Als kind keek ik wat iedereen keek: Pokémon, Dragonball Z, Digimon, Teenage Mutant Ninja Turtles en Ducktales. De laatste is echter een beetje in vergetelheid geraakt. Misschien omdat de hype nooit echt van de grond kwam? Of was de serie gewoon niet zo goed? Ik durf het niet te zeggen, maar wellicht dat een nieuwe Ducktales game mijn geheugen kan opfrissen.
Een ding wat alvast gaat helpen voor het vergiet in mijn hoofd is het feit dat Ducktales: Remastered veel meer is dan de naam doet vermoeden. De game is meer dan het origineel uit 1989 met wat foefjes om het er beter uit te laten zien. Wayforward heeft alles uit de kast getrokken en de game zo’n beetje opnieuw gemaakt. Dat het resultaat er mag wezen, was te verwachten, want het bedrijf was immers ook al verantwoordelijk voor de Mighty Switch Force-serie, welke alom geprezen werd voor diens graphics. Bovendien heeft het enkele sequenties lichtelijk aangepast ten opzichte van het origineel. Deze had namelijk last van een wankele balans in de moeilijkheidsgraad en zijn er bovendien nog twee levels toegevoegd.
Wanneer je de game opstart, word je dan ook verwelkomt door een scene die zo uit de tekenfilm had kunnen komen. De zware jongens hebben het pakhuis van Dagobert aangevallen en Kwik, Kwek en Kwak gevangen genomen. De oude eend laat zich echter niet op zijn kop zitten en stormt zonder angst naar binnen (waarbij hij zich meer druk maakt om zijn geld dan om de neefjes). Met zijn keiharde wandelstok en snelle sprongen maakt Dagobert binnen de kortste keren korte metten met de boeven, welke interesse leken te hebben in een schilderij.
Bij nadere inspectie ontdekt Dagobert in de voering van het kunstwerk een briefje. Hierop staan de locaties van vijf van ’s werelds grootste schatten vermeld. Een val? Onmiskenbaar, maar eens de eend dollartekens in de ogen heeft wandelt hij er zo in. 
Op je reis naar de vijf locaties, welke je overigens op eigen volgorde mag doorwerken, ontmoet je tal van bekende figuren uit de tekenfilmserie. Onder andere Turbo, RoboDuck en Bubba Duck duiken regelmatig op en zorgen voor een komische noot in de game. Dagobert was namelijk behoorlijk vinnig in de originele verhalen, iets wat niet verloren is gegaan in diens game, mede doordat de originele Engelse stemacteurs hun personages tot leven brengen. Dagobert heeft dus zijn oorspronkelijke Schotse accent, aye lads?
Zonder teveel te spoilen wil ik vermelden dat na de vijf levels de game al bijna ten einde is. Inclusief hetgeen dat erna volgt zul je waarschijnlijk maximaal vier uur bezig zijn. Hoewel Ducktales: Remastered een uitstekende platformer is, is het wel een erg korte spelduur voor het relatief hoge prijskaartje. Aan te raden is de game daarom op hard te spelen, wat de speelduur aanzienlijk verlengd. Dood is hier namelijk écht dood en opnieuw beginnen. Maar geen zorgen als je een level voor de derde keer moet trotseren, want iedere keer beleef je meer in Ducktales.
Conclusie
Ducktales: Remastered is niets minder dan een ode aan een geweldige, maar iewat vergeetbare tekenfilm uit de jaren tachtig. De graphics en voice acting blijven trouw aan het bronmateriaal, maar aan de game zelf durfde men genoeg te sleutelen om oude rotten niet af te schrikken en jonge spelers een eerlijke kans te geven. Alleen is het jammer dat de game erg kort is voor het relatief hoge prijskaartje.