Bully is inmiddels wereldwijd een van de meest gepeste games ooit. Politiek in Amerika, Engeland en ook in Nederland en België hebben zich negatief over de game uitgelaten, terwijl ze eigenlijk niet wisten waar de game over gaat. Mede door al die negativiteit heeft de game in Europa een naamsverandering gekregen, bij ons ligt hij inmiddels in de winkels onder de naam Canis Canem Edit, letterlijk vertaald Hond eet Hond.
Om maar gelijk het fabeltje uit de wereld te verhelpen: Bully draait niet om pesten. Natuurlijk kun je wel met een katapult op mensen schieten en kan je stinkbommen naar nerds gooien, maar dat is bij lange na niet de hoogste prioriteit. Jij moet er juist voor zorgen dat er weer vrede en harmonie op de Bullworth Academy komt.
Ik zal in een notendop het verhaal nog even uitleggen. Jij bent Jimmy Hopkins, een 15-jarige knul met een niet al te best verleden. Je bent al van verscheidene scholen verbannen en dit is je laatste kans. Je ouders gaan voor een jaar op vakantie en droppen je daar op school, waar jij het de rest van het jaar zult moeten overleven.
Meteen als je op het schoolplein komt druipt de sfeer er vanaf. Je herkent gelijk verscheidene groeperingen die elkaar het leven zo zuur mogelijk proberen te maken. Je hebt natuurlijk de klassieke nerds, de pestkoppen, de domme krachten, de rijke stinkerds die alles van hun papa krijgen en de vetkuiven. Aan het begin is – met uitzondering van de nerds – iedereen vijandig tegenover je. Dit wordt je meteen al duidelijk gemaakt wanneer je naar je kamer wilt gaan. Want wat blijkt, er staat een groepje pestkoppen die jou wel een lesje willen leren. Natuurlijk sla jij ze allemaal knock-out (iemand doodmeppen kan immers niet) en kan je rustig je trip naar de kamer afmaken. Aldaar kun je andere kleren aandoen, opslaan, een blikje soda nemen om je healthbar op te vullen óf – vanaf 7 uur ’s avonds - te tukken.
Uiteraard moet je de volgende ochtend vroeg op om je lessen te volgen. Deze zijn stuk voor stuk uitgewerkt in minigames. Je gaat naar je lokaal (veelal in het hoofdgebouw, anders elders op het schoolterrein), maakt je opdracht en wanneer je slaagt krijg je een toepasselijke beloning. Wanneer je bv. je Engels les voltooid heb kan je jezelf verontschuldigen bij het gezag dat orde houdt op school en in een later stadium ook nog bij de politie in de stad. De lessen an sich zijn aardig leuk om te volgen al is bij de vierde les de creativiteit er wel af.
Om nog even op het eerdergenoemde gezag in de stad en op het schoolterrein terug te komen, deze zijn bijzonder irritant. Voor elk akkefietje wat je doet – bv. heel per ongeluk een stinkbom op iemand gooien – word je gepakt en ergens anders gedropt. Dit kan zijn bij de rector alwaar je een naar klusje voor hem moet doen, dat kan zijn bij het politiebureau in de stad of dat kan zijn bij de les – ook al heb je alle lessen van dat vak al voltooid. Nou klinkt het niet zo heel erg, ware het niet dat ze werkelijk overal zijn. Zelfs wanneer de school gesloten is en er niemand meer in mag komen zijn er in elke gang tenminste twee van. Wanneer je gesnapt ben kan je altijd wegrennen of degene die je gesnapt heeft slaan, maar dan komen er alleen maar meer achter je aan. En ben je toevallig in een missie dan is het dikke pech. Missie afgelopen. En missie afgelopen betekent dan weer standaard dat je bij de eerdergenoemde plaatsen terecht komt, en dus niet bij het missie beginpunt, wat weer tot gevolg heeft dat je vaak dat stuk weer moet lopen.
Nou hoef je gelukkigerwijs niet altíjd te lopen, want gaandeweg in het spel krijg je rijtuigen tot je beschikking. Vrij snel krijg je al het skateboard en naarmate je vordert kan je steeds snellere fietsen krijgen, of zelfs een scooter. Deze zal je sowieso wel nodig hebben, want hoewel het geen map is á la Grand Theft Auto, het is toch wel een stukje. In de eerste ‘Chapter’ (het spel is verdeeld in vijf ‘Chapters’) kan je alleen nog over het schoolterrein, maar het wordt steeds breder. Je krijgt er steeds een stuk map bij, beginnend met de reguliere stad en een pretpark wat verdacht veel weg heeft van een kermis en later nog de villa wijk en de ghetto. Stuk voor stuk heeft het zijn unieke eigen stijl die precies past.
Overigens is er ook nog wel het een en ander in de stad te beleven, zo kan je een bezoekje aan de kapper brengen, wat nieuwe kleren kopen of gewoon wat etenswaren. Leuk om er nog bij te vermelden is dat elke kapper en kledingzaak elk zijn aparte dingen in de verschillende wijken heeft. Zo zal je in de villa wijk deftige kleding kunnen een mooi toupetje als kapsel, zo kun je in de getto ruige jasjes met een puike hanenkam aan jezelf verschaffen. Immers, op school hebben alle groepen hun eigen - cliché – trekjes.
Nog een goed pluspunt is de heerlijke typisch Engelse humor die erin verwerkt zit. Vrijwel elke missie begint met een cutscène die elk een waar kunstwerk zijn. Een vieze dikke kantinejuffrouw die een date heeft met de scheikunde leraar is daar een schoolvoorbeeld van. Daarbij moet jij in de daaropvolgende missie deze juffrouw helpen door onder andere cadeaus en parfum (die ze vervolgens opdrinkt) te kopen – al dan niet bietsen. Daarna is het nog aan jou de taak om de lachende leerlingen weg te houden tijdens de date, mevrouw vindt het logischerwijs niet zo prettig als er twintig kinderen om haar moeten lachen terwijl ze aan de koffie zit met haar date. Het is maar één van de vele voorbeelden van de typische missies.
Echter, ondanks al deze variërende en tegelijkertijd leuke missies zit er nog wel een kantteken aan. De manier waarop de verhaallijn gaat is namelijk bijzonder slecht. Zoals gezegd is het spel opgedeeld in vijf ‘Chapters’. Elke ‘Chapter’ is het de taak om één groepering de jouwe te maken. Dit doe je eerst door ze een beetje te helpen, vervolgens stamp je ze helemaal de grond in en dan op het dieptepunt moet je een groot gevecht met de baas houden. Enfin, je begrijpt het, je verslaat de baas en opeens aanbidt iedereen je! Als je dan ook nog te zien krijgt dat het bij iedere ‘Chapter’ zo gaat, snap je al dat het na enige tijd wel repetitief wordt, erg jammer.
Conclusie
Maar ondanks deze en een paar andere kleine minpuntjes, is Canis Canem Edit gewoon een heerlijke game. De originaliteit is in ruime mate aanwezig door middel van de heerlijke stijl en humor die erin verwerkt zit. Bovendien is het eindelijk een frisse wind in het Free-Roaming genre, dat alleen maar urban gangster games voortbracht. Wanneer Rockstar nog even de mankementen in de gameplay weg zou werken in een eventueel volgend deel, dan ben ik ervan overtuigt dat we een topper, al dan niet klassieker in het boekje kunnen opschrijven. Kortom, zoek je een originele en bovendien uitermate sfeervolle game, een game die simpel te spelen is én mogen die paar irritatiepunten je niet baten, ga dan direct naar de winkel.