Ik ben waarschijnlijk een van de weinige, maar ik heb nog geen seconde Elden Ring gespeeld. Ik erken de genialiteit van het spel en zelfs in screenshots ben ik niet blind voor de sfeer die er vanaf spat. Maar toch, toch voelde ik me destijds niet geroepen om me door een FromSoft-titel heen te worstelen voor een review. Tijdsdruk mixt immers niet goed met het koele hoofd dat je moet houden in een dergelijke titel. Ik weet niet goed waarom, maar Dolmen deed me dat simpele feit vergeten. Het gevolg van deze sprong in logica, is dat jij deze review kunt lezen.
Gelukkig voor mij en spijtig voor zij die hun volgende Soulslike-fix zoeken, heeft Prime Matter voor Dolmen slechts beperkt leentjebuur gespeeld. Kenmerkende elementen van de Soulslike, zoals checkpoints waar je kunt upgraden, het verliezen van de valuta die als XP dient en het opnieuw kunnen vinden ervan, en de vijanden die terugkeren eens je een checkpoint gebruikt, zijn aanwezig. Maar zoals ik wel vaker heb gezegd, is een Soulslike meer dan mechanics. Het is uitstraling, verhaalvertelling, intimiderende vijanden en een gevoel van angst als je dreigt alles kwijt te raken. Op deze fronten is Dolmen een heel ander beestje.
Een beetje ruimte
Dit verhaal brengt ons naar een toekomst waarin de mensheid zich als een plaag door het heelal heeft verspreid. Een van de planeten waarop ze zich gesetteld hebben, heeft de naam Revion Prime gekregen en is het thuis van een gigantisch onderzoekslab. De reden hiervoor zijn niet de ruïnes van een uiterst geavanceerde buitenaardse beschaving die van de een op de andere dag verdwenen is, noch is het de flora en fauna die Revion Prime hun thuis noemen. De enige reden dat deze ruimterots zoveel aandacht krijgt, zijn de Dolmen-kristallen waar deze game zijn naam aan ontleend.
Wat er bijzonder is aan deze glimmende stenen, is niet dat ze beeldig staan op een verlovingsring. Nee, deze mineralen kunnen, indien juist gebruikt, de grens tussen dimensies vervagen. En met de expansiedrang nog lang niet verzadigd, is ons ras niet langer tevreden met alle planeten die ons universum rijk is. Hun experimenten gaan echter gigantisch mis wanneer ze wezens uit andere dimensies binnentrekken.
Zoals je wel kon raden resulteert dit een scenario dat niet zou misstaan in een horrorfilm en ben jij als speler dé aangewezen persoon om af te reizen en zaken op orde te stellen. Uitgerust in een strak zittend ruimtepak en bewapend met zowel een melee- als vuurwapen daal je af naar het oppervlak om te zien hoe groot de schade is.
De eerste indruk
Eens belandt op dit oppervlak, valt direct op hoe weinig opvallend de wereld eigenlijk is. Ik mag dan wel Lovecraftian horror compleet beu zijn, maar zelfs ik kan niet ontkennen dat bijvoorbeeld Bloodborne sfeer ademde in elke polygon. Dolmen daarentegen ligt volgens die analogie aan de beademing. De werelden zijn ongeïnspireerd en komen in de smaken vervallen rotsen en grotten, verlaten metalen constructies en zo nu en dan een beetje veilig opvallende bodyhorror. Elk pad is functioneel en lore wordt je aangeboden in duidelijk zichtbare, concreet samengevatte stukken tekst op computers. De enige echte uitzondering hierop zijn de Beacons, Dolmens versie van de lantaarn of het kampvuur, die dan weer vaak zitten weggestopt waardoor je ze makkelijk misloopt. De enige reden dat dit geen gamebreaker is, is dat je zelden meer dan vijf minuten en een handjevol vijanden verwijderd bent van de volgende. Dit is een van de twee design-keuzes die ervoor zorgt dat de spanning die zo kenmerkend is voor de Soulslike vrijwel niet te vinden is in Dolmen.
Wat die spanning veroorzaakt is immers de angst om iets te verliezen, in het geval van Dolmen nanites. Deze moet je meenemen naar jouw schip om ze te kunnen gebruiken en sterker te worden. Maar daar je zo vaak een Beacon vindt waarmee dat kan, zal je nooit een grote hoeveelheid bij je dragen, want je hebt relatief weinig nodig om daar te kunnen levelen. De inzet is daarom nooit hoog genoeg om je echt te laten vrezen om iets te verliezen. En zelfs wanneer je tegen een muur oploopt, is terugkeren naar een eerder gebied een simpele oplossing. Wapens en level ups zorgen voor enorme boosts in power, terwijl de hoeveelheid nanites die je nodig hebt om te levelen maar heel langzaam oploopt. Grinden is daardoor niet enkel makkelijk, maar ook nog eens snel, al is het zeer zeker niet vermakelijk. Daar zijn de saaie omgevingen deels aan te wijten, maar de weinig opzienbarende vijanden en de combat die een bevredigend gevoel van gewicht, die normaal in Soulslikes zit, mist helpen ook zeker niet.
Vergelijkingen trekken
Is het niet fout om de vergelijking te blijven trekken van de Soulslike, als ik al heb aangegeven dat het slechts een deel van het totaalplaatje benut? Nee! Want dit deel geeft je wel een hele andere ervaring. Was Dolmen een generieke action-RPG geweest met verschillende moeilijkheidsgraden en een verhaal dat op traditionele wijze verteld wordt, dan was het misschien wel dertien in een dozijn geweest, maar zeker niet onder gemiddeld. Door Souslike-elementen erin te betrekken krijg je echter een hele andere dynamiek. Spelers moeten elk stukje van de omgeving in de gaten houden om niet besprongen te worden en zullen vaak moeten terugkeren naar plaatsen waar ze al eens geweest zijn. Hierdoor is pijnlijk duidelijk dat Dolmen gewoon niet voldoende in huis heeft om dat de moeite waard te maken en die constatering trekt het spel in zijn geheel naar onderen naar een krappe voldoende. Als je nu naar het cijfer kijkt, zul je echter zien dat daar geen krappe voldoende staat. Dolmen heeft spijtig genoeg namelijk nóg meer problemen, al zijn die van andere aard. Technische aard om precies te zijn.
Zoals al benoemd heeft jouw karakter in het spel beschikking over zowel een schietijzer als een traditioneel wapen. En de L2-knop bepaalt welke je in de hand neemt. Het idee hierachter is vermoedelijk dat je on the fly kunt wisselen tussen speelstijlen als een vijand plots dichtbij komt of juist afstand neemt. De praktijk wijst echter anders uit. Om de haverklap weigert mijn karakter te wisselen als ik midden in een gevecht probeer om te schakelen en geeft die pas gehoor als ik een seconde of twee stop met aanvallen. Gezien eerdergenoemde punten is dat geen enorme ramp, maar als je weer eens een game over krijgt door dit soort onzin, begint de frustratie snel op te lopen. Vooral omdat de Batteries, deze game zijn versie van Health Potions, om de haverklap om onverklaarbare reden niet werken. Combineer dit met een camera die op momenten doet denken aan het PlayStation 2-tijdperk, het blijven steken achter obstakels op de grond die kleiner zijn dan het karakter zijn voet en zo nu en dan framerate drops, zelfs op performance mode, en het is duidelijk dat als je écht een nieuwe soulsfix moet hebben, je beter verder kunt zoeken tot minimaal wat patches zijn uitgerold.
Conclusie
Dolmen is een dertien in een dozijn action-RPG in een sci-fi setting, wiens redding zijn Soulslike-elementen hadden moeten zijn. Duidelijk is echter dat Prime Matter slecht oppervlakkig heeft gekeken naar wat die titels onderscheidt van andere, waardoor het sfeer, afwerking, spanning en een gevoel van verwondering mist. Het is niet onspeelbaar, al zijn patches méér dan welkom, maar ik kan me niet voorstellen dat iemand hier écht warm voor zal lopen.