Roguelike, procedurally generated en gestileerd; drie termen die zo vaak samengaan bij indie-titels, dat menig gamer er een beetje moe van wordt. Voor Dread Nautical werd echter een vierde noemer toegevoegd: TRPG. Is één nieuw element genoeg om de formule om te gooien? Wij zochten het uit.
Wanneer een onzichtbare Lovecraftian god poogt om een interdimensionale heerser te worden, doet hij dit door de verschillende werelden met elkaar te verbinden. Een van de werelden waar hij zijn zinnen op heeft gezet is, natuurlijk, onze Aarde. En als koppelpunt heeft hij gekozen voor een plek op zee, waar een schip genaamd Hope drijft. Lekker dan! Daar gaat je relaxte cruise.
Opnieuw en opnieuw
Wanneer ons avontuur begint, ontwaken we als een van vier karakters naar keuze in de lobby van de Hope. Naast ons staat een van de werknemers van het schip, die ons vertelt dat de gigantische dobber is vervormd door bovennatuurlijke krachten en dat de bemanning de controle volledig kwijt is. Hij ziet daarom geen andere oplossing dan hulp van buitenaf inroepen. Een radio of telefoon biedt echter geen oplossing en daarom is het plan om de misthoorn te luiden vanaf de brug. Er is alleen een klein probleempje: monsters.
Van de lobby naar de brug gaan is een behoorlijke opgave. Niet enkel vanwege die monsters, maar ook vanwege de eerdergenoemde vervormingen. De lay-out van het schip verandert voortdurend, waardoor een veilige route uitstippelen bijvoorbeeld al geen optie is. Elk bezoek is daarom weer een verrassing. Dat is althans het idee. In de praktijk pakt het anders uit.
Knip en plak werk
Veel games die claimen willekeurig samengesteld te zijn, schuiven in de praktijk enkel met de stukken die het geheel vormen. De Pokémon: Mystery Dungeon-games zijn hiervan uitstekende voorbeelden, daar dezelfde kamers enkel op een andere plek zitten en andere paden ertussen hebben. Maar dat is niet storend omdat er zoveel combinaties mogelijk zijn en pmdat je meerdere dungeons verkent. Dread Nautical heeft die luxe niet. In totaal zijn er ongeveer twintig soorten ruimtes, die een vaste vorm en grootte hebben. Een tuin is altijd gigantisch en heeft een buitenring en een pleintje bijvoorbeeld. En hoewel de locatie van zaken als een vuilnisbak kan wijzigen, heb je al heel snel het gevoel dat je dit wel gezien hebt. Dat is ergens het idee, daar je minimaal twintig keer de misthoorn moet luiden terwijl een mysterieuze lift je hoger en hoger in het voertuig brengt, maar het maakt de game al snel erg repetitief.
Wat dit gevoel ontzettend versterkt, is het feit dat je niet maar twintig keer het pad van lobby naar brug zult afleggen. Want zelfs al leg je niet het loodje, dan nog zal je regelmatig terug moeten keren naar eerdere vloeren om voorraden aan te leggen en wapens te vergaren. In Dread Nautical kun je jouw rangen versterken met overlevenden, maar die moeten wel gevoed worden. Bovendien slijten wapens en bescherming en kost het resources om ze te repareren. Dus als je daar te weinig van hebt, zal je al snel noodgedwongen terug moeten keren naar lagere en makkelijkere vloeren om het risico te verminderen, hetgeen op de moeilijkere moeilijkheidsgraden noodzakelijk is met het oog op permadeath. Maar zelfs al plan je je resources goed uit en wordt het backtracken hierdoor tot een minimum beperkt, dan nog zal je vaak zat dezelfde vloeren moeten bezoeken eens je het laatste kwart van de game bereikt.
Piek
Toen ik Dread Nautical speelde, dacht ik in eerste instantie dat ik zou klagen over hoe makkelijk het spel was. Ik vloog spreekwoordelijk door de levels heen en domineerde elke nieuwe vijand moeiteloos. Maar eens vloer zestien gepasseerd was kwam daar verandering in. Elke aanvaring was een gevecht op leven en dood en herhaaldelijk zag ik mijzelf met de staart tussen de benen terugkeren naar de lobby. Deels had dit te maken met meer en sterkere vijanden, maar ook de willekeur van het spel begon me parten te spelen. Alleen had dat niets te maken met de lay-out.
Door de game heen had ik een gevarieerd arsenaal aan wapens gevonden en geüpgraded, waarmee ik mij moeiteloos een weg naar mijn doel kon banen. Maar op het gebied van het vinden van betere wapens en bescherming om de alsmaar sterkere tegenstand het hoofd te bieden, had ik bijzonder weinig geluk. Hierdoor moesten vloeren nóg vaker bezocht worden, waardoor het spel nóg eentoniger werd dan het al was. Een advies dat ik de ontwikkelaar wil meegeven is dan ook om de droprate van degelijke wapens, met name op de hoogste vloeren, op te schroeven om de grind dragelijk te maken.
Meh
Als we het toch over adviezen hebben, heb ik er overigens nog wel enkele. Zo mag de controller-besturing nog weleens onder de loep worden genomen. De cursor heeft een vervelende snapback wanneer die niet perfect op een vakje staat, waardoor heel duidelijk te voelen is dat de game gemaakt is om gespeeld te worden met een muis en toetsenbord of touch screen. Ook op andere gebieden wijkt de besturing drastisch af van wat de standaard is geworden, met grote ergernis als gevolg. Want als je bijvoorbeeld je load-out verandert en dan uit het menu gaat, ben je alles kwijt. Wijzigingen worden pas opgeslagen als je daadwerkelijk je team op pad stuurt. En zo zijn er vele kleine irritaties die zich gaandeweg ophopen. De kwalijkste is echter de audiovisuele presentatie.
Ze zeggen vaker dat over smaak niet te twisten valt en tot op zeker hoogte klopt dit. Maar over Dread Nautical kan ik niet anders zeggen dan dat het goedkoop voelt. De voice acting is niet enkel herhalend, maar ook van zeer matig niveau, en wordt niet overtroffen door de generieke visuals die ik zou verwachten van een gratis indie-projectje op Itch.io of GameJolt. Het is dan ook moeilijk om het spel op wat voor front echt aan te bevelen, zelfs als het niets rampzalig slecht doet.
Conclusie
Dread Nautical is heel objectief gezien geen slechte game. Het is technisch in orde, zelfs als het ruwe kantjes heeft. Het probleem is echter dat die kantjes zó talrijk zijn, dat ze de ervaring beginnen te overheersen. Dus zelfs al doet het spel niets rampzalig slecht, dan nog is het moeilijk aan te beleven.