De manier waarop het dit doet, is door een campaign aan te bieden die beide kanten van het gevecht belicht. Aan de ene zijde vechten de negen stammen van de Feline Republic of Hidiq, terwijl aan de andere zijde het Canine Kingdom of Ranverfurt de wapens heeft opgepakt. Wat de aanstichter van de gebeurtenissen is, hangt af vanuit wiens perspectief je het verhaal beleeft, maar linksom of rechtsom staan de landen spoedig lijnrecht tegenover elkaar.
Twee kanten, één munt
Aan de zijde van Hidiq wordt de hoofdrol vertolkt door Shaimaa. Zij is de dochter van de legendarische zwaardvechter en leider van de Jerbi Clan, wiens koppigheid en gevoel voor rechtvaardigheid het met regelmaat winnen van haar gezonde verstand. Het gevolg hiervan is dat ze zich keer op keer in conflicten mengt waar ze technisch gezien niets te zoeken heeft en zo onbedoeld steun vergaard om haar eigen pad te belopen.
Bij Ranverfurt is het Felix die het verhaal moet dragen. Hij is een soldaat in het leger en is zodoende getraind om orders op te volgen. Maar wanneer het conflict maar door blijft slepen, krijgt hij het vermoeden dat hier meer speelt dan enkel oorlog. Dit onderzoeken en bewijzen is echter een heel ander verhaal en kost hem de nodige tijd.
Tijd is sowieso iets wat je voldoende moet hebben als je Cross Tails helemaal wil beleven. Niet enkel houden beide storylines je al acht tot twaalf uur bezig, afhankelijk van de moeilijkheidsgraad, maar je kunt in je eerste playthrough een zekere keuze niet maken, waardoor je niet bij het ‘’goede’’ einde komt. En daar het spel helaas geen New Game+ heeft die alles meeneemt, kun je er bij een tweede run ook niet even snel doorheen jagen en moet je alles weer opnieuw doen.
Puzzelstukjes
Met alles doel ik niet enkel op de gevechten die het verhaal je voorschotelt. Zoals gezegd hangt de lengte van de game voor een groot deel af van hoe je het spel ervaart. Op Easy kun je prima van missie naar missie gaan en hooguit soms even moeten terugtrekken om je units aan te passen, maar op Normal en hoger is dat onbegonnen werk. Daarom zul je tussen verhalende missies door moeten uitwijken naar Free Battles, waar je levels, ranks en gold kunt grinden. Levels maken je karakter natuurlijk sterker en behoeven denk ik geen uitleg. Ranks en gold zijn een ander verhaal.
Ranks refereren naar hoe vaardig jouw karakter is in de klassen die hem of haar zijn toegewezen. Elk karakter heeft één unieke class en twee generieke klassen uit een poel van dertig. Door je rank te verhogen in een klasse, speel je sterkere versies vrij, zoals een Knight die een Heavy Knight wordt en een Monk die een Dark Monk kan worden. Welke klassen je hebt, bepalen welke wapens je kunt gebruiken en welke vaardigheden je in gevechten kunt gebruiken. Met name voor dat laatste is gold belangrijk.
De class gebonden skills worden ontgrendeld en versterkt door centjes te spenderen. En dit is iets waar je niet vroeg genoeg mee kunt beginnen. Na een kleine investering doet First Aid bijvoorbeeld geen 50HP, maar 150HP herstellen. Aanvallende skills worden ook sterker en krijgen soms ook een groter bereik, vooral waar het magie betreft. Vaak worden skills slechts marginaal sterker in games als deze, maar in Cross Tails is het een verschil van dag en nacht, al zorgt dit er wel voor dat ik me niet gemotiveerd voelde om van klasse te wisselen. Mijn investering zou immers dan weg zijn. Voel jij je echter wel geroepen, dan kun je hele boeiende combinaties maken door drie uiteen lopende klassen te combineren.
Er tussen in
Met zulke diepgaande mechanics zou je denken dat combat net zoveel liefde heeft gekregen om die te laten schijnen. Helaas valt dat vies tegen. Misschien is het omdat ik TRPG’s met bosjes tegelijk verslindt, maar ik vond het spel van Rideon een nogal basale ervaring. Bijzondere levels zijn op één hand te tellen en als het aankomt op mechanics die tijdens het gevecht in het oog springen, dan is het enkel het hate-systeem. Dit refereert naar het feit dat karakters die het goed doen, bijvoorbeeld door kills te maken of door vrienden te healen, aggro naar zich toehalen omdat de vijand ze als gevaarlijk ziet. De vijand kan daarom diens aanvallen focussen op je sterkere vechters.
Buiten dat is Cross Tails gewoon een tactical role-playing game zoals we ze al heel vaak hebben gezien. Dat is niet slecht, want dit bestaat niet voor niets al decennia, maar de focus heeft duidelijk meer gelegen op kwantiteit dan kwaliteit. Daarom kun je hem als liefhebber van het genre waarschijnlijk wel waarderen, maar wacht je het beste op een sale.
Conclusie:
Als een TRPG is Cross Tails een dertien in een dozijn-titel met enkel goede mechanics die niet echt de kans krijgen om te schijnen. In ruil daarvoor heeft het wel een hoop content, al had ik persoonlijk liever een wat betere balans tussen kwantiteit en kwaliteit gezien om deze titel meer in het oog te laten springen.