig verloren.
De idiote artificiële intelligentie van zowel je tegenstanders als je vrienden is, voor een hedendaagse shooter, teleurstellend: ze verlaten hun beschutting en laten zich gewillig neerschieten of ze zoeken dekking langs de verkeerde kant van een obstakel. Vaak is het ook mogelijk om een verscholen vijand tot op enkele meters te benaderen en neer te knallen zonder dat hij je opmerkt. De game detecteert ook niet altijd waar een kogel terechtkomt. Soms gebeurt het dat je iemand een kogel door het hoofd jaagt zonder dat hij reageert of neervalt. Tel hierbij dat sommige levels in stukken worden gekapt door laadschermen en je beseft dat de campagne van deze Call of Duty voor de Wii absoluut geen aanrader is.
De multiplayer bevat dezelfde opties als de andere versies van MW 3 met enkele beperkingen: je kan slechts met vijf tegen vijf spelen, de ‘Spec Op mission modes’ zijn weggelaten en ‘Elite’, de site waarop Activision een ton aan statistieken over je multiplayerprestaties bijhoudt, wordt voor de Wii niet ondersteund. In vergelijking met de campagne speelt MW 3 online verbazend vlot weg: het aantal beelden per seconde ligt een stuk hoger en, op de ‘Spec Ops Survival mode’ na, heb je natuurlijk geen last van de erbarmelijke artificiële intelligentie. Spijtig genoeg wordt de multiplayer geplaagd door ‘lag’; de game detecteert de inslag van de kogels veel te laat waardoor winnen of verliezen eerder een kwestie is van geluk dan van kunde. Moest Activision er ooit in slagen dit probleem te verhelpen met een patch, zou MW 3 een meer dan degelijke multiplayershooter zijn. Zolang dat niet gebeurt laat je deze game best in de winkelrekken liggen.
Conclusie
Ondanks een degelijke audiovisuele presentatie, is Treyarch er deze keer niet in geslaagd om een leuke Call of Duty-port voor de Wii af te leveren. De gebrekkige frame rate en de stompzinnige artificiële intelligentie maken de campagne een marteling om te spelen. De multiplayer heeft de potentie om meer fun te bieden, maar wordt getergd door frustrerende ‘lag’. MW 3 maakt pijnlijk duidelijk dat, sinds de release van Zelda, zowel voor Nintendo als voor de gameontwikkelaars de Wii ten dode is opgeschreven. Laat de Wii-U nu maar snel komen!