Final Fantasy is misschien wel de meest herkenbare JRPG-serie ter wereld. Zelfs gamers die nog nooit een spel uit het land van de rijzende zon hebben aangeraakt herkennen karakters als Cloud en Tifa in de meeste gevallen nog wel. En met ruim honderd games in het extended Final Fantasy-universum, zijn dat er nogal wat. Fans waren dan ook door het dolle heen toen de eerste Dissidia verscheen en helden uit allerlei verschillende games bij elkaar bracht, hetgeen ongetwijfeld ook te zien zal zijn geweest in de verkoopcijfers. Met Dissidia Final Fantasy NT is immers alweer het derde deel in deze spin-off serie verschenen.
Dissidia Final Fantasy NT verscheen oorspronkelijk als een arcadekast in Japanse speelhallen, en dat is ook wel te merken. Hoewel het namelijk wel een verhaal heeft, is deze enorm naar de achtergrond geduwd ten faveure van de gameplay, waarmee het zich direct onderscheid van de overkoepelende Final Fantasy-serie. Sterker nog: in eerste instantie kun je niet eens het verhaal verkennen. Dat moet je namelijk stukje voor stukje vrijspelen.
You know nothing!
De plek waar je hoogstwaarschijnlijk je avontuur zult beginnen, is de tutorial mode. Hier leer je de dingen die we allemaal al kennen, zoals lopen, de camera besturen, aanvallen en ontwijken, maar ook de vele complexe mechanieken die hier onder verstopt liggen. Hierbij kun je denken aan een move die op precies het juiste moment wordt afgebroken om een andere aanval in te zetten en de cooldown te verkleinen, maar ook hoe je kunt samenwerken met de twee andere leden van je team in combo-aanvallen.
In de tutorial is dit over het algemeen vrij makkelijk te doen. De game legt alles duidelijk uit en laat je dingen proberen tot je ze onder de knie hebt. Maar eens je daadwerkelijk het slagveld betreedt, merk je pas hoe moeilijk het is om wat je geleerd hebt in de praktijk toe te passen. En dat is voornamelijk te wijten aan de snelheid van de game.
Sneller!
Het tempo van Dissidia Final Fantasy NT ligt veel hoger dan gebruikelijk is voor driedimensionale fighting games, waardoor het in begin moeilijk is om bij te houden wat er allemaal op je scherm gebeurd. Op veel momenten rennen er zes helden over het scherm, wordt de stage bestookt door iemand zijn summon en probeer je tegelijkertijd kills te maken en / of je kristal te beschermen terwijl je ook probeert om het overzicht te behouden in de clusterfuck van vuurballen, vliegende karakters en bliksemschichten die je scherm vullen. Al snel merk je echter dat je meer en meer mee kunt komen met de taferelen die de AI (offline) of andere spelers (online) demonstreren. Maar zelfs dan blijven matches erg chaotisch.
NT werd mede ontwikkeld door Team Ninja, de studio achter Dead or Alive en Ninja Gaiden, en dat voel je. Karakters reageren vlot op input en zelfs met alle flashy effecten die bij sommige moves komen kijken, heb je zelden het gevoel dat je de controle kwijt bent. Dat klinkt allicht vanzelfsprekend, maar in een genre waarbij één frame het verschil kan maken tussen winst en verlies, luistert dat heel erg nauw en getuigt het van vakmanschap dat zelfs iemand die er bewust op let niets kan vinden.
mosrednA
Eens je de tutorial achter de rug hebt en je favoriete vechter uit de achtentwintig beschikbare karakters hebt gekozen, is het tijd om wat je geleerd hebt in de praktijk toe te passen. Door online gevechten te doen of offline gauntlet-toernooien te winnen stijg je vervolgens in rang, waardoor je extra zinnen voor je karakters, moves, icoontjes en muziek kunt vrijspelen. Belangrijker dan dat zijn echter de memoria die je kunt spenderen om stukken van het verhaal te ontgrendelen, iets waar menig gamer het spel voor zal willen oppikken. Laat me direct duidelijk zijn: niet doen!
Als je geen affiniteit hebt met fighting games is Dissidia niet een game die je in huis moet halen, zelfs al ben je nog zo’n grote Final Fantasy-fan. Het verhaal is daar simpelweg te oppervlakkig voor, hetgeen gezien de arcaderoots ook eigenlijk niet anders kon. Kom je echter voor de fighting-aspecten, dan biedt NT best een aantrekkelijk pakket.
Achtentwintig karakters is bijvoorbeeld al een best imposant aantal, maar leden van het ontwikkelteam hebben meermaals laten weten dit aantal in toekomst op te willen krikken naar (minimaal) vijftig. Normaal zou dat aantal bijna lachwekkend zijn, simpelweg omdat je maar zoveel kan variëren met een set mechanieken, maar gezien hoe verschillend de nu al beschikbare karakters spelen, zie ik het nog best wel gebeuren, hetgeen behoorlijk indrukwekkend is. Zelfs karakters die een gelijkaardige speelstijl hebben, verschillen genoeg van elkander om elkaar niet overbodig te maken, waardoor het een must is om meerdere karakters onder de knie te krijgen, ook al hebben ze genoeg met elkaar gemeen.
The nitty gritty
Moderne fighters worden over het algemeen beschouwd als behoorlijke technische games. Waar je een paar decennia geleden nog vooral combo’s uit de kop moet knallen en timing moest hebben, daar staat nu vaak een kwart van je scherm vol met verschillende soorten balkjes, counters en klokjes om verschillende extra mechanieken te symboliseren. Dissidia Final Fantasy NT is wat dat betreft niet veel anders.
Elk karakter heeft drie soorten aanvallen tot zijn beschikking, die enkel in hun doel met elkaar overeenkomen. Bravery attacks zijn de standaardaanvallen van alle vechters en zijn bedoeld om de vijand te verzwakken, terwijl jouw eigen Bravery erdoor versterkt wordt. Deze aanvallen kunnen een vijand niet uitschakelen, maar kunnen hem of haar wel tijdelijk uit het veld slaan. Hun hoofddoel is echter jouw HP-aanval versterken.
HP-aanvallen zijn de enige manier om een tegenstander permanent te verslaan, waardoor het logisch zou zijn om enkel deze technieken te gebruiken. HP-aanvallen offeren echter jouw opgespaarde Bravery op en doen net zoveel schade als dat jij Bravery had. Je bent hierdoor constant aan het overwegen wanneer je aan moet vallen. Jouw Bravery is namelijk niet enkel jouw aanvalskracht, maar ook de reserve die je hebt om je te beschermen tegen de HP-aanvallen van je vijanden. Button bashen, iets wat veel casual spelers in fighting games doen, heeft dan ook helemaal geen zin in NT.
Los van deze twee met elkaar verweven aanvalssoorten staan de skills die elk karakter tot zijn beschikking heeft. Hierbij kun je denken aan buffs, debuffs en healing die vaak je hele team beïnvloeden en een vaste cooldown hebben. Elk karakter heeft drie van deze skills tot zijn beschikking, waarvan er twee generiek zijn en een één karaktergebonden is. In mijn beleving maakten deze echter nauwelijks een verschil.
Wat wel een merkbare invloed op de uitkomst van een match had, waren de summons die beide partijen tot hun beschikking hebben. Denk hierbij aan wezens als Odin, Ifrit en Shiva, die al in verschillende vormen in allerlei Final Fantasy-games opdoken en daar vaak een prominente rol speelden. Door speciale kristallen tijdens een gevecht te vernietigen en vervolgens (eventueel samen met teamgenoten) een spreuk uit te spreken, kun je deze monsterlijke gevaartes oproepen, wat resulteert in schermvullende aanvallen en buffs voor de summoner.
Zeuren!
Laat bovenstaande uitweiding over het gevechtssysteem je niet afschrikken om de game te proberen. Zoals eerder gesteld is de game in het begin enigszins overweldigend, maar duurt het niet lang voordat de kwartjes beginnen te vallen en je steeds meer op niveau kunt meespelen. Overigens betekent dat niet dat de game feilloos is, denk maar aan het gebrek aan een deftig verhaal. Maar waar ik dat niet bijzonder kwalijk vindt, heb ik wel problemen met twee andere dingen in het spel.
Allereerst is daar het feit dat het targetsystem, iets wat je altijd verplicht moet gebruiken, simpelweg niet goed werkt. Door op L2, R2 of beide tegelijk te drukken kun je tussen targets wisselen, waarbij hun positie relatief ten opzichte van die van jou bepaald wie je volgende doelwit wordt. En dat werkt niet! Karakters vliegen zo snel over het scherm dat je vaak niet goed kunt inschatten welke knop je moet gebruiken om de gewenste vijand te selecteren, hetgeen in de toch al hectische gevechten kostbare seconden kost. Een vaste knop per vijand zou dan ook veel logischer zijn en het tempo niet uit het spel halen, hetgeen mij brengt tot punt twee: gelijkspel is niet hetzelfde als verlies!
Indien je in Dissidia Final Fantasy NT niet binnen de tijdslimiet de tegenstander drie keer doodt, dan wel hun kristal vernietigt(afhankelijk van de speelmode), dan eindigt de game uiteraard in gelijkspel. Maar waar de meeste games dan overgaan in zoiets als overtime, sudden death of een winnaar kiezen op basis van bijvoorbeeld hoeveel leven er over is, daar besluit NT dan beide partijen verloren hebben. Dit werkt demotiverend en zorgt ervoor dat groepen die aan elkaar gewaagd zijn, wat vaak de beste matches oplevert, een nare nasmaak aan een match zullen overhouden. Hopelijk worden deze twee dingen in de toekomst nog gepatched, want na een uur of veertig ging ik me er zo hard aan ergeren dat ik de game uit frustratie heb neergelegd.
Conclusie
Dissidia Final Fantasy NT is een game die voornamelijk pluspunten scoort door fanservice en de grote cast aan herkenbare karakters die het met zich meebrengt. Elk van deze achtentwintig vechters is met precisie ontworpen en voelt uniek, zonder dat er sprake is van een karakter dat boven de rest uitspringt. Daarom is het ook jammer dat gevechten, vooral door de gebrekkige targeting, te vaak hectisch worden tot het punt van frustratie. En dat werkt, tot mijn spijt, niet optimaal samen met het hoge tempo van het spel en de manier waarop combat werkt.