Ik kan me mijn eerste aanvaring met Super Smash Bros. nog goed voor de geest halen. De game was een feest van herkenning voor een nog jonge gamer, met karakters als Zelda, Pikachu, Mario en Samus die elkaar te lijf gingen. Slechts één karakter wist mij niet aan te spreken, simpelweg omdat ik het ventje niet kende. Zijn naam was Ness.
Dat ik Ness niet kende, was niet bepaald verwonderlijk. Ness was een van de hoofdpersonages uit Earthbound, het tweede deel van de Mother-reeks. Het eerste deel kwam, ondanks het feit dat de vertaling al reeds volledig gedaan was, nooit Japan uit. Het tweede deel, wat wij nu als Earthbound kennen ging het iets beter af. De game verscheen in Amerika, maar werd zodanig slecht verkocht dat wij het nooit kregen, dit terwijl de game een klassieke status heeft verworven door de jaren heen. Met de Wii U Virtual Console krijgen we nu dan alsnog de kans de game onder handen te nemen.
Zoals eerder vermeld spelen we met Ness (of hoe je het karakter dan ook genoemd hebt), een pre-puberale jongen die in het rustige dorpje Onett woont. Op een nacht schrik je wakker van iets wat op een explosie lijkt en besluit je de boel te gaan verkennen. Je moeder onderschept je en je zou verwachten dat je terug naar je kamer wordt gestuurd en weer moet slapen. Het tegendeel blijkt waar, je moet je alleen omkleden omdat je niet in je pyjama naar buiten mag. Dit is een duidelijk voorbeeld van de luchtige manier waarop ontwikkelaars Hal Laboratory en Ape Inc omgaan met een zekere rationaliteit die je van games zou verwachten.
Eens buiten blijkt een gigantische meteoor te zijn ingeslagen op de heuvels nabij het huis van Ness. Helaas wordt je weg versperd door agenten die onderzoek doen. Samen met je buurjongen Pokey Minch ga je later terug naar de inslagplek, waar je voor een verrassing komt te staan als een pratende bij uit de resten van de meteoor komt. De bij beweert uit de toekomst te komen en is gestuurd door een helderziende appel om de uitverkorene, Ness, te vinden.
Om de wereld te redden moet Ness de drie andere uitverkorenen: Paula, Jeff en Poo vinden en met hen naar acht speciale locaties reizen. Door zijn geest een te maken met deze plaatsen middels de Sound Stone kan Ness een worden met de aarde om zo een halt toe te roepen aan het monster dat deze bedreigt.
Dat deze reis niet zonder slag of stoot gaat is logisch, maar laat het kinderlijke en vrolijke sfeertje van de game je niet misleiden tot het denken dat je hier gemakkelijk doorheen walst. Earthbound is onvergefelijk en op momenten aartsmoeilijk. Met name in het begin van de game, wanneer je nog geen bondgenoten hebt en amper PP om je aangeboren telekinetische krachten te gebruiken, zal je het game over scherm vaker zien dan je lief is. Ruimte in je inventaris kom je bovendien altijd te kort, dus een vrachtlading aan genezende voorwerpen meenemen is helaas geen optie.
Nog moeilijker dan de game zelf, is het recenseren ervan. Het is niet te beschrijven hoe een game in rap tempo een zwendelzaak, muziekvrezende geesten, een zombie aanval geleid door pratend, alien-ontvoerend kots, en teleporterende apen op je af gooit zonder dat het nog vreemd lijkt na een paar uur spelen. Eartbound weet met zijn excentrieke humor en verhaal je als speler dermate in zijn greep te krijgen, dat de schijnbaar willekeurige gebeurtenissen in je fantasie naadloos samensmelten tot een mooi geheel.
Serieuze onderwerpen als ontvoering, sektes, verwaarlozing van kinderen en alcohol- en drugsgebruik worden meermaals voorgelegd aan de speler, maar worden dermate luchtig verpakt dat het niet strookt met het kinderlijke uiterlijk dat de game wil uitstralen. Het is het soort perfectie dat je bijna niet kunt vinden in wat dan ook, wat zich ook goed toont in de gevechten. Er bestaat een delicate balans tussen Ness (hoge aanvalskracht, lage PP), Paula (veel PP, sterke telekinetische krachten, lage verdediging en HP), Jeff (lage aanvalskracht, goed met items) en Poo (gebalanceerd, kan vijanden kopiëren). Door het wegvallen van een van de vier kan een vijand die je eerder met gemak versloeg veranderen in een geduchte tegenstander die je met de staart tussen de benen naar het ziekenhuis laat rennen om je team weer bij elkaar te krijgen.
Gevechten spelen zich zoals gebruikelijk af in turn-based battles. Karakters kunnen aanvallen, speciale aanvallen, verdedigen of unieke skills gebruiken. Uiteraard komen hierbij complicaties als buffs, debuffs en aandoeningen bij kijken, maar het geheel voelt vertrouwd aan voor de doorgewinterde RPG-speler.
Hoewel ik overduidelijk bijzonder gecharmeerd ben geraakt van Earthbound, kan ik deze recensie niet afsluiten zonder het plaatsen van enkele kanttekeningen. Ik ben heel blij dat Nintendo heeft besloten om Earthbound eindelijk naar Europa te brengen en daarbij geen censuur toe te passen. Toch had ik graag gezien dat enkele simpele fouten uit de game zouden zijn gehaald.
De vertaling bijvoorbeeld bevat redelijk wat spel-, taal en grammaticafouten, waarvan niet te begrijpen is dat deze niet tijdens de vertaling eruit geplukt zijn. Nog storender is echter het feit dat het beeld vertraagt wanneer er teveel vijanden op het scherm komen. Dat de SNES destijds moeite had met de game, is een heel begrijpelijke beperking die met de mantel der liefde bedekt kan worden. Maar de Wii U zou absoluut niet met dit probleem mogen kampen. Foei Nintendo!
Conclusie
Earthbound is de vreemde eend in de Nintendo-stal. Met zijn zware doch luchtige onderwerpen, hectische verhaalopbouw en hoge moeilijkheidsgraad is het echter met recht een klassieker. Zelfs na al die jaren wist Earthbound mij te overtuigen met zijn unieke eigenzinnige aanpak en charmes. Gecombineerd met de soms duivelse moeilijkheidsgraad is het een zeldzaam bevredigende game om doorheen te spelen. En voor die lullige paar euro’s is het eigenlijk crimineel om het niet te downloaden.