Een wijs man zei ooit dat je met weinig veel kunt bereiken, indien je het goed benut. Wie deze man was weet ik niet meer, maar zijn tekst is wel heel letterlijk genomen door de ontwikkelaars van EscapeVektor.
Het doel van EscapeVektor is simpel. Je bent op een speelveld dat bestaat uit lijnen. Beweeg over al deze lijnen om ze jouw kleurtje te geven en je behaalt het level door het portaal dat dan verschijnt. Het is simpel en in zekere zin doeltreffend.
De simpliciteit van de gameplay zorgt ervoor dat het broodnodig is om nieuwe elementen te blijven toevoegen, zodat de speler niet verveelt raakt. Zo komen al snel vijanden je pad versperren. Anderzijds krijg je zelf ook meer mogelijkheden om de CPU, die je leven bemoeilijkt, een hak te zetten. Upgrades als Speed Boost of bommen zijn met name later in de game onmisbaar, aangezien de moeilijkheidsgraad steiler is dan de Mount Everest.
Dit mag je verwachten van een computer. Hiermee doel ik niet op de 3DS of PS Vita waar je de game op speelt, maar op de slechterik van de game. Deze houdt je maatje Vektor namelijk gevangen en doet er alles aan om te voorkomen dat jij hem laat uitbreken. Mag het duidelijk zijn, EscapeVektor is een nichegame.
Daar ligt ook precies het probleem waar ik tegenaan loop. Hoewel ik zeker weet dat er een markt is voor dergelijke games en mensen zijn die er helemaal gelukkig van worden, wist het mij niet te charmeren. Je beperkte zicht op het veld irriteerde mij mateloos en het eentonige design van de ruim honderd levels kwam mij naar een level of tien al de strot uit.
Conclusie
Theoretisch gezien heeft EscapeVektor alle ingrediënten voor een toptitel op de downloadkanalen. In de praktijk zal het er echter heel erg vanaf hangen in hoeverre je een dergelijke game kunt waarderen. Het is een game als Minecraft of Catherine, die je enkel lief kunt hebben of haten. Laat het cijfer hiernaast je dan ook niet misleiden, dit is een compromis tussen de recensist en de gamer in mijzelf.