De naam FuRyu is er een die ik niet direct associeer met positieve emoties. Ik heb meer dan de helft van de games die van dit bedrijf naar het Westen zijn gebracht gespeeld en heb slechts een écht positief onthaald, met gemixte tot zelfs uiterst negatieve reviews voor de rest. Toch blijf ik de spellen proberen, daar de concepten keer op keer veelbelovend klinken. Zo ook bij CRYSTAR.
In deze titel maken we kennis met Hatada Rei, een vijftienjarig meisje dat wanneer ze haar ogen opent plotseling ontdekt dat ze in een vreemde wereld is waar het lastig is om je identiteit vast te houden. Het vagevuur, zo blijkt al snel, probeert zo om zielen naar diens kern te trekken, waar ze worden gestript van alles wat ze zijn om opnieuw geboren te kunnen worden. Een prima systeem! Ware het niet dat er één probleempje is: Rei is niet dood!
Opzij! Opzij! Opzij!
Ze is bovendien niet de enige die onterecht in het hiernamaals getrokken wordt. Hatada Mirai, haar kleine zusje, blijkt zich er ook te bevinden. De twee zussen besluiten daarom samen op verkenning te gaan, hopende dat ze op die manier de weg terug naar huis kunnen vinden. Maar zoals je al kon raden, lopen de zaken anders.
De twee worden aangevallen door een gigantisch monster, dat Mirai verder mee de diepte in trekt, terwijl Rei slapende krachten ontwaakt om zich mee te verdedigen. Maar nadat ze de controle erover verliest, maakt ze van Mirai alsnog een inwoner van het dodenrijk.
In een staat van wanhoop maakt het meisje hierna de keus om een deal met de duivel te sluiten. Of eigenlijk twee demonische managers van het hiernamaals. Zij verzamelt zeven Idea, een soort kristallisaties van intense gevoelens, en Mirais ziel. In ruil hiervoor zullen zij de beide zussen toestaan terug te keren naar het land der levenden, al zal Rei ook hierna voor het duo moeten blijven werken als een Executioner.
Maak plaats! Maak plaats! Maak plaats!
Zoals de naam impliceert, is jouw taak in die rol om levens te nemen. Dat lijkt misschien lastig in het dodenrijk, maar wezens naar genaamd Specters en Revenants verstoren de dimensie doordat ze vechten tegen het reïncarnatieproces en kansloze zielen verorberen om terug tot leven te kunnen komen met hun huidige identiteit.
Jij bent overigens niet de enige in dienst van de heersers van het vagevuur en langzaam maar zeker verzamel je bondgenoten die ieder om hun eigen reden vechten in dit rijk. Tezamen volgen jullie Mirais ziel, verzamelen jullie Idea, doden jullie Revenants en Spectors en ontrafelen jullie de geheimen van de mysterieuze Revenant Princess.
In de praktijk vertaalt dit zich naar een vrij standaard dungeon crawler action-RPG, waarin je op elk moment kunt wisselen tussen de karakters van jouw party. Rei en vrienden hebben een lichte en zware aanval tot hun beschikking, kunnen vier skills gebruiken die je toewijst via een menu en hebben een soort tijdelijke power-boost tot hun beschikking. Weinig bijzonders voor dit genre dus, al gaat dat wel op meer fronten op.
CRYSTAR vervalt in vrijwel elke cliché van de JRPG. Er zijn slechts een handjevol type vijanden, die telkens opnieuw worden gebruikt met een ander likje verf. Dungeons bestaat slechts uit een paar onderdelen, die tussen vloeren op een andere volgorde aan elkaar worden geplakt. En buiten de functionele paden van de dungeon om, is de omgeving slechts minimaal vormgegeven met een hoop repetitie in het decor. Dit maakt de dertig tot veertig uur die je nodig hebt om het spel te voltooien een erg eentonige ervaring, wat eeuwig zonde is gezien het verhaal.
We hebben ongelofelijk veel haast!
Dit verhaal begint met de jacht op Mirais ziel, maar dealt gaandeweg met veel meer onderwerpen, zoals het verlies van een ongeboren kind, een relatie met slechte partner en obsessieve gevoelens van affectie. Het gaat er nooit zo diep op in als dat ik persoonlijk graag had gezien, maar het is voldoende om de karakters persoonlijkheid te geven en hun acties geloofwaardig te motiveren. Daarom is het zo jammer dat het ook hier weer een cliché terugkeert wat ik kan missen als kiespijn.
Daar dit pas gebeurt na het voltooien van het spel, voor mij na iets meer dan 25 uur, zal ik niet in te veel detail treden. Ik wil het einde immers niet verpesten. Maar weet dat je avontuur daar niet eindigt. Vergelijkbaar met onder andere Bravely Default, verwacht CRYSTAR dat spelers grote delen van de game meermaals spelen voor het ‘’echte einde’’ wordt prijsgegeven. Dit was prima als de levels dan ook een remix krijgen, iets wat prima had gekund binnen de context van deze gebeurtenis, maar dat gebeurt dan weer niet, waardoor de tien uur die je daarna moet spelen grotendeels herhaling zijn.
Dat ik dat echte einde heb gezien heeft drie redenen. Allereerst moest ik deze review pennen. Als tweede vond ik het verhaal best boeiend. Maar de belangrijkste was dat ik de moeilijkheidsgraad op elk moment naar onder kon knikkeren. En mijn advies is dat vanaf het begin te doen. Het enige verschil wat je merkt is dat vijanden een stuk minder HP hebben, wat een zegen is, want op de reguliere moeilijkheidsgraad kan ik ze enkel geen bullet sponges noemen omdat er geen geweren in CRYSTAR zitten. Qua gedrag of aanvalspatronen verandert er helemaal niets, waardoor je niets mist als je op Easy speelt.
Waar je wel wat kan missen, is op het gebied van FPS. Voor deze review heb ik de game gespeeld op Nintendo Switch, maar ter vergelijking heb ik ook een PS4-exemplaar geleend van een vriend. Het verschil was niet onoverkoombaar, vooral visueel, maar de game voelt beduidend houteriger op de handheld van Nintendo, waardoor dit de duidelijk inferieure keuze is als je niet van plan bent voornamelijk on the go te spelen.
Conclusie
CRYSTAR presenteert een sterk verhaal met duistere thema’s, maar bedekt deze onder eentonige, basale gameplay mechanics, saai leveldesign en een time loop die zoveel beter uitgewerkt had kunnen worden. Niets van dit alles maakt het spel slecht, maar het maakt van een uitstekende ervaring een acceptabele ervaring. En dat is eigenlijk stiekem onacceptabel.