Zeven jaar geleden wisten de mannen van Relic Entertainment heel de wereld voor zich te winnen toen Company of Heroes in de schappen verscheen. Een real-time strategy game die zijn weerga niet kende. De game wordt nog altijd beschouwd als één van de beste strategy-games ooit gemaakt. Het uitbrengen van een minstens zo succesvolle opvolger is in zo’n geval bijna niet te doen, maar toch durfde de ontwikkelaar het samen met uitgever SEGA aan om Company of Heroes 2 te ontwikkelen. Hebben we hier te maken met de overtreffende trap of wordt het niveau van het eerste deel op zijn zachtst gezegd niet behaald?
Het origineel speelde zich af tijdens de Tweede Wereldoorlog, waar vooral de Amerikaanse invasie in Europa centraal lag. De slag om Normandië vormt het begin van een verhaallijn waarin enkele helden centraal staan. Uiteindelijk wordt het verhaal besloten door een massale aanval op de overgebleven Duitsers. Relic Entertainment besloot voor CoH 2 om vast te blijven houden aan de Tweede Wereldoorlog, maar dit keer zijn het de Russen die de Duiters het leven zuur maken.
De ijzige kou van Rusland vormt ditmaal het toneel van de RTS-game. Aan de hand van een terugblik van twee fictionele Russen beleef je enkele essentiële veldslagen opnieuw. Deze veldslagen en gebeurtenissen zijn niet fictief, maar gebaseerd op de geschiedenis. Op een ijskoude manier wordt geschetst hoe de Russen er in deze oorlog voorstonden. Als Rus was je verplicht om naar het front te gaan, want wie zich omkeerde werd door zijn ‘kameraden’ afgeschoten. Tel daar de kou en de numerieke minderheid waarin de Russen verkeerden bij op en je komt tot de conclusie dat de ze het loodzwaar hebben gehad, maar uiteindelijk wel zegevierden.
De singleplayer houdt je gemiddeld zo’n 12 uur bezig. Daarin krijg je als speler vooral de opdracht om punten vast te houden en tactische keuzes te maken, maar een uitgekiende voorbereiding op het echte werk is het niet. Hoewel de singleplayer hier en daar erg vermakelijke missies kent, is er geen echte leercurve te ontdekken. Waar je eerst drie punten vasthoudt in een verpauperd dorp, daar sluip je de volgende missie met enkele sluipschutters door de donkere bossen. Het zorgt ervoor dat de singleplayer niet aanvoelt als een interactieve tutorial, maar juist dat missen we net iets teveel. Je krijgt niet de kans om alles vanaf de grond op te bouwen en alle mogelijkheden stuk voor stuk uit te proberen. Zeker voor de nieuwelingen is dit niet bevorderlijk voor het speelplezier na de verhaallijn. Daar komt nog eens bij dat de AI van de game hier en daar toch flink wat steken laat vallen. Er kan namelijk zomaar een kluitje Duitsers je basis hersenloos inrennen nadat ze langs twee linies aan Russen zijn gerend die zich verscholen achter zandzakken. Daarnaast lijken de chauffeurs van de Duitse tanks ook wat op te hebben, want zij schromen soms niet om hun tank pontificaal op de zandzakken te parkeren waar jouw manschappen achter zitten, om vervolgens de loop op de neuzen van de Conscripts te duwen en te vuren.
Na de Duitsers te hebben laten zien wie er in Rusland nu echt de baas is, is het tijd om met de andere modi aan de slag te gaan. Skirmish en Theatre of War zijn dan nog over om je op los te laten. Eerstgenoemde is simpelweg de multiplayer van het spel. Hier kun je niet alleen met maten en wildvreemden de strijd aan gaan, maar ook met de AI. Relic Entertainment heeft niet stilgezeten wat betreft deze mode. Je kunt namelijk tot in detail je leger inrichten en dat is een groot pluspunt. Niet alleen vanwege de waarde die het kan hebben in veldslagen, maar ook vanwege de diepgang die het biedt en het plezier dat je er uit kunt halen. Zo kun je door ervaringspunten te verdienen commandanten kiezen die elk hun voor- en nadelen hebben. Dit zorgt ervoor dat een slecht overwogen keuze zomaar het einde voor je kan betekenen. Uiteindelijk ligt de balans tussen de Russen en de Duitsers aardig in evenwicht. Dit is ook wel wenselijk wanneer je enkel deze twee grootmachten tot je beschikking hebt. 
Naast de Skirmish-mode kun je ook aan de slag met Theatre of War. Deze mode laat je kennis maken met verschillende facetten uit de game. Zo zul je in twee missies samen moeten werken met de AI om zo een coöperatieve overwinning te bewerkstelligen. Daarnaast zijn er nog drie alleenstaande uitdagingen en kun je vier keer deelnemen aan een gigantische veldslag. Dit kun je zowel vanuit het oogpunt van de Russen als van de Duitsers doen. Deze mode geeft, samen met de Skirmish-mode, een veel betere voorbereiding op het echte werk, namelijk de multiplayer.
Online veldslagen zijn nog altijd de kers op de taart bij Company of Heroes en met enkele goed doordachte toevoegingen komen deze nu net iets beter uit de verf. Het nieuwe TrueSight-systeem zorgt ervoor dat het tactisch neerzetten van je manschappen een must is. Het dekking nemen achter enkele hooibalen is nu nog belangrijker, want alles wat in het zicht zit wordt afgeschoten. Het is dan ook belangrijk om te zorgen dat je verschillende eenheden goed zijn verdeeld en goed worden verdedigd. Door zwaar geschut ook maar iets te vrij neer te zetten kun je er voor zorgen dat deze sleutel tot succes niet meer bereikbaar is. Simpelweg omdat iedereen die er achter probeert te kruipen een kogel door het hoofd krijgt.
Naast TrueSight speelt de omgeving ditmaal een essentiële rol in Company of Heroes. De temperaturen in Rusland waren namelijk doorslaggevend in de veldslagen op Russische grond. De kou was verschrikkelijk en veel manschappen zijn dan ook doodgevroren zonder een kogel te lossen. Relic Entertainment heeft hier slim op ingespeeld door het doodvriezen van manschappen ook in het spel toe te passen. Wanneer een eenheid te lang dekking neemt zonder een warmtebron in de buurt, dan kan hij zomaar het loodje leggen. Het opzoeken van warmtebronnen, zoals kampvuren en huizen, is dan ook essentieel voor het winnen van een veldslag. Daar komt nog eens bovenop dat er zo nu en dan ook sneeuwstormen voorbij kunnen komen. Wanneer dit gebeurt, dan zullen de manschappen nog sneller onderkoeld raken. Daarnaast brengen sneeuwstormen nog iets tactisch met zich mee. Wanneer er één opsteekt, dan wordt het zicht namelijk erbarmelijk slecht. Dit maakt het mogelijk om manschappen ongezien naar het front te sturen en hen een tactische positie te laten innemen. Een erg sterke zet van de ontwikkelaar, dat mag gezegd worden.
Bij het verschuilen van eenheden achter een sneeuwstorm komt natuurlijk ook wel wat grafische kwaliteit kijken. Company of Heroes 2 ziet er grafisch degelijk uit. Vooral in het visualiseren van de explosies is flink wat tijd gestoken en dit betaalt zich uit. Soms zijn eenheden hier en daar niet goed van elkaar te onderscheiden, waardoor je ze aan de banners linksboven in het scherm moet herkennen, maar dit doet weinig af aan de grafische prestatie die is geleverd. Alleen al het feit dat je een over een flinke grafische kaart moet beschikken om alles op de hoogste settings af te spelen zegt al genoeg.
Conclusie
Company of Heroes 2 is een zeer degelijke game geworden die menig RTS-fan zal kunnen bekoren. De singleplayer is wat matig, simpelweg omdat de missies de mogelijkheden van de game niet goed genoeg aankaarten en de nieuwelingen slechts een beperkt beeld geven van wat de bedoeling is. De drie modi zorgen samen voor een redelijke speelduur, maar het spel moet het verhaal vooral van zijn multiplayer hebben. Deze is dankzij TrueSight en de weersomstandigheden weer een stuk interessanter geworden. Company of Heroes 2 weet niet te tippen aan het eerste deel, maar is nog altijd een zeer degelijk spel waar veel RTS-games een puntje aan mogen zuigen.