Dungeon Hunter: Alliance

Bij de release van een nieuwe spelcomputer kun je er geld op inzetten dat er enkele gemakzuchtige ports zijn van games die op eerdere generatie spelcomputers zijn verschenen. Ubisoft gaat nog ietsjes verder, die porten een PSN-titel naar de Vita, gooien er wat touchscreen controls bovenop en vragen er veertig euro voor. Zeg hallo tegen Dungeon Hunter: Alliance.

Dungeon Hunter: Alliance heeft geen enkele graphische update gehad en heeft daarom de twijfelachtige eer om zich de lelijkste Vita-game tot op heden te noemen. Dit toont zich al wanneer je de game opstart en de keuze maakt tussen de drie klassen die je personage kan zijn. Je hebt de warrior voor mêlee beuken, de mage voor lange afstand en de rogue die zich ergens in het midden zet. Eens gekozen krijg je te horen waar de game om draait. Jij bent een koning die zich 25 jaar geleden waagde aan de donkere kunsten om zijn verloren vrouw terug naar het rijk der levenden te halen. Maar ergens ging er iets mis. Je vrouw was veranderd en bedankte je voor je gunst met een dolk in je hart.

Nu, 25 jaar later, word je door een fee tot leven gewekt om je fout ongedaan te maken en je vrouw die het koninkrijk terroriseert te doden. En zo begint je avontuur. Een avontuur waarin je je van kerker naar kerker verplaatst, vijanden bij bosjes aan je zwaard rijgt en loot verzamelt alsof je leven er vanaf hangt. Een ouderwetse dungeon crawler dus.

Zoals het een dergelijke game betaamt, is er een degelijk levelsysteem, skills om je karakter uit te diepen en een overweldigende hoeveelheid loot om te verzamelen. Even over die loot, gebruik auto-equip niet! De kerkers,evenals de vijanden worden zo halverwege de verhaallijn behoorlijk eentonig en vervelend, mede dankzij het gevoel dat je in het luchtledige slaat en je aanvallen vaak geen contact maken terwijl het wel zou moeten. Potions zijn je beste vrienden in deze game! Verder kun je nog de hulp inroepen van feeën die je bevrijd hebt voor een vernietigende aanval die een keer per minuut beschikbaar is.

Nadat je zo’n zestien uur gespeeld heb zul je de credits voorbij zien rollen. Wat je dan nog rest is je karakter verder uitbouwen, opnieuw spelen op een hogere moeilijkheidsgraad, horde mode spelen. of met drie vrienden de game in co-op doorspelen. Het laatste is op zich nog wel leuk, maar waarschijnlijk hebben je vrienden betere Vita-games aangeschaft.

Conclusie

Dungeon Hunter: Alliance is een dungeon crawler in hart en nieren, en niets meer. Het beperkt zich tot het minimum wat je van een dergelijke game mag verwachten en doet dit niet beter dan dat je mag verwachten. In co-op kun je hier nog wel flink wat plezier aan beleven maar in je eentje wordt de herhaling al snel overheersend.