Het mag inmiddels geen geheim meer zijn dat ik persoonlijk een voorkeur heb voor shooters die ons mee terug nemen naar de Tweede Wereldoorlog. Als dit dan ook nog een game is uit de Call of Duty-reeks, dan loop ik hier zeker voor warm. Zo ook Call of Duty: Vanguard. Nog voor deze titel een alpha kreeg, was ik al hyped. Maar weet het spel van Activision mij hyped te houden?
Zoals gezegd neemt Call of Duty: Vanguard ons mee terug in de tijd, terug naar de Tweede Wereldoorlog. Het theater waar de roots van de Call of Duty-serie liggen en het thema dat al in meerdere delen terugkeerde. Vanguard neemt ons dit keer mee naar het strijdtoneel op alle eigenlijk alle continenten. Dit doen Sledgehammer met hulp van Treyarch door ons te voorzien van een singleplayer, multiplayer en zombie-mode. Het spel bevat alle kenmerkende wapens uit dit tijdperk, denk hierbij aan als de BAR, Sten, M1928, ook wel bekend als Thompson, STG44 en de M1 Garand.
Een verhaaltje
De campaign van Call of Duty is een onderdeel waar ik zelf altijd naar uitkijk, al is het voor veel spelers bijzaak of raken zij het zelfs helemaal niet aan en dat is jammer. In de singleplayer kruip je in de huid van een team van zes speciaal geselecteerde soldaten, die uit alle uithoeken van de wereld is samengesteld. Het doel van deze speciaal opgerichte groep is het veiligstellen van project Phoenix, die in handen is van de SS-leider Hermann Wenzel Freisinger. Je start de campaign met dit team op een trein en deze moet je met veel geweld overnemen. Wat volgt is een serie aan flashbacks, die meer duidelijkheid geven over het verleden en de beweegredenen van ieder lid. Deze verhalen zijn stuk voor stuk geloofwaardig en vermakelijk.
Er zijn veel cutscenes en deze zijn vaak erg lang. Dit heb ik overigens zeker niet als storend ervaren. Ze zijn erg interessant en grafisch vaak prachtig. Soms vraag je jezelf af of je een game aan het spelen bent of dat je naar een film zit te kijken. Al kennen deze fragmenten soms wat mindere momenten, bijvoorbeeld wanneer de vader van één van de teamleden aan zijn thee aan tafel zit en het licht heel vreemd onder zijn handen doorschijnt, maar zoals gezegd over het algemeen zijn ze zeer fraai. Dit alles maakt de singleplayer erg solide en zeker de moeite waard om te doorlopen.
Het ‘echte’ werk
Voor veel Call of Duty-spelers draait het toch allemaal om de multiplayer en wat heeft Sledgehammer hier goed werk verricht! De populairste modus uit de reeks is voorzien van alle klassieke speltypes en heeft daar bovenop een nieuwe type gekregen, Patrol. Zoals de naam wellicht al doet vermoeden, is het doel ervan het lopen van een patrouille. Het team dat het langst in de cirkel verblijft die de patrouille aandoet, wint. Dit zorgt ervoor dat je als speler precies weet waar de actie plaatsvindt. En actie is er in deze mode.
Dat is nog niet alles! Naast de multiplayer zoals we die kennen, is ook de game mode Champion Hill toegevoegd. Deze mode houdt in dat je het in teams van twee tot drie spelers opneemt tegen zeven andere teams. Iedereen start in een gezamelijke omgeving, waarin alle spelers gear als explosieven, wapens, armor en zelfs perks kunnen kopen. Vervolgens worden steeds twee teams tegen elkaar gezet op een afgesloten map. Daarna volgt er een één minuut durende Team Deathmatch. Ieder team heeft hierbij twaalf respawns. Het restant van deze twaalf levens neemt ieder team mee naar de volgende ronde, totdat er een winnaar uit de bus komt. Een aardige toevoeging op het bekende aanbod aan modes met wat haken en ogen, want geluk speelt hierbij een grote factor. Als jouw team een ander sterk team treft terwijl jullie andere grote concurrent voor de overwinning een makkelijker team treft, kan dit jullie duur komen te staan.
Aan diverse maps is op lancering geen gebrek. Er zijn maar liefst zestien maps beschikbaar voor de reguliere multiplayer en op 17 november wordt hier de bekende map Shipment aan toegevoegd. Daarnaast zijn er nog eens vier mappen beschikbaar voor Champion Hill. De meeste van deze mappen volgen het traditionele Call of Duty-patroon, namelijk een route langs links, een route langs rechts en een route door het midden van het level. Het aantal spelers kan variëren. Er zijn potjes die bestaan uit 6-tegen-6, maar dit kan oplopen tot potjes van 24-tegen-24. Hier heb jezelf invloed op door de ‘pacing’-setting aan te passen. Zelf heb ik de matches van 24-tegen-24 als erg chaotisch ervaren, waardoor mijn persoonlijke voorkeur uitgaat naar de traditionele 6-tegen-6 opzet.
Iets wat direct opvalt tijdens je online sessies, is dat het allemaal net wat trager speelt dan de recente voorgangers. De gehele gameplay is net wat langzamer, vooral acties als het gebruiken van je Field upgrades duurt wat langer dan dat je gewend bent als je de vorige edities ook hebt gespeeld. Zelf heb ik dit als een aangename vooruitgang ervaren, maar dit kan natuurlijk ook zijn omdat we een dagje ouder worden. Wat voor mij vooral even wennen was, is dat in de hardcore-mode van Vanguard één kogel vaak niet meer genoeg is om een kill te maken. Het lijkt er op dat Sledgehammer hier bewust voor heeft gekozen, waardoor op het hoofd mikken weer de moeite waard wordt. Iemand in zijn kleine teen schieten levert je geen kill meer op.
Verder is er weer een uitgebreide keuze aan loadouts, upgrades, killstreaks en operators, zoals de doorgewinterde Call of Duty-speler wel gewend is. Hoe meer uren je hebt gespeeld in de multiplayer, hoe meer van deze items je vrijspeelt. Hierin is eigenlijk niets nieuws te bekennen. En dat is zeker niet erg, want waarom iets veranderen dat al heel goed en lekker werkt.
Zombies
In Vanguard is er de mogelijkheid om in een team van vier spelers ten strijde te trekken tegen een arsenaal aan zombies. Deze modus hebben we eveneens vaker gezien, maar het is deze keer net wat anders ingestoken dan we gewend zijn. In de zombiemodus begin je deze keer niet met enkel een pistool. Nee deze keer heb je direct bij aanvang de beschikking over een voltallige loadout.
Iedere pot Zombies begint vanuit het centrum van Stalingrad. Dat is eveneens de plek om je perks, wapens en armor te upgraden. Hier vind je ook diverse drankjes om bijvoorbeeld je HP, snelheid en reload-snelheid te verbeteren. Vanuit deze hub kun je middels portals verschillende objectives starten, welke vaak plaatsvinden op een herkauwde multiplayer map. Nadat je een opdracht hebt voltooid, keer je wederom terug naar Stalingrad.
Als je net begint met de zombiemodus, dan is deze erg vermakelijk. Echter wordt de content al snel repetitief. Na vijf rondes krijg je de mogelijkheid om te ‘extracten’, oftewel het avontuur te beëindigen. Je hebt het dan als het ware uitgespeeld. Uiteraard heb je de mogelijkheid om door te spelen, maar reken daarbij niet op nieuwe levels of nieuwe objectives. Hoewel Treyarch en Sledgehammer hier goed werk hebben geleverd is de beschikbare content op lancering, in tegenstelling tot de reguliere multiplayer, erg karig.
Op en aanmerkingen
Ondanks dat Vanguard als een hele solide game aanvoelt zijn er een paar minpuntjes. Zo duurt matchmaking in de multiplayer soms behoorlijk lang. Dat lijkt vooral het geval wanneer je als party een match zoekt. Mijn ervaring is verder dat online progressie niet wordt bijgewerkt, wanneer je verder speelt nadat de PlayStation in rustmodus heeft verkeerd. Mijn online level bleef exact hetzelfde nadat ik meerdere potjes had gespeeld. Ook na het opnieuw opstarten van de game werd de progressie niet meer toegekend.
En dan was daar nog tot twee keer toe de melding van beschadigde data. Dit resulteerde er in dat Vanguard niet meer op wilde starten en ik een volledige herinstallatie moest doen. Gelukkig raakte hierbij de savefile niet beschadigd, waardoor ik geen progressie ben verloren. Al mogen deze schoonheidsfoutjes de pret zeker niet drukken.
Conclusie
Call of Duty: Vanguard doet op alle fronten wat het moet doen. De singleplayer vormt een leuke introductie met enorm mooie graphics en een boeiend verhaal. De multiplayer heeft vanaf release meer dan voldoende modus en maps, waardoor je jezelf uren kunt vermaken. Ook steekt de zombiemodus weer goed in elkaar, maar hier ontbreekt het wel aan voldoende content. Vanguard tilt de Call of Duty-reeks weer een niveautje hoger en kan je met gemak weer van een jaartje game-plezier voorzien.