Met Lords Of Shadow kwam de Castlevania-franchise eindelijk terug waar het thuis hoort: aan het top van zijn genre. De weg lijkt duidelijk voor Mercury Steam en binnen afzienbare tijd werd een vervolg dan ook aangekondigd. Ook de 3DS mag zijn eigen deel van Lords Of Shadow, met de subtitel Mirror Of Fate, verwelkomen. Maar ergens tijdens de ontwikkeling lijkt de TomTom uit zijn dak gegaan te zijn.
Mirror Of Fate zal voor oude bekenden van de Castlevania-serie het weerzien van een oude vriend zijn. Een 2D-platformer met een Belmont en zijn zweep in de hoofdrol, dat kan al bijna niet meer stuk. Je zult mij dan ook niet horen klagen wanneer ik met Simon, kleinzoon van Gabriël en zoon van Trevor, door het levels hups terwijl ik vijanden richting de eeuwige jachtvelden stuur.
Zo baan ik mijn weg door het kasteel van Dracula, waar ik gaandeweg nieuwe krachten aan mijn arsenaal toevoeg. Maar dan begint het, een gevoel dat er iets mist, maar waar ik niet precies mijn vinger op kan leggen. Met een enigszins zwaar hart speel ik verder. De vijanden worden sterker, maar gelukkig weet mijn alsmaar sterker wordende Belmont ze het hoofd te bieden. Zo bereik ik na vier uur de eindbaas, welke ik genadeloos afmaak. Dan valt het kwartje. Waar is het back tracken?
Castlevania is een van de helften van het Metroidvania-genre, maar in Mirror Of Fate is hier nauwelijks een spoor van te bekennen. Wanneer ik plots de volgende Belmont onder de knoppen krijg, heb ik goede hoop dat dit gemis nog goed gemaakt zal worden.
Goed is het zeker. De tweede Belmont heeft eigen krachten en een eigen vechtstijl, waardoor je niet het gevoel hebt dat je speelt met hetzelfde karakter, maar met een andere skin. De puzzels worden beter, de gevechten worden zwaarder en de boss battles krijgen een steeds bevredigendere climax. Ook het back tracken is mondjesmaat aanwezig, maar komt geforceerd en oppervlakkig over, hetgeen ook doortrekt naar de andere verhaallijnen, welke ik om spoilers te voorkomen niet zal toelichten.
De vraag die mij rest is dan ook: ‘voor wie is deze Castlevania gemaakt?’ Niet voor de Lords Of Shadow generatie, want die zullen Mirror Of Fate te oudbollig vinden. Ook niet voor de oude generatie, want die missen hetgeen wat Castlevania Castlevania maakte. Uiteindelijk denk ik dat het voor beide is gemaakt, waarbij aan beide kanten water bij de wijn is gedaan. Het resultaat is een game dat vlees nog vis is, een gerecht dat voor iedereen eetbaar moet zijn, maar waarvoor je niet terug zult keren naar het restaurant.
Conclusie
Met Mirror Of Fate lijkt Mercury Steam niet helemaal zijn weg te kunnen vinden met de mogelijkheden die hen aangereikt zijn. Hoewel Mirror Of Fate een prima platformer is, mist het de kernelementen die het een Castlevania maken. De vraag is dan ook in hoeverre de game fans van de Castlevania-franchise aan zal spreken.