Ik heb niet veel met beat ‘m up spellen. Ik laat de spellen bewust links liggen bij de lokale gameboer en doe niet eens meer de moeite om de ontwikkeling van menig beat ‘m up game te volgen. Toch is er één reeks in dit genre die me nog wel aan het hart gaat en dat is Dragonball Z. Dit is niet zozeer vanwege de kwaliteit, gezien deze in de loop der jaren niet altijd even best is geweest, maar meer vanwege de nostalgische gevoelens die loskomen wanneer ik Goku het weer op zie nemen tegen aartsrivaal Vegeta.
Een ingetogen glimlach kan er bij mij dan ook wel van af wanneer er weer een nieuwe Dragonball Z game wordt onthuld. Ondanks de vele gefaalde delen die inmiddels al door Namco Bandai zijn uitgebracht, blijf ik hopen op een deel dat wel positief door de testen van menig gamesite en magazine komt. Is dit deel er dan eindelijk gekomen met de komst van Dragonball Z: Ultimate Tenkaichi?
Met pijn in hart moet ik in de derde alinea van deze review al verklappen dat het niet zo is. Het is Namco Bandai wederom niet gelukt om de fans een waardige Dragonball Z game af te leveren. Het is namelijk grotendeels het vechtsysteem dat roet in het eten gooit en dit is natuurlijk dodelijk voor een game waarin het om het vechtsysteem draait. Dragonball Z is een game waarbij geluk een grotere rol speelt dan tactiek. Door vier vuistslagen op rij succesvol uit te voeren, krijg je de keuze voor een combo voorgelegd. De verdediger krijgt eveneens een keuze tussen twee opties. Vervolgens is het een kwestie van kiezen en diegene die gelukkig gekozen heeft mag een klein feestje vieren. Als de aanvaller wint volgt er een combo van een halve minuut. Wint de verdediger, dan beginnen we gewoon weer bij het begin.
Waar Dragonball Z zich kan onderscheiden in zijn genre is natuurlijk op het gebied van speciale aanvallen. De serie barstte van de speciale aanvallen en hiermee was in eerdere delen nog wel eens het tij te keren. Door meer Ki te vergaren, is het nu niet meer zo makkelijk om een speciale aanval te lanceren. Dit kan namelijk pas na het uitvoeren van succesvolle combo’s. Dit zorgt ervoor dat een gevecht vaak weinig speciale aanvallen bevat, wat heel het spektakel wegneemt. De Ki is er meer om je te kunnen verdedigen tegen speciale aanvallen, dan deze aanvallen daadwerkelijk te kunnen uitvoeren. 
Ondanks dat een beat ‘m up game zonder een goed vechtsysteem bij voorbaat al kansloos is, heeft Namco Bandai toch wel geleerd van de vorige delen. De verhaallijn, die elke game hetzelfde is, is nu namelijk leuker dan ooit. Dit komt doordat de verhaallijn is versterkt door de toevoeging van oude scènes, maar dan wel geremasterd. Hierdoor is er voor de fans, en bij mij helemaal, een gevoel van nostalgie te bespeuren. Je beleeft de serie meer dan ooit bij een Dragonball Z game. Daarnaast bestaat het verhaal niet meer alleen uit gevechten, maar ook uit het rondvliegen tussen locaties en achtervolgingen in de lucht. Ook grafisch weet de game te imponeren. De omgevingen zien er verzorgd uit en ook de character-models zijn van een goed niveau. Daar komt nog eens bij dat de Amerikaanse stemmen in de Europese versie zijn geïmplementeerd.
Naast de vernieuwde verhaalmodus is het ditmaal ook mogelijk om je eigen Saiyan te maken. Hiermee is vervolgens een alternatieve verhaallijn te doorlopen. Helaas begint deze mode al met een tegenvaller. Je personage is namelijk moeilijk naar eigen smaak aan te passen, gezien het gebrek aan opties. Daarnaast kun je na het starten van de mode nooit meer je personage van uiterlijk veranderen. Hierdoor voelt het personage nooit echt aan als jouw vertolking als Saiyan. Dit is ronduit jammer te noemen, gezien hier meer in had gezeten.
Conclusie
Dragonball Z: Ultimate Tenkaichi is een flop en dit is één en al te danken aan het vechtsysteem. Het is onbegrijpelijk dat een beat ‘m up game door een ontwikkelaar met zoveel ervaring zo’n slecht vechtsysteem kan bevatten. Het is zo jammer dat er eindelijk een uitstekende Story mode aanwezig is en een goede audiovisuele prestatie is verzorgd, maar dat de game dan ten onder gaat aan waar het uiteindelijk om gaat: elkaar op de neus slaan.