Laat ik jullie mee terug nemen naar het jaar 2009. In dit jaar wist een Russische strategy-fanaat namelijk een spel volledig in zijn eentje te ontwikkelen. Hiervoor was hij natuurlijk wel even bezig, maar het resultaat mocht er zijn. Eador: Genesis verscheen op de markt en hardcore strategy gamers wisten het spel te waarderen. De strategy game brak echter nooit door vanwege de taalbarrière. Het spel kon enkel in het Russisch gespeeld worden, waardoor velen het af lieten weten. Eind 2012 werd het spel voorzien van een Engelse taaloptie, waarna de ontwikkeling van Eador: Masters Of The Broken World in een eindstadium belandde. Ditmaal wel met een Engelse taaloptie.
Eador: Masters Of The Broken World is eigenlijk een remake van Eador: Genesis. Ditmaal staat het spel er op audiovisueel gebied echter veel beter voor. Dat heeft natuurlijk te maken met het feit dat onze Russische vriend dit keer niet alleen op een zolderkamer heeft gezeten. Ditmaal is hij geholpen door een heel team van Snowbird Games en was er een budget beschikbaar om mee te werken. Weet deze van oorsprong Russische game door de verwestering ditmaal wel te imponeren voor ons?
Eador: Masters Of The Broken World is een turn-based strategy game die veel weg heeft van Heroes of Might and Magic. In het spel begon ik als een simpele dorpsjongen die werd benaderd door een krachtige tovenaar. Deze liet mij geloven dat ik geboren was om een nabij liggend kasteel over te nemen. Hiervoor moest ik echter wel een eigen kasteel hebben en een redelijk leger op de been krijgen. Hiervoor nam de oude snoodaard me bij de hand en leidde hij mij zo door de wonderlijke en fantasierijke wereld, waar monsters en mens samen leefde. Weliswaar niet in harmonie, maar dat zou ook niet logisch zijn. Niet dat er geen games zijn waar dit wel gebeurt. Ah, ik draaf weer eens door.
Wanneer je de landheer hebt verjaagd laat de tovenaar je weten dat je slechts een pion was op zijn speelbord. Hij vergiftigt je en vervolgens wordt alles duidelijk. In de ruimte zweven allerlei aparte werelden, genaamd Shards. Deze Shards zul je één voor één moeten veroveren om ze zo samen te voegen tot één grote planeet. Hiervoor moet je met een held een wereld betreden, om deze vervolgens over te nemen. Je kunt elk avontuur voor een andere held kiezen. De keuze ligt aan jou: een warrior, scout, commander of wizard. Elk heeft zo zijn eigen specialiteiten. Zo is de scout een uitstekend boogschutter en is de commander geboren om grote legers onder zijn hoede te nemen. De humor in het spel is echt Russisch. Wanneer een boer je een hoop geld oplevert omdat hij een speciale wijn heeft gemaakt, kun je dankbaar reageren. Als je vervolgens om meer wijn vraagt en de boer heeft de wijn niet, dan krijg je meteen de optie om de beste man te martelen of op te hangen. Ietwat rigoureus, nietwaar? Maar daarom niet minder vermakelijk.
Eenmaal op een Shard aangekomen voltrekt zich telkens hetzelfde riedeltje. Je begint in een kasteel, welke je kunt uitbreiden met gebouwen. Van elke soort kun je vier bouwsels neerzetten. Denk hierbij aan magische altaren en aan barakken. Het spel beschikt over een flink aantal gebouwen, maar deze zet van Snowblind Studios zorgt ervoor dat je nooit van alle gebouwen kunt genieten. Het ontwikkelen van je vestiging wordt te snel een halt toegeroepen. Dit kun je als een tactische zet beschouwen, maar ik vind deze zet misplaatst.
Vervolgens kun je legers toevoegen aan het team van je held, waarna je nabijgelegen gebieden kunt proberen te veroveren. Het benaderen van een gebied zorgt voor een pop-up met een klein verhaaltje en een samenvatting van het aantal legers dat zich op het land bevindt. Vervolgens geeft je held een korte analyse (we laten geen spaan van ze heel of we worden afgeslacht), waarna het gevecht kan beginnen. Hier zit al een flink stuk ergernis. Als beginnende speler laat het spel je al snel vallen. De tutorial is kort en niet toereikend genoeg om je vervolgens op eigen benen te laten staan. Het spel kent vele moeilijkheidsgraden, maar de laagste zijn al pittig. De tutorial aan het begin van het spel is veelbelovend en duidelijk, maar mist diepgang. Daardoor val je echt in het diepe en zal je van je eigen fouten moeten leren. Aangezien je niet altijd een goed beeld hebt van de fouten die je maakt en de hulp daar niet snel meer bij inspringt, kan het voor diegene die niet doorzetten een snelle speelsessie worden. Daar komt nog eens bij dat de held vaak foutieve informatie geeft. Wanneer de held zeker weet dat je zult winnen, dan kun je alsnog zonder een slag of stoot verslagen worden.
Alle gevechten vinden plaats op een tactisch slagveld. Het veld is verdeeld over allemaal hexagonen. Ook de gevechten worden turn-based beslist. Je kunt je legers voor het gevecht tactisch neerzetten, waarna er om de beurt aangevallen kan worden. Het slagveld bestaat uit verschillende grondsoorten. Zo zorgen heuvels voor meer range en zorgt een moeras ervoor dat je minder beweeglijk bent. Vervolgens voltrekt zich een veldslag waar altijd een winnaar uitkomt. Terugtrekken is geen optie. Dit is soms erg storend, aangezien je een nederlaag vaak ver van tevoren ziet aankomen. Wanneer je dan vervolgens een lijdensweg moet ondergaan voordat je afgeslacht bent, dan ben je er snel klaar mee. Opvallend is dat de computer het tactisch vaak beter voor elkaar heeft dan jijzelf, zelfs op de lage moeilijkheidsgraden. De grootste kans op het winnen van een slagveld lijkt dan ook bij de functie auto-battle te liggen. Hiermee laat je het tactische schouwspel aan de computer over en dat zorgt, wanneer het statistisch een beetje klopt, negen van de tien keer voor een overwinning.
Audiovisueel is het spel sterk. Het ziet er allemaal gelikt uit en er wordt goed een fantasievol sfeertje gecreëerd. Het menu zorgt wel voor de nodige irritatie. Er zijn zo verschrikkelijk veel knoppen, waardoor je het overzicht snel kwijt bent. Zeker omdat je sommige knoppen gewoon bijna niet tot nooit nodig hebt. Overzicht is sowieso al een zwak punt van Eador. De interface had overzichtelijker gemoeten, want nu zie je soms door de bomen het bos niet meer. Het onderhouden van al je nederzettingen is op den duur saai werk en dat had met wat simpele knoppen voorkomen kunnen worden.
Conclusie
Eador: Masters Of The Broken World is een game van twee gezichten. Aan de ene kant kent het spel veel diepgang, maar aan de andere kant maakt het spel bepaalde fouten die de meeste gamers niet in dank af zullen nemen. Je moet enige ervaring hebben in het genre, want van de tutorial moet je het niet hebben. Daarnaast moet je overtuigd zijn van je strategische kwaliteiten, want anders kun je de slagvelden beter aan de AI overlaten. Eador: Masters of The Broken World is een game die uitdaging biedt en op vele fronten een voldoende scoort, maar het instemmen met deze voldoendes zal voor de ene gamer veel makkelijker zijn dan voor de andere.
Volg hoofdredacteur Sander van Genderen nu op Google+!