Dishonored is een game voor mij. Het is een game die creatief, out of the box-denken prijst en beloont. Een game waar je je eigen speelmanier kan kiezen en deze kan perfectioneren, net zolang totdat je er zelf tevreden mee bent. Het kan een stealth-game zijn, maar evengoed een actie-game, afhankelijk van hoe jij kiest te spelen. Elk level biedt minstens vijf compleet verschillende manieren om uitgespeeld te worden, en het is aan jou de leukste en spannendste manier te vinden. Dishonored geeft je deze vrijheid, maar tot hoeverre weet dat te compenseren voor de mindere kanten van het spel?
Wanneer men zich voor het eerst aan Dishonored waagt, is het nog zo makkelijk niet om er een label aan het spel te koppelen. Het is een mengelmoes van allerlei elementen. Zo doet het op het ene moment aan Half-Life denken, en een minuutje later weer aan BioShock. Op het ene moment beklim je een torenhoog gebouw alsof je Assassin’s Creed zit te spelen, en op het andere moment wurg je iemand zoals je dat uit Splinter Cell herkent. Toch behoudt het toch altijd haar identiteit, doormiddel van een vrij unieke sfeer en bovenal, het feit dat je mag doen wat je wilt.
Begrijp me hierbij echter niet verkeerd; Dishonored is geen sandbox-game. Elk level heeft haar duidelijke grenzen, maar deze liggen een stuk verder dan dat je dat bij de gemiddelde shooter ziet. Je kan enorm ver van je pad afwijken en nog steeds geheime weggetjes vinden die je op de één of andere manier toch bij je eindpunt weten af te leveren, en dit was meteen ook datgene waar het spel mij vrij vroeg al mee wist te overtuigen. Het speuren naar geheime weggetjes, om vervolgens ongezien door die greppel of over die dakgevel langs vijandige patrouilles te sluipen, is waar de game in mijn ogen haar voornaamste kracht uit haalt. Want al krijg je de keuze om moordend of sluiperig te spelen, diep van binnen is Dishonored gewoon een stealth-game.
Het spel heeft haar pistolen, zwaarden en explosieven, en deze zijn ook zeker te gebruiken. Maar kies je ervoor om iedereen in je pad koelbloedig af te maken, dan is dat enkel in je nadeel; de ervaring wordt er een stuk minder op. Niet alleen wordt sowieso al vrij korte spel nog een stuk korter (denk aan zo’n negen uurtjes speeltijd voor stealth en vijf uur voor actie), ook mis je ongelofelijk veel. Zo heb ik m’n eerste level eerst als een moordmachine uitgespeeld, en was ik na zo’n twintig minuten bij het einde. In een tweede playthrough koos ik echter de sluiperige manier van spelen, en ontdekte ik twee secundaire opdrachten, verscheidene personages en allerlei schatten. Voeg hier nog aan toe dat sluiperig spelen simpelweg leuker is, en ik weet niet waarom je nog iemand zou willen vermoorden.
Het spel werkt in grove lijnen als de gemiddelde shooter; je hebt verschillende wapens, waaronder een kruisboog, pistool en granaten. Ook beschik je over magische krachten die je kunnen helpen bij je missies. Denk hierbij aan teleporteren over een korte afstand, door muren kunnen kijken en de tijd verslomen of zelfs stilzetten. De wapens zijn niet bijster interessant, maar de magische krachten voegen een hoop toe aan het spel en maken alles net even iets interessanter. Om de magische krachten te kunnen vrijspelen moet je in de levels runen verzamelen, die vernuftig verstopt zitten. Het verzamelen van deze hebbedingetjes is leuker dan je zou denken; vaak is creatief denken vereist om de runen te bereiken, of moet je er een kleine opdracht voor uitvoeren. Je ziet hierdoor stukken meer van de levels, en je kan er nog eens nieuwe magische krachten mee verdienen ook.
Elk level kent dus een voor de hand liggende weg, eentje waarbij je iedereen in duizend stukjes knalt en je naar het einddoel snelt. Kies je ervoor dit te doen, dan zul je een eerder genoemde speeltijd van zo’n vijf uur krijgen en zul je veel van het level missen, maar ook zul je merken dat de actiecomponenten van het spel niet geweldig in elkaar steken. Het gebruik van je zwaard om te pareren en aan te vallen is bijvoorbeeld vrij glitcherig. Zodra je ervoor kiest om het level sneaky door te spelen (het liefst strevend voor geen enkele dode), zul je de ware schoonheid van het spel ontdekken. De kleine gesprekjes die je opvangt, het geduldig wachten en inspecteren van de patrouilleerpatronen van een stel soldaten, het ontdekken hoe je je magische krachten het beste kan gebruiken. Omdat elk level zoveel manieren heeft om gespeeld te worden, zul je de variatie erin houden en niet verveeld raken. Ik zou wel eeuwig door kunnen praten over wat voor een geniale dingen ik heb bedacht om mijn doel te bereiken; het geeft je het gevoel dat je slimmer bent dan het spel.
De levels zijn stuk voor stuk hartstikke spannend, interessant en doen je op het puntje van je stoel belanden. Maar waar je het eigenlijk allemaal voor doet, is nog maar de vraag. Het verhaal van Dishonored is extreem zwak; zelfs voor videogame-standaarden is de matigheid waarmee het plot naar voren wordt gebracht dieptreurig. Het komt erop neer dat jij beschuldigt wordt van een misdaad die je niet begaan hebt, en je wordt door een mysterieuze bende samenzweerders uit de gevangenis geholpen, waar je vervolgens mee gaat werken met als doel de koning van de stad onttronen. De kleine cutscenes die tussen de levels plaatsvinden zijn saai; behalve wat slap gelul gebeurt er nooit iets. Stemacteurs zijn matig en gezichtanimaties zijn om verdrietig van te woorden. Grafisch is het spel sowieso geen pareltje; de graphics zijn achterhaald en vooral de textures zijn erg slordig. Hier staat echter tegenover dat het spel een ongelofelijk krachtige sfeer uitstraalt. Een soort mix van steampunk en Victoriaanse urbanisatie, met lichte cell-shading en een grimmig sfeertje.
Conclusie
Dishonored is één van de weinige spellen van 2012 die creatief spelen echt weet te bevorderen en belonen. Het is een spel dat je de keuze biedt al moordend door het level te gaan of juist iedereen te sparen, maar ik moet je echter wel aanraden je toch vooral als een ninja door het level te begeven. Moordende actie is qua gameplay vrij zwak en bovendien blijft er weinig van je speelduur en spelervaring over. Kies je er echter voor zo min mogelijk mensen het leven af te nemen en zo sneaky en inventief mogelijk de levels af te gaan, dan staat er een ongelofelijk tof spel op je te wachten dat een ervaring biedt die je niet zomaar zal vergeten. Met het gebruik van stoere magische krachten en diverse verschillende wegen die elk level te nemen zijn blijft het spel spannend en gevarieerd. Het plot mag dan wat zwakjes zijn, en ook grafisch kent het spel wat missers, maar het spel barst van de sfeer en staat helemaal voor jouw creatieve denken open.