Dead Island 2

In de game kun je kiezen uit zes supercoole personages. Amy is een paralympische renner met een kunstbeen die schijt heeft aan conventies en daarmee enorm aan alle conventies voldoet. Bruno heeft iets weg van de Joker in Suicide Squad uit 2016, wat niet echt een compliment is. Hij heeft dezelfde inhoud als een wasbeer in een winterslaap. Carla is een motorrijder die, zoals ieder personage in de game, enorm cool is. Dani is hetzelfde als Carla, maar dan met een Ierse stereotypering die bijna beledigend is. Jacob is een man die het wilt maken in Hollywood als stuntman en hij is zo tof dat ik vol ongeloof achter mijn scherm zit te kijken. Uiteraard heeft hij, net als de overige karakters, totaal geen charisma. Ryan is de enige met een respectabele baan. Hij is brandweerman en hij ziet er ook echt uit als een acteur die een brandweerman speelt. Hij is het figuur die later in zijn carrière bij bedrijven beveiligingscursussen gaat geven, omdat hij graag brandjes sticht die de cursisten dan mogen blussen.

Het is meteen duidelijk hoe Dead Island 2 probeert gamers te trekken. De ontwikkelaars laten deze personages overduidelijk lijken op influencers van het ergste soort, in de hoop dat streamers het leuk vinden en dat mensen de game kopen. Dit is een parodie van mensen op YouTube die zo vol zijn van zichzelf dat ze alles wat ze doen filmen. Dit kan werken, maar het gedrag van deze Youtubers ligt er zo dik op dat het een te groot cliché is. Na vijf minuten kijken en luisteren naar een cutscene in deze game trek ik het niet meer. Ze zeggen vreselijke dingen op vreselijke manieren en dat is nog maar het begin. Dit gaat de hele game zo door.

Cliché: the game with zombies was een betere naam geweest

Ik heb de game volledig gespeeld als Amy, maar het verhaal is nagenoeg hetzelfde bij ieder personage. Nadat je uit het vliegtuig stapt, blijkt dat het er nogal ongelukkig bij ligt. De wereld is al voordat je uitstapte veranderd in een zombie-plaag en nu moet je ervoor zorgen dat je ergens terecht komt waar je kunt schuilen. Je bent helaas te laat. Eén zombie zal je lot bepalen, want die zet zijn gretige gebit in Amy's heerlijke malse arm. Ze slaat de zombie van zich af en wacht tot ze zelf veranderd, maar er gebeurt niets. Twee minuten na het bijtincident concludeert ze direct dat ze immuun is en iedereen gelooft haar meteen. Ze is helemaal ontspannen en in haar element en redt het leven van een vrouw die toevallig een filmster is. Aangezien ze in Los Angeles zijn kun je meewandelen naar het pandje, een overdreven grote villa die je wel vaker ziet bij filmsterren, waar zij woont. Eenmaal daar aangekomen gaan ze de schade opmaken. Er is een noodhospitaal opgezet in een hotel in de buurt en Amy gaat erheen, maar komt erachter dat het nu een bedevaartsoord is voor hongerige zombies. Na wat hak- en snijwerk weet ze een radio te vinden en komt in contact met een arts. Hij vertelt dat ze een eindje moet lopen naar Santa Monica, waar deze beste man een lab heeft die gebruik kan maken van haar immuniteit.

Zonder in spoiler-gebied te komen, moet ik zeggen dat het verhaal in grote lijnen door de beugel kan. Er zitten wat geinige plottwists in die helemaal nergens over gaan en er totaal niet toe doen, maar het fleurt het verhaal op en maakt het enigszins acceptabel. Het is aan de andere kant ook wel één grote berg voorspelbaarheid die mij heeft doen geloven dat dit soort games misschien beter geen verhaal kunnen hebben. Dat mensen immuun zijn voor de zombie en daarom getest moeten worden, komt me te bekend voor van een andere game die dat toch wel wat beter heeft aangepakt. Ik denk niet dat er iemand is die Dead Island voor het verhaal speelt. Het is een soort papiertje waar de bonbon in zit. Het is niet heel interessant. Deze game gaat niet om de eindbestemming, maar de weg ernaartoe en dat is eigenlijk zo snel mogelijk van punt A naar B.

Hollywood: wie kent het niet

De game speelt zich af in het mekka van de filmwereld. De map bestaat uit allemaal kleine stukjes Los Angeles. Je reist over kleine open mapjes die aan elkaar verbonden zijn met fast-travel points. Het is wat dat betreft een beetje een ouderwets beeld, toen de spelwerelden nog bestonden uit levels, omdat open werelden technisch nog niet mogelijk waren. Daar is op zichzelf niets mis mee, zolang het mooie en goed ontwikkelde levels zijn. Dat is redelijk gelukt. Het is bijna een soort reclame voor toeristen, waar je rondloopt op de bekendste plekken waar filmsterren hun vrije tijd doorbrengen en hun werk doen. De details zijn zeer netjes. Je herkent meteen dat je in Hollywood bent door de films die ervandaan komen. De zon schijnt er altijd en dat zorgt voor best wat mooie plaatjes en ook een zeer kleurrijke game. Eén kleur, namelijk rood, komt echter het meeste voor en ook dat zal geen verrassing zijn. Overal is te zien dat er een zombieplaag is uitgebroken.

Hier komt naar mijn mening het sterkste stuk van de game kijken. Op plekken is het een slagveld geweest. Soms loop je door een huis dat er heel mooi uitziet, maar dwars door het huis loopt een heel ranzig spoor bloed wat heel subtiel naar een kamer gaat. Als je dan in de kamer komt, waar je eerst door diverse hongerige zombies wordt verwelkomd, zie je het bloedbad dat er plaats heeft gevonden. Het is niet zo dat de hele stad is omgeven door smerigheid, maar op een best wel subtiele manier word je er altijd aan herinnerd dat dit niet het Hollywood is wat we al jaren kennen. Het is een monument van een verleden dat niet meer terugkomt, omdat er nu op iedere hoek van de straat iemand is die jou graag opgediend wil krijgen voor het diner. Het was op momenten zo goed dat ik het jammer vond dat ik steeds werd gestoord door deze lijken die nog konden lopen.

Return of the living Dead.

Zombies hebben de onfatsoenlijke gewoonte om altijd honger te hebben en ze zijn altijd op zoek naar vers vlees. Het is dan ook erg onfortuinlijk voor het hoofdpersonage dat ze aan de andere kant van de stad moet zijn en dat ze die afstand te voet af moet leggen. Dat betekent maar één ding en dat is dat je zult moeten knokken. Het eerste deel van de game doe je dit op de goede oude manier met alles wat je vast kunt pakken en mee kunt slaan. Koksmessen, scheppen, katana's, afgebroken buizen van steigers en nog veel meer kan worden gebruikt om de doden te herinneren aan hoe het is om dood te zijn. Er is veel aandacht besteed aan het uiterlijk van de zombies. Uiteraard heb je de standaard walkers. Dit zijn simpelweg lijken in een lichte staat van verrotting die een beetje verdwaald rondlopen. Dan zijn er runners, die hetzelfde doen, maar wat sneller zijn. Je hebt grote spierbundel-zombies, die wat lastiger te verslaan zijn en je hebt zombies die enorm hard kunnen gillen, waardoor alle zombies die nog een hoofd hebben wakker worden gemaakt. Allemaal hebben ze één overeenkomst. Stuk voor stuk zijn ze doelwit voor jouw sadisme.

Je kunt de zombies verminken op alle mogelijke manieren. Ze kunnen branden, elektrisch geladen zijn of ze smelten weg door zwavelzuur. Door de hele game liggen kannen met olie die al snel uitmonden tot een flinke brand. Op diverse plekken kun je gif gebruiken, waardoor het vlees letterlijk van de botten smelt. Ook zie je overal gesprongen waterleidingen die vuur blussen of gif verwijderen. Als je echter water met elektriciteit gebruikt, kun je een afschuwelijke berg vernietiging teweeg brengen.

De wapens in de game zijn allemaal aan te passen. Overal liggen blueprints die je kunt verzamelen. Dit is een soort recept om te gebruiken bij de workbench waarmee je de wapens kunt modificeren. Zo kun je een elektronisch circuit toevoegen aan een samoerai zwaard, zodat je een lekkere dosis volts in het hoofd van een zombie ramt. De leukste vond ik zelf de kleine fonteintjes gif die je over het lemmet kan laten lopen, zodat je een zombie al snel veranderd in een ijsje dat iets te lang in de zon heeft gelegen.

Zombies kunnen terugslaan en daarom is het belangrijk dat je de klappen ontwijkt. Dat is ook wat je steeds aan het doen bent. Je zet een stap opzij, geeft een mep, zet een stap naar achteren, geeft een mep en ga zo maar door. Ik raakte regelmatig gedesoriënteerd, omdat in first-person mode je beeld echt alle kanten op schiet. Dit maakt het effect wel leuk, maar op den duur krijg je teveel last van de nadelen. Toch is dit het enige wat je eigenlijk in de game kan doen. Met Dying Light kun je kiezen om weg te rennen, maar hier loop je alleen maar in een andere groep wandelende bijtmachines. De melee combat zit goed in elkaar en het geeft iets van voldoening om stukken vlees van een zombie af te slaan met een schep, zwaard, hamer of noem het maar op. Het werd wel vervelend na de achttien uur die ik erover heb gedaan om de game uit te spelen. Het begon me zo uit de keel uit te hangen dat ik op momenten er echt helemaal klaar mee was. Dat het verhaal dan zo oppervlakkig is, maakt het er niet beter op.

Conclusie

Dead Island 2 is na negen jaar eindelijk uit. Over het verhaal kun je heel kort zijn, want dat is er nauwelijks. Ik heb deuren in de game gezien die ik interessanter vond dan de personages waarmee je speelt en ook de NPC's hebben weinig inhoud. De spelwereld ziet er zeer mooi uit. Het is niet overal één groot vleesfestijn, maar de liters bloed worden heel subtiel verweven in het Hollywood dat iedereen wel kent. De manier hoe de levels opgebouwd zijn voelt op een prettige manier ouderwets aan. Kleine open stukken, die verbonden zijn met elkaar. De combat in de game is vermakelijk. Het is vooral melee combat en het geeft een zekere voldoening om een zombie helemaal murw te beuken. Dit is echter het enige echt leuke onderdeel van de game en gaat na enkele uren tegenstaan. Er zijn veel zombiegames beschikbaar. Mocht het zijn dat jij als gamer na het spelen van al die games nog steeds zin hebt om zombies kapot te maken, dan zou je deze game kunnen waarderen.