Darksiders II

Als er iets is waar wij gamers wel bekend mee zijn dan is het wel de dood. Vele levens hebben wij voortijdig ten einde gebracht met onze zwaarden, geweren en pijlen in de knie. Vigil Games vond dit echter niet genoeg en ging daarom een stapje verder. Dit stapje betekent dat we deze dood en verderf zijn, in plaats van dat we het zaaien. Death is here!

In de originele Darksiders maakten we kennis met War, een van de vier ruiters van de apocalypse. De vier ruiters zijn de laatste vier Nephilihm, een soort dat ze zelf vernietigd hebben om de balans tussen licht en duisternis te herstellen. Voor hun toewijding kregen ze ongelofelijke krachten, krachten die ze maakten tot wat ze vandaag te dag zijn. In de eerste game ontving War het teken dat de apocalypse zou beginnen. Gezien zijn plicht pakte hij zijn zwaard op en vertrok richting aarde.

[spoiler alert]
Niet alles bleek echter wat het leek, want terwijl War dacht zijn taak uit te voeren, voerde de Blakerraad hun eigen plannen uit. Deze Blakerraad is een van de krachtigste groeperingen in het Darksiders-universum en degene die War, Death, Fury en Strife hun krachten en titels geschonken heeft. Wanneer War doorkrijgt dat hij voor hun karretje gespannen is, is het echter al te laat. War wordt gevangen en beschuldigd van het uitroeien van de mensheid en het voortijdig in gang zetten van de apocalypse. Wanneer Death te horen krijgt dat zijn broer terecht wordt gesteld, trekt hij er gelijk op uit om zijn onschuld te bewijzen. Hier begint Darksiders II.
[spoiler alert]

Death en War mogen dan wel broers zijn, ze lijken totaal niet op elkaar. Waar War als een ware Kratos vijanden op een enkeltje grafkist trakteerde zonder mededogen of enig strijdplan is Death meer Dante uit Devil May Cry. Death is dan ook niet zo breed als zijn broer maar wel een stuk lichter op zijn voeten. Hierop is zijn vechtstijl ook aangepast, want in plaats van te blokkeren en het op een krachtmeting te gooien, kiest Death ervoor om aanvallen soepel te ontwijken en aan te vallen als de vijand een opening toont.

Deze lichtvoetigheid komt goed van pas in de nieuwe spelformule van Darksiders II. Het originele recept is namelijk smakelijk gekruid met een theelepel Prince Of Persia en een mespuntje The Legend Of Zelda. De vele dungeons die je zult aandoen vragen vaak de nodige acrobatiek van Death. Over muren rennen, op tijd ertussen springen en uitstekels als afzetpunt gebruiken, Death kan het net zo goed als de Perzische prins. De opbouw van de Dungeons doet echter meer aan The Legend Of Zelda denken, al wordt dit niveau nooit gehaald. Elke dungeon dient zich toevallig aan vlak nadat je een nieuw voorwerp in je arsenaal toegevoegd hebt. De dungeon is, je voelt hem al aankomen, er dan ook op gebouwd om je alle mogelijkheden van je nieuwe speeltje te leren en om het je helemaal eigen te maken, vooral in combinatie met je al vergaarde gadgets.

Aan dungeons is er gelukkig geen gebrek, al lijkt soms kwantiteit over kwaliteit het motto. Of zoals Death het zelf zo mooi weet te verwoorden wanneer hij de koning van het dodenrijk ontmoet: ‘’Ik wordt ziek van al deze omleidingen’’. De game herinnert je namelijk net iets te vaak aan het feit dat het een game is. Je kent het wel: je bent bezig met quest A, maar om deze te voltooien moet je eerst drie sleutels/personen/locaties enz vinden. Af en toe is leuk, maar wanneer dit geldt voor elk onderdeel dat het verhaal doorstuwt wordt het op den duur vervelend. Vigil Games weet dit echter slim te compenseren.

Darksiders 2 heeft namelijk een behoorlijk uitgebreid gevechtssysteem met bijbehorende skill trees. Death is standaard bewapend met een tweetal korte zeisen die, wanneer de situatie het vraagt, een grote zeis worden. Hij is echter ook behoorlijk handig met andere wapens. Op elk moment kan Death wisselen tussen zijn zeisen, pistool en derde wapen naar keuze. Dit kan bijvoorbeeld een paar klauwen, een gigantisch zwaard, bijl of hamer zijn of boksbeugels. Het fijne is dat deze wapens moeiteloos in een crosscombo geweven kunnen worden, met name wanneer je geld investeert in extra moves en technieken. Hier komt nog bij dat Death een tweetal skill trees heeft. De eerste focust zich voornamelijk op fysieke aanvallen terwijl de tweede je aan de slag laat gaan met zwarte magie. Voeg al deze opties samen en je krijgt een gevechtssysteem om U tegen te zeggen, maar om dit allemaal vrij te spelen is een hele hoop geld én XP nodig, en dan zijn die omleidingen opeens minder hinderlijk.

Toch was ik persoonlijk blij wanneer het verhaal vorderde. Death is namelijk een bijzonder interessant karakter om te volgen. Hij mag dan wel Death zijn en zijn eigen broeders uitgeroeid hebben, van binnen wordt hij door schuld opgevreten. Bovendien zou hij zijn eigen leven geven voor War, iets wat hij verbergt door een laag sarcasme en cynisme. Maar wanneer de emoties een hoogtepunt bereiken vliegt het dak eraf en komt de Grim Reaper himself te voorschijn. Dit alles werkt na het verrassende einde toe.

Voor je dit einde ziet en je door de eindcredits van de game skipt heb je er minimaal veertig uur gevuld met prachtige graphics, duizenden lijken en zeldzame goede audio achter de rug. Dan begint de New Game+ nog evenals de vele sidequests die je gaandeweg op je pad krijgt. Tel dus rustig voor 100 uur op de teller alvorens je tevreden de game in je kast zet.

Conclusie

Darksiders deed het niet slecht aan de kassa, daarom is het te meer bewonderenswaardig dat Vigil Games de formule van het vervolg zo ver heeft aangepast, zonder de sfeer van de originele game te verliezen. Death mag dan wel heel wat anders zijn dan War, maar de game is er niet minder bruut om. Iedereen die duistere games, Zelda, Prince Of Persia of de originele Darksiders een warm hart toedraagt zal zich prima vermaken met deze game.