Toen enkele jaren geleden vr-brillen steeds meer en meer opgepikt werden door de doorsnee gamers, wisten veel ontwikkelaars niet goed wat ermee aan te vangen. Het gevolg was een stortvloed aan spellen dat wel van vr gebruik maakte, maar er niet van profiteerde. Een voorbeeld daarvan is het in 2016 verschenen Chronos.
In deze prequel van Remnant: From the Ashes woon jij op een Aarde die nog maar nauwelijks te herkennen is. Via een vreemd portaal kwamen al net zo vreemde wezens, die onder leiding van ‘’de draak’’ korte metten maakten met onze beschaving. Enkel door diezelfde draak te vellen kan de mensheid worden gered en jij bent gekozen als hun redder.
Held of slachtoffer?
Of je nu werkelijk de beste keus was, daar heb ik zo mijn twijfels bij. Als een amper achttienjarig ventje of grietje stap je met een houten schildje en zwaard of bijl een andere wereld in om eigenhandig de strijd aan te gaan met de monsters die jouw ras tot aan de rand van de afgrond hebben gedreven. Klinkt niet als een heel strak plan toch? Helaas zul je het daarmee moeten doen.
Geconfronteerd met deze enorme handicap verken je beetje bij beetje deze andere wereld en bevecht je de wezens die het hun thuis noemen. Confrontaties zijn doorgaans met slechts een of twee vijanden, waarbij je beter voorzichtig te werk gaat. Chronos is namelijk niet het type game dat je terugzet naar een checkpoint met een duwtje in de rug om het nogmaals te proberen. Combat is traag en draait om slim spel, niet agressie of finesse. Één fout kan makkelijk je dood betekenen en je terugsturen naar de laatst gevonden World Stone…maar dan een jaartje ouder.
Wijsheid komt met de jaren
Dit laatste is waarmee het spel zich onderscheidde van andere pittige action-adventures van jaren geleden, zoals de Soulsborne-games en The Surge. Jouw karakter kan slechts op een dag van het jaar de tocht naar deze wereld maken en moet zich terugtrekken eens het te veel schade oploopt. Waarna hij of zij het jaar erna terugkeert is die lichamelijk verouderd, wat zowel voor- als nadelen met zich meebrengt. Zo brengt leeftijd ervaring en wijsheid in de vorm van skills en magie, maar dit gaat ten koste van je spierkracht en snelheid. Afhankelijk van je speelstijl kan je dood dus een enorme impact hebben.
Ongeacht je speelstijl is je dood wel op een andere wijze een zegen: vijanden respawnen namelijk. En daar je in deze game levelt en skill points krijgt om jezelf sterker te maken, kan na elk jaar vooraan beginnen, zelfs wanneer je dat niet hoeft, op de lange termijn een wereld van verschil maken. Ik persoonlijk raad het aan, al was het maar om je armzalige poeltje leven dieper te maken. Al heb je daar niets aan op de momenten dat Chronos zich van zijn slechtste kant laat zien.
^%@#&^%*&@#^%*@^
Het hele idee van Soulsborne games, is dat je bijna angstig wordt om te sterven. Door elk obstakel een enorme horde te maken, voelt elke stap die je zet als een grote. Maar dat werkt enkel wanneer de game lastig, maar eerlijk is. Hoewel zeldzaam heeft Chronos zeker zo zijn momenten waarop die vlieger niet opgaat. Wanneer je camera weer eens vastzit in een muur bijvoorbeeld. Of wanneer je ge-one-shot wordt door een val die je enkel kon ontdekken door er prooi aan te vallen. World Stones zijn nooit zó ver dat je dan een enorme weg opnieuw moet afleggen, maar wanneer je al uren succesvol overleeft in een wereld waar vrijwel niets je goed gezind is, is een goedkope dood als in deze voorbeelden een enorme afknapper, vooral als je dan ziet dat je er niet mooier op bent geworden met de tijd…
Over tijd gesproken
Nog iets dat niet mooi is geworden met de tijd, is Chronos zelf. De game was in 2016 al geen hoogvlieger op VR-brillen, maar is erg slecht oud geworden. Niet enkel oogt met name je eigen karakter flets en achterhaalt, maar je ziet ook vrij vaak screen tearing in menu’s en hoeken van kamers, die de immersie niet ten goede komen. De redding hierin is het vriendelijke prijskaartje, immers ligt de lat voor een € 30,- game een stuk lager dan die voor een € 60,- game, gecombineerd met het enorm bevredigende gevoel wanneer je doorzet en sterke vijanden, een nukkige camera én cheap shots overwint. Het zou bijna genoeg zijn om de nare nasmaak volledig weg te wassen.
Conclusie
Hoewel de vergelijking met From Software makkelijk gemaakt is door de pittige combat en typerende game-mechanics, heeft Chronos: Before the Ashes genoeg om zich te onderscheiden van hun games. Zo is het ouder worden een toffe mechanic die een ander soort klok introduceert en je dwingt om beetje bij beetje deze vijandelijke wereld te verkennen. En dat is een feest! Al was het nóg leuker geweest als de camera had meegewerkt en de game zich niet op enkele momenten zou verlagen tot one-shotten.