Toen Carrion oorspronkelijk verscheen, was ik behoorlijk gepikeerd toen mijn schema te vol bleek om de review erbij te nemen. Vooral toen de game niet enkel erg leuk, maar ook vrij compact bleek te zijn eens de reviews binnenstroomden. Maar met een re-release op PlayStation heb ik de tweede kans met beide handen aangenomen.
In Carrion ben jij een monster. Een eldritchian gedrocht van tentakels, ogen en tanden dat niet zou misstaan in Bloodborne. Gevangen in de diepste lagen van een lab, word je opgesloten in een glazen container en bestudeerd…tot je uitbreekt en een spoor van vernieling achterlaat.
Eat first, questions later
Deze minimale opzet word je in de eerste minuut duidelijk gemaakt zonder dat er ook maar één woord gecommuniceerd wordt. Een minimale stijl, die doet denken aan games uit de jaren 90, waar het spel duidelijk de mosterd heeft gehaald. Niet enkel qua stijl en visuals, maar ook zeker qua opzet en opbouw. Je hebt geen groots einddoel om te behalen of subplotten en sidequests in Carrion. Je hebt een monster, een lab vol mensen en een oppervlakte wat je wil bereiken.
Je krioelt daarom door de gangenstelsels van het lab heen, mensen verorberend en daarmee groeiende, en zoekende naar andere testtubes. Die bevatten immers andere wezens, wiens DNA je tot je kunt nemen. Hiermee kun je bijvoorbeeld een spinnenweb leren schieten, dat je kunt gebruiken om een schakelaar op afstand te activeren. En ook hier komt weer duidelijk de invloed van retrogames naar voren. Niets uitgebreide tutorials met oefendoelen, maar een natuurlijke manier om de speler te leren wat hij kan: hem direct na het krijgen van een power-up opsluiten in een kamer waar je enkel met die power-up uitkomt. Ik zou er niet aan moeten denken dat dit in mijn gebruikelijke RPG’s zo zou werken, maar in een simpele game als Carrion houdt dit het tempo er lekker in, waardoor je niet het gevoel hebt uit je verkenningstocht getrokken te worden.
Van hot naar her
Doordat het tempo er goed in zit, kun je Carrion makkelijk in een avond uitspelen. Exclusief de inbegrepen DLC van ongeveer drie kwartier kun je Carrions Platinum Trophy in vier á vijf uur bemachtigen. Dit ondanks de Metroidvania-invloeden en soms verwarrende lay-out van de faciliteit, daar het leveldesign je subtiel de goede richting op leidt. Dus als je er écht niet uitkomt, durf ik er geld op in te zetten dat je ergens een buis of deur over het hoofd hebt gezien waar je minimaal twee keer langs bent gekomen in je zoektocht.
Tenzij het een sport-, puzzle of racinggame betreft, kan een game bijna niet zonder combat, maar daar hebben we het tot nu toe niet echt over gehad. Want eerlijk gezegd zit het er ook niet echt in. Er zijn wel tegenstanders, maar dat is voedsel dat terugschiet en doorgaans heb je daar in een seconde of twee korte metten mee gemaakt. De tegenstand van Carrion komt van zijn puzzels, niet zijn NPC’s, en die weten een sweet spot te raken waarin je soms even moet kijken, maar nooit vast zult komen te zitten. Het gevolg is dat je van begin tot eind in een soort dopaminerush zit, gevoed door nieuwe krachten, gebieden en het pingen van trophies!
Maar over die DLC?
De DLC van Carrion werd al even genoemd en is een gratis extraatje met een Kerstthema dat bij het spel zit inbegrepen. Je doet vrijwel hetzelfde als in de hoofdgame, maar ziet nu kerstlichtjes hangen en besneeuwde bomen, terwijl de puzzels je vereisen iets creatiever met je krachten om te gaan. Het is niets spectaculairs, maar als een vervroegd Kerstcadeau is het meer dan welkom. Al is het maar omdat je hierdoor meer waarde voor je geld krijgt, daar Carrion met € 19,99 in mijn opinie nét iets te hoog geprijsd is.
Conclusie
Carrion is hét voorbeeld van kort maar krachtig. Als een avontuur van vier tot zes uur in totaal wordt het maximale uit het monster terroriseert mensen-concept gehaald voor je erop uitgekeken raakt. En dankzij goed leveldesign dat op natuurlijke wijze jouw pad begeleidt zit je in een soort trance waarin je de game in één ruk uit kan spelen.