De Modern Warfare sequence weet onder de Call of Duty-spelers de handen keer op keer op elkaar te krijgen. Vooral de eerste twee delen konden op veel lof rekenen. Of dat voor Modern Warfare II ook geldt? Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen, want voor mij is dat zeker niet het geval. In de rest van deze recensie zal ik hier verder op ingaan.
Wisselvallig
In de campaign mogen we nieuwe avonturen ervaren en onderdeel uitmaken van Task Force 141. We kruipen hierbij onder andere in de huid van een aantal bekende uit de reeks, zoals Price, Gaz, Soap en Ghost. Het verhaal van onze strijders wordt alleen net iets anders gebracht dan dat we gewend zijn. Ditmaal heeft Infinity Ward ervoor gekozen de boel meer cinematisch te brengen, waardoor het verhaal beter verteld wordt en personages meer diepgang kennen. Tot zover klinkt het niet slecht, echter speel ik Call of Duty toch echt voor de actie en niet voor de cutscenes.
De missies zelf vind ik echter wat tegenvallen en dat komt doordat er regelmatig hetzelfde trucje herhaald wordt. Ja, er is wel afwisseling, want de ene missie ga moet je in stealth een heel leger aan vijanden om zien te leggen, terwijl je op een ander moment guns blazing door een aantal gebouwen stormt. Alleen het type missies keert regelmatig terug. Daarnaast lijkt het erop dat de ontwikkelaar de gedachte heeft gehad om alles dat populair was uit de vorige delen klakkeloos over te nemen in Modern Warfare II. Denk hierbij aan de AC-130 missie, waarbij je vanuit het vliegtuig troepen op de grond te grazen neemt. Iconisch en memorabel in de eerste Modern Warfare 2, vermakelijk in deze game, maar toch niet van het niveau dat in het origineel werd behaald. Tevens voelt onder andere deze missie lang aan en dat terwijl andere missie weer absurd kort zijn. Een wisselvallig verhaal op allerlei gebieden.
Daar stopt de wisselvalligheid echter niet, want dit wordt helaas ook doorgetrokken op grafisch vlak. Zo kunnen we stellen dat de missie in Amsterdam er gewoon enorm goed uitziet, al had ook wel hier nog wat te halen geweest als de versies voor de PlayStation 4 en Xbox One achterwege zouden zijn gelaten. Maar… andere missies zien er aanzienlijk minder goed uit. Zo lijkt het soms of je ineens een andere game aan het spelen bent. Datzelfde kan gezegd worden van de personages in de cutscenes. Het ene moment dik in orde en het andere moment gedateerd.
Waarvoor negentig procent de game koopt
Dan over naar het deel waarvoor toch zeker negentig procent van de spelers de game koopt: de multiplayer. De multiplayer kent alle traditionele game modi die we gewend zijn, zoals Team Deathmatch, Free for All, Domination, Kill Confirmed, etc. Daarnaast zijn er een aantal nieuwe dingen toegevoegd. Daar bovenop kunnen we rekenen op een aantal “nieuwe” mode. Zo mogen we aan de gang met Third Person Moshpit, waarbij we, je raadt het al, lost mogen gaan in Third Person. Een vermakelijke toevoeging die fijn speelt. Prisoner Rescue is een andere variant op de standaard modi. Het doel is hierbij om twee gegijzelden moet beschermen of redden afhankelijk van in welk team je zit.
Je kan daarnaast ook met Battlefield-achtige modi aan de slag. Deze komen in de vorm van Ground War en Invasion, welke respectievelijk Domination 32 vs 32 en Team Deathmatch 20 vs 20 zijn. De laatstgenoemde wordt daarnaast aangevuld door AI-spelers. Persoonlijk vind ik dit wat minder vermakelijk, want dit geeft mij geen echte Call of Duty vibe. Maar dat is natuurlijk erg persoonlijk.
Alle modi zijn momenteel echter nog niet beschikbaar in Hardcore. Deze mogelijkheid verschijnt pas op 16 november. Als je het mij vraagt een kwalijke zaak, aangezien ik zelf normaliter enkel Hardcore speel. Ik vind het dan ook een bijzondere keuze om dit niet op launch beschikbaar te stellen.
Verder is het echter ook niet allemaal hosanna. Zo vind ik het nieuwe systeem waarmee je wapens vrijspeelt niet fantastisch. Het is eens wat anders dat wel, maar je moet met allerlei verschillende wapens spelen om dat ene wapen of die ene attachment vrij te spelen. Wat inhoud dat je ook met guns moet spelen, waarmee je wellicht echt niet wil spelen en daardoor neem je het maar voor lief dat je jouw favoriete wapen niet vrijspeelt. Een ander puntje is de matchmaking, deze loopt niet altijd vlekkeloos. Ook crasht de game regelmatig tijdens het starten van een match.
Het volgende punt heb ik persoonlijk geen last van, daar ik de game op de PlayStation 5 heb gespeeld, maar voor PC- en Xbox-gamers is dit wel een valide punt, namelijk cross-play. Dit is op de PC en Xbox-consoles niet uit te zetten. Een doorn in het oog van diverse gamers. Het argument van de Xbox-spelers is dat de PC gamers gebruik maken van een toetsenbord en muis, terwijl de mensen die gebruikmaken van de PC klagen over het feit dat spelers op de Xbox een aim assist hebben. Voor beide valt in mijn ogen iets te zeggen.
Het laatste puntje is de pacing, want deze is een stuk lager dan we gewend zijn van Call of Duty. Er zijn genoeg spelers die dit als negatief ervaren. Zelf vind ik dit niet zo erg en vind ik dit juist wel fijn, maar misschien word ik wel gewoon een oud mannetje. Een kwestie van smaak dus.
Conclusie:
De singleplayer van Call of Duty: Modern Warfare II is erg wisselvallig, zowel op gebied van graphics, als op het gebied van de missies. Er wordt met regelmaat terug gegrepen naar dingen die in eerdere delen goed werkte en memorabel waren, echter pakt dat in dit deel toch niet zo goed uit. Toch is het niet slecht te noemen, maar het is ook niet bijzonder goed. De multiplayer is uitgebreider dan ooit, maar kent toch wel een aantal punten van kritiek. Call of Duty: Modern Warfare II is daarmee een vermakelijke game, alleen geen toppertje als je het mij vraagt.