Hoewel velen van ons zich verheven voelen boven de beesten die wij eten en als huisdier houden, zijn wij mensen feitelijk gewoon zoogdieren. En net als andere zoogdieren hebben wij daarom een overlevingsinstinct, dat ons inherent bang maakt voor bepaalde dingen. Bewegen in het donker in een onbekende omgeving bijvoorbeeld, laat zelf de meest geharde man zich onbehagelijk voelen, terwijl grommende dieren een automatische schrikreactie oproepen. Ook iets dat veel groter is dan wijzelf laat alle alarmbellen in ons brein afgaan, daar we dit meestal niet de baas kunnen, mocht het ons niet goed gezind zijn. Helaas is exact dat het geval in Extinction, een nieuwe action-adventure game voor PC, PlayStation 4 en Xbox One.
In Extinction wordt een planeet met mensachtigen overrompeld door de verschijning van de Ravenii: 45 meter hoge ogres die niets anders willen dan de volledige vernietiging van de mensheid. En wanneer de game begint lijkt dat slechts een kwestie van tijd. Conventionele mensenwapens zijn machteloos tegenover de overweldigende giganten, waardoor koninkrijken een voor een vallen. Een mythische groep krijgers genaamd de Sentinels zijn de enige met de kracht om deze dreiging het hoofd te bieden, maar wanneer het spel begint is er nog maar een van deze legendarische strijders over. Dit is Avil, het karakter dat jij als speler bestuurt.
Een race tegen de klok
Natuurlijk is één strijder, hoe begaafd dan ook, niet voldoende om een compleet volk te verdedigen. Avil besluit daarom naar het koninkrijk Dolorum te trekken om de hulp van diens heerser in te roepen. Level na level ren je tussen gebouwen en stukken puin door om mensen in veiligheid te brengen met magische kristallen die jouw partner heeft gefabriceerd. Daarmee vul je jouw rune energy op – want mensen redden voorziet je om de een of andere reden van magische krachten? – om het vervolgens tegen een van de giganten te keren die het speelveld terroriseert.
Met een druk op de linker trigger vertraagt de tijd en kun je jouw aanval richten. Dit is nodig omdat je niet zomaar op de Ravenii in kunt hakken. Deze monsters zijn namelijk niet enkel enorm én krachtig, maar ook nagenoeg onverwoestbaar. Ze regenereren afgehakte ledematen in een kwestie van minuten en zijn enkel te doden door hun hoofd van hun romp te scheiden. Daar moet je echter eens eerst zien te komen.
Verandering van spijs
De eerste keer dat je tegenover een Ravenii staat is erg indrukwekkend en leuk. Je laadt je rune strike op, rent op de reus af, hakt door zijn been om hem omlaag te dwingen en beklimt zijn rug alvorens hem te onthoofden. En daarna doe je dat nog eens bij de volgende, en nog eens bij de volgende…op exact dezelfde wijze, met exact dezelfde animatie.
Wanneer je vordert in het spel beginnen de Ravenii te variëren. Ze krijgen verschillende kleuren, die aangeven hoe agressief te zijn, en dossen zich uit met verschillende soorten pantser. De gameplay wordt er echter niet beter op. Agressievere Ravenii zijn meer irritant dan uitdagend, omdat de camera te vaak niet meewerkt, waardoor je geraakt wordt door een aanval die je makkelijk zat had kunnen ontwijken. De bescherming van de Ravenii voegt al net zomin een leuk gameplay-element toe. Je hakt nog steeds armen, benen en hoofden af, maar hebt nu enkel meer stappen te doorlopen voor het bloed mag vloeien. En ook hier geldt dat dit niet uitdagend is, maar vooral hinderlijk voor de speler.
Was ik hier niet al eens?
Moge het duidelijk zijn: het bevechten van reuzen is lang niet zo leuk als dat de trailers van Extinction ons deden doen geloven. Maar dat is verre het enige gebrek van de game. De repetiviteit gaat namelijk verder dan de vijanden.
Dolorum lijkt mij persoonlijk nogal een saai land om in te wonen. Elk gebied oogt hetzelfde, gebouwen worden klakkeloos gekopieerd en geplakt in elk level en stukjes dialoog worden eindeloos gerecycled. Het spel mag dan wel ruim dertig levels hebben, maar als je me had verteld dat het één missie met dertig objectives is in dezelfde stad, had ik het net zo goed geloofd, zo inwisselbaar is het allemaal. Ik kan me niet voorstellen dat het echt veel meer moeite was geweest om op zijn minst wat meer verschillende textures voor de gebouwen te maken, zodat de speler tenminste zo nu en dan wat nieuws ziet. Zelfs met alle settings op ultra oogt het spel namelijk meer als een middelmatige titel op de vorige generatie consoles dan als een hedendaagse full retail titel.
Ja, dit komt me echt heel bekend voor
Een vlak waarop we nóg verder teruggaan is het technische. Ik kan me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst een karakter bestuurde dat zo zweverig aanvoelde als dat Avil doet. Elke sprong doet denken aan de video’s van astronauten die een flinke hop op de maan maken. Dat lijkt echter geen opzettelijke keuze te zijn, daar gebouwen nog altijd in no-time neerstorten. En dat is spijtig, want het beklimmen van gebouwen en tussen locaties springen verloopt wel vloeiend en razendsnel.
Hiernaast zijn de rune strike en sommige specifieke mechanieken die aan bod komen bij de sterkere soorten Ravenii-uitrusting nogal wisselvallig. Om de haverklap accepteert de game een doel dat recht voor je staat niet als dusdanig of registreert het niet dat een aanval connectie maakt, waardoor gevechten nog langer duren. Gezien bovenstaande punten is dat niet iets waar je vrolijk van wordt.
Een dode mus
Je motivatie om door te ploeteren komt in de meeste games in de vorm van verhaal. En dat lijkt ook de opzet van Extinction te zijn. Elk hoofdstuk eindigt met een cutscene en elk level begint met een dialoog tussen de belangrijkste karakters. Helaas zijn die echter totaal niet boeiend. De getekende cutscenes ogen slechter dan de meeste YouTube-cartoons, de voice acting is acceptabel op de beste momenten en de plot twists zijn simpelweg niet interessant. Het is allemaal niet verschrikkelijk, maar het is de tijd die je erin moet investeren eerlijk gezegd niet waard. Waarom Iron Galaxy denkt dat we na een kleine zeven uur story nog verder willen hakken in drie nauwelijks andere modi, gaat mijn pet dan ook te boven.
Conclusie
Extinction heeft objectief gezien geen grote zonde begaan waarvoor het aan de schandpaal moet worden genageld. Wanneer je echter kijkt naar de repetitieve gameplay, de nukkige camera, de zweverige sprongen en de verre van imposante graphics, dan krijg je een geheel dat op zich de moeite van het spelen eigenlijk niet waard is. Waarom men heeft besloten om de game fysiek uit te brengen tegen de volle prijs is mij dan ook een raadsel.