Atlus is vooral bekend om diens Shin Megami Tensei-franchise, met name de succesvolle spin-off Persona. Maar Atlus heeft meer succesvolle franchises in huis, al lijken deze regelmatig vergeten te worden. Een van de meest actieve is Etrian Oddyssy, welke met Legends Of Titan al zijn vierde deel in zes jaar ontvangt.
Bij fans was dan ook de angst ontstaan dat Legends Of Titan te snel volgde op eerdere delen, wat de game niet ten goede zou komen. Maar tijdens het spelen van het vierde Etrian Oddyssy-deel zullen hun twijfels ongetwijfeld als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Als kersverse avonturier arriveer je in het dorpje Tharsis. Gedreven door je nieuwsgierigheid ben je naar deze plek gekomen om diens gouverneur te steunen in het uitvogelen van de geheimen van de gigantische boom Yggdrasil. De boom, welke zijn oorsprong vindt in de Noorse mythologie als de boom des levens, overschaduwt de wereld van Etrian Oddyssy IV en wordt gehuld in mysterie. Honderden hebben geprobeerd de boom te bereiken en te onderzoeken, maar geen van hen is geslaagd door de natuurlijke barrières die de boom beschermen.
Met de vorige alinea heb je het verhaal van Legends Of Titan in een notendop te pakken. Etrian Oddyssy heeft dan ook nooit echt om een diepgaand verhaal gedraaid, maar vertrouwt in plaats daarvan op diens sterke gameplay om spelers aan zich te binden. Als een first-person dungeon crawler heeft de game eigenlijk nauwelijks competitie, vooral hier in het westen. Desondanks heeft Atlus er nergens de kantjes vanaf gelopen en alles op alles gezet om het vierde deel de franchise eer aan te laten doen.
Zoals het traditie betaamt, kiezen we aan het begin van de game een groep krijgers uit een zevental basisklassen. Van deze krijgers kun je er maximaal vijf tegelijk mee op avontuur nemen, waarbij er een aantal de frontlinie verdedigen en een aantal de back up verzorgen. Het is dus belangrijk een goed gebalanceerde groep strijders hiervoor paraat te stellen. Ikzelf koos voor een danseres en twee ridders aan de frontlinie. De achterhoede werd bewaakt door een boogschutter, en een medic maakt het plaatje compleet.
Met mijn vrolijke bende werd ik op de proef gesteld alvorens ik de titel van avonturier mocht dragen. Zonder al te veel moeite wist ik zo de eerste dungeon te overleven en een beetje te levelen. Maar dat bleef niet lang.
Eens de tutorial is afgelopen en je een luchtschip krijgt om de eerste overworld rondom Tharsis te verkennen is het namelijk bikkelen geblazen. De overworld zit vol gigantische vijanden, die de game F.O.E. (Freaking Overpowered Enemies?) heeft gedoopt. Een aanvaring met deze wezens ga je op dit punt in de game absoluut niet overleven en dus beweeg je je stilletjes tussen de wezens door in de hoop niet gespot te worden. Ondertussen vang je een visje, pluk je wat groentes of verzamel je wat vee. Als je geluk hebt stuit je op een dungeon, welke je vervolgens verder kan stuwen in het verhaal of je helpt bij de vele side-quests.
Eens in de dungeons aanbeland toont Etrian Oddyssy zich pas van zijn beste kant. De eerste paar gevechten verlopen prima. Maar dan begint de HP en mana van je team geleidelijk af te nemen en worden gevechten zwaarder. En net als je denkt dat het niet erger kan…duiken de F.O.E. ook in dungeons op. Deze F.O.E. zijn een stuk kleiner dan hun tegenhangers in de overworld, maar mijn benadering van de afkorting gaat ook hier zeker op. De Blood Bears, de eerste F.O.E. die je in een dungeon tegen komt maakt gehakt van je als je het blind te lijf gaat. Je eerste aanvaring kun je dan ook beter uitstellen tot je de dungeon wat beter verkent hebt en wat meer ervaring en skills hebt opgedaan.
Enkele uren verder had ik arm-bindende aanvallen geleerd om de klauwen van de Blood Bear buiten werking te stellen en kon ik deze na een uitputtende strijd de baas. Tijd om eindelijk deze dungeon dieper te verkennen. Na het bevechten van nog enkele Blood Bears beland ik zo in bij de eindbaas. Een gigantische rode Blood Bear die de reguliere reduceert tot puppies. Well fuck!
Weer een paar uur grinden verder vel ik het rode gevaarte met behulp van mijn nieuwe wapens en armor en verkrijg ik toegang tot wereld twee. Waar blijkt dat mijn ‘’machtige krijgers’’ nog altijd schoothondjes zijn. Grinding it is!
Waarschijnlijk klinkt het als een hele saaie aangelegenheid, een game die je progressie telkens een halt toe roept omdat je moet gaan grinden. Atlus heeft echter alles op alles gezet om het boeiend te houden. Dungeons kennen vaak hun eigen twist, waardoor je moet gaan puzzelen over hoe je deze precies kunt doorkruisen. Hierbij hindert bijvoorbeeld mist, gifgas of een stel omgevallen bomen je de weg. Het zorgt ervoor dat je constant op en neer aan het wandelen en reizen bent, waardoor je zonder dat je het beseft al een deel van het grinden doet, tenminste als je de gevechten aan gaat. Om het een beetje overzichtelijk te houden kun je het touch screen van je 3DS gebruiken om een kaart te tekenen van de dungeons en hier aantekeningen op achter te laten, iets wat meermaals mijn leven heeft gered in benarde situaties.
Eens ik zo het eindehad bereikt had ik dan ook gevoelsmatig niet door hoe relatief weinig content ik in principe doorkruist had om de credits te krijgen. Maar nadat de credits voorbij waren bleek dat er nog genoeg te doen was in Legends Of Titan. Nieuwe bazen wachten op mijn helden. Dat wordt weer grinden.
Conclusie
Rationeel gezien heeft Etrian Oddyssy maar weinig op de kous. Het verhaal is magertjes en de meeste zullen dit dan ook gelijk vergeten. Het aantal levels dat je doorkruist is genoeg, maar niet alle levels zijn groot en interessant genoeg. Toch storen deze twee factoren niet tijdens het spelen van Legends Of Titan. Doordat de game je constant uitdaagt, blijf je gemotiveerd om door te spelen en zul je in de praktijk niet over deze gebreken nadenken. Het obstakel dat de game op je pad gooit moet gewoon ten allen tijden overwonnen worden en dat zorgt ervoor dat Legends Of Titan een zalige dungeon crawler is geworden.