Muziekspellen behoren tot een genre in opkomst, want tot een paar jaar geleden bestonden ze nog niet eens. Tegenwoordig wordt er echter niet raar meer opgekeken als er een spel zoals Guitar Hero, Rock Band, Electroplankton of Donkey Konga wordt uitgebracht. Toch kan Elite Beat Agents niet in het rijtje van voorgenoemde spellen worden geplaatst, omdat het een heel ander soort muziekspel is. In plaats van dat je zelf muziek maakt, moet je er namelijk op meetikken.
Waarschijnlijk klinkt dit ongelooflijk duf en saai, maar dat is juist wat dit spel niet is. Wanneer je het spel opstart merk je al dat Elite Beat Agents ontzettend levendig, bruisend en origineel is. Dit komt niet in de laatste plaats door de karakters die je bestuurd, namelijk drie mannen die je kan omschrijven als een kruising tussen agenten en cheerleaders. Al dansend en zingend helpen zij mensen uit hun problemen. Deze problemen maken het spel meteen ook enorm komisch. Want in welk ander spel kom je twee beroemdheden tegen die op een onbewoond eiland aanspoelen, of een weervrouw die het weer wil beïnvloeden om haar zoontje tevreden te stellen? Je merkt het al: meligheid ten top.
Naast de vrolijkheid van de verhaaltjes, waarvan er één bij elk muzieknummer hoort, is ook de manier waarop zij verteld worden het noemen waard. Dit gebeurt namelijk in stripvorm, met dikke lijnen en felle kleuren. Vreemd genoeg is deze stijl een stuk anders dan de rest van het spel, wat in prachtig 3D wordt weergegeven. Toch voelt het spel aan als één geheel, omdat beide varianten een overdaad aan felle kleuren bezitten en cartoonesk zijn vormgegeven. Plus beide varianten zien er fantastisch uit, wat ook niet onbelangrijk is.
Hoe verder een stripverhaal vordert, hoe meer je bij jezelf gaat afvragen hoe de agenten deze drama’s in vredesnaam gaan oplossen. Wanneer er dan een doordringende ‘HEEELP!’ uit de luidsprekers van de DS klinkt, dringt het weer tot je door dat jíj diegene bent die ervoor mag zorgen dat dit probleem wordt opgelost.
Daarna begint eigenlijk pas het gedeelte waar Elite Beat Agents zo in uitblinkt: zijn gameplay. Door met een muzieknummer mee te tikken, los je het probleem van de mensen op. De bedoeling is echter niet dat je zomaar wat op het scherm gaat tikken. Je moet namelijk goed naar de muziek luisteren en tegelijk het scherm in de gaten houden, want als het bolletje in het midden van de kleiner wordende cirkel wordt geraakt, tik je er met de stylus op. Dit lijkt veel makkelijker dan dat het in de praktijk is. Timing is het sleutelwoord, want als je ook maar iets te vroeg of te laat tikt, wordt het fout gerekend en zakt je Elite-o-meter. Deze meter wil je absoluut niet in het rode gedeelte zien verschijnen, want als hij dan nog iets verder zakt ben je af en moet je weer van vooraf aan beginnen met het muzieknummer. Wat dan weer wél leuk is, is dat wanneer jij de fout in gaat, ook het verhaal slechter gaat aflopen, wat vaak erg komische situaties oplevert.
Naast deze tikbeweging, zul je om verder te komen in het spel ook rolbewegingen en cirkelvormige bewegingen moeten maken. Bij de rolbeweging moet je met je stylus een baan volgen, en bij de cirkelbeweging is het de bedoeling om simpelweg zo snel mogelijk te draaien wanneer er een draaischijf op je scherm komt te staan.
Misschien klinkt dit tot nu toe allemaal simplistisch en makkelijk, maar alweer zal ik je moeten tegenspreken. Want hoe makkelijk je in het spel stapt, hoe moeilijk het is om de besturing 100% onder de knie te krijgen. Hoewel je er op de eerste moeilijkheidsgraad nog makkelijk vanaf komt en je om de paar seconden iets aan moet te tikken, zul je verder in het spel steeds snellere bewegingen moeten maken.
Dat is dan ook meteen de kracht van Elite Beat Agents. Het begint simpel, maar wordt later ontzettend moeilijk. De opbouw van de moeilijkheidsgraad is absoluut perfect. De eerste moeilijkheidsgraad is voor bijna iedereen te halen, en de tweede is met wat doorzettingsvermogen ook nog wel te doen, maar bij de derde moeilijkheidsgraad zul je toch echt de hele besturing perfect moeten beheersen. Hier spreken we niet meer over het aantal secondes tussen de bewegingen, maar hoeveel bewegingen er in één seconde gaan. En als dat nog niet genoeg is, is er ook nog een vierde moeilijkheidsgraad waarbij écht alles van je wordt gevraagd.
Juist doordat het spel in een later stadium zo moeilijk wordt, is de voldoening na het uitspelen van een muzieknummer groot. Ook ik kan niet ontkennen dat ik af en toe schreeuwend door de woonkamer heb gelopen. Maar dat zorgt er juist weer voor dat het spel erg verslavend werkt, omdat je steeds weer het volgende nummer wilt halen. Ook al heb je een liedje al 20 keer geprobeerd, je houdt jezelf voor dat het de 21ste keer dan wel moét lukken. Het is absoluut fantastisch hoe de makers dat voor elkaar hebben gekregen.
Vreemd genoeg heb ik het tot nu toe nog helemaal niet gehad over misschien wel het belangrijkste onderdeel van een muziekspel: de muziek. En juist daar komt dan iets raars naar voren: de klanken die uit de luidsprekertjes van de DS worden getoverd zijn leuk om te horen, maar toch redelijk schel. De geluidskwaliteit wordt echter vele keren beter wanneer je er voor kiest om oortelefoontjes in te doen. Elk nummer klinkt dan werkelijk prachtig. Hoewel dit meer een mankement van de Nintendo DS is, is het jammer dat je elke keer weer bijna verplicht bent om oortelefoontjes te gebruiken.
Ondanks dat de gameplay zo geweldig is, het geluid oorstrelend is en de beelden prachtig zijn, zullen veel mensen het spel toch laten liggen, omdat ze de tracklist niet erg aantrekkelijk vinden. De nummers van Madonna, the Rolling Stones, Queen en David Bowie vindt nu eenmaal niet iedereen leuk. Toch is het niet slim om het spel te laten liggen, alleen maar vanwege de tracklist, want doordat je zó intensief bezig bent met een nummer en de gameplay zó leuk is, vergeet je algauw dat je het nummer eigenlijk helemaal niet mooi vindt.
Als je dan na het uitspelen van de 16 standaardnummers, ook nog drie bonusliedjes heb vrijgespeeld en alles op vier verschillende moeilijkheidsgraden hebt gehaald, is het spel echter nog niet uit. Je kan je na de tientallen uren plezier die je al hebt beleefd je namelijk ook nog vermaken met de geweldige multiplayermodus. Hierbij kan je met één exemplaar van het spel een aantal muzieknummers en met twee exemplaren zelfs alle liedjes tegen elkaar, of met elkaar spelen. Dus zeg nu zelf: wat wil je nog meer dan een spel met een fantastische single-, en multiplayermodus?
Conclusie
Elite Beat Agents biedt op en top plezier, pure verslaving en een geweldige gameplay. Met zijn 19 nummers die je op vier verschillende moeilijkheidsgraden kan spelen houdt het spel je een lange tijd bezig. Als je even geen zin hebt om verder te gaan met de moeilijke singleplayer, kan je ook altijd nog tegen iemand anders in de geweldige multiplayermodus spelen. Zeg nu zelf: wat wil je nog meer?