Who will you become? Een veelgestelde vraag die de meesten van ons nog vers in het geheugen hebben liggen. Het gros van de gamers zit of zat namelijk op school en als er één plaats is waar die vraag gesteld wordt, is het daar wel. Of je ze nou decanen, studiebegeleiders, ouders of geïnteresseerde vrienden noemt; van alle kanten verwachten ze een antwoord. Eentje die niet snel te beantwoorden valt en daarbij nog eens verscheidene keren kan veranderen. Ook in Fable II draait het grotendeels om die vraag.
Dat begint al gelijk bij de start van het verhaal. Samen met je zus ben je een weeskind dat op straat leeft en het dus niet zo heel erg ruim heeft. Jullie grootste droom is om ooit in een kasteel te leven als koningen en als er een handelaar met een speciaal ‘wensdoosje’ langskomt, is de verleiding te groot om die kans te laten liggen. Voordat het doosje betaalbaar is, zullen er enkele klusjes geklaard moeten worden. Eén daarvan bestaat uit het verdelgen van vieze beestjes voor een bange burger. Hierbij kun je kiezen om braaf het karweitje te doen of om alle meubels en dergelijke te vernietigen voor een burger met wat kwaads in de zin. De keuze ligt volledig bij jou en het is maar net wat voor reputatie je wilt gaan opbouwen. Bij een goede reputatie zal jouw personage omringd worden door een lovende menigte, maar bij een wat slechtere zal men een stuk terughoudender zijn.
De invloeden van de keuzes zijn alleen niet zo zichtbaar in de wereld om je heen als beloofd. Het klopt dat de huizenprijzen een stuk lager zijn als jij erg corrupt bent en dat de mensen terugdeinzen als je slecht handelt. Het klopt dat de prijzen in de winkels een stuk hoger uitvallen als de winkeliers je niet mogen en dat de aanbidders werkelijk voor het oprapen liggen als je voor een aantrekkelijk uiterlijk gaat. Het klopt ook dat jouw uiterlijk veranderd naarmate je innerlijk dat doet, maar toch zal het altijd een idealistisch wereldje blijven waar alles rustig op rolletjes blijft lopen.
Een idealistisch wereldje dat er fenomenaal uit ziet. Het zijn misschien niet de beste graphics ooit op een console, maar toch wel één van de meest sfeervolle. Het gevoel dat ontstaat bij het aanschouwen van de ondergaande zon in een mooi, groen woud vol met kleurrijke bloemen valt het beste te omschrijven als ‘overdonderend doch rustgevend’. De wereld kent daarnaast veel variatie in de vorm van wijde velden vol met bloemen, prettig drukke steden, schitterende waterplaatsen en talloze grotten met lichtgevende paddenstoelen. Het feit dat er toch wel een aantal bugs te vinden zijn, zul je de game al snel vergeven na het zoveelste sfeerplaatje. In zo’n grote wereld is het sowieso vrij onmogelijk om het geheel bugvrij te krijgen. Om een voorbeelden te noemen: bij de overgang tussen twee gebieden staat altijd de reistijd. Wanneer je dan rechtsomkeert maakt en verder gaat in hetzelfde gebied, kan het voorkomen dat deze in beeld blijft staan.
Daarnaast kan het voorkomen dat je zomaar jouw hond kwijt bent en dat die na een filmpje opeens weer opduikt. Waar hij in de tussentijd verbleven heeft, is mij nog steeds een raadsel. Gelukkig komt het niet vaak voor en dat is maar goed ook, want hij kan af en toe best handig zijn. Zo geeft hij aan waar schatten in de grond verstopt zitten en waar verborgen schatkisten staan. Ook kan hij mensen vermaken en een goede hulp zijn in de gevechten. Van tevoren vroeg men zich nog af wat voor toegevoegde waarde zo’n hond had, maar al na enkele uren begon ik me te hechten aan het beestje en was er als de kippen bij om hem te genezen van z’n wonden. Het is nou eenmaal een trouw beest en om hem zo kwispelend om je heen te zien dartelen geeft echt een goed gevoel. De vijand die ook maar een vinger in de richting van hem durfde te steken, had een groot probleem.
En problemen dienen opgelost te worden. Dat kan vanzelfsprekend maar op één manier: uit de weg ruimen. De kritiek op het vechten is voornamelijk dat het zo simpel werkt en ergens moet ik hen daar gelijk in geven, hoewel het wel een enkele nuancering kan gebruiken. Er bestaan drie knoppen om aan te vallen: één voor het zwaard, eentje voor het langeafstandswapen en de laatste voor magie. In het begin zijn de mogelijkheden nog beperkt, maar naarmate je meer ervaring verovert, kun je steeds betere eigenschappen aanleren. Dat betekent brutere combo’s, beter kunnen richten van een grote afstand en krachtigere spreuken. Door een niet al te hoge moeilijkheidsgraad zijn de gevechten inderdaad niet erg lastig, al is het niet zo dat je er met een beetje ‘button bashen’ ook wel komt. Wat variatie (die er zeker is, alleen zul je het er wel zelf in moeten brengen) komt zowel de gevechtsbonus als het speelplezier ten goede. En mocht je dan toch een keer in de pan gehakt worden: wees niet bang, sterven kun je niet, het enige wat je eraan overhoudt is een litteken.
Gelukkig draait de game ook niet alleen om de gevechten. Er zijn nog vele dingen te doen naast de hoofdqueeste, welke overigens een beetje teleurstelt. Het verhaal gaat niet erg diep, hoewel het toch wel de ingrediënten had om episch en dramatisch te worden. Het gaat zelfs zo ver dat sommige sidequests meer emotie tonen. Zo moet je voor een geest een meisje versieren om daarna haar hart te breken, omdat zij hetzelfde deed bij hem. Heb je haar eenmaal met jouw charme binnen hebt kunnen halen, krijg je de mogelijkheid om met haar te trouwen of haar hart te breken zoals beloofd. Ik koos ervoor om met haar te trouwen (hoewel ze later van me scheidde om de idiote reden dat ik al een vrouw had) en keerde een beetje onzeker terug naar de geest. In plaats van dat hij woedend was, wat ik verwachtte, had hij het licht gezien en verdween na een emotionele speech. Er zijn nog enkele voorbeelden te noemen, maar het is een stuk leuker om die zelf te ontdekken.
Naast de main- en sidequests zijn er nog verscheidene andere dingen om je mee bezig te houden. Ook als held zul je onderaan de ladder moeten beginnen en dus zal er hard gewerkt moeten worden voor het geld. De banen verschillen van zwaarden smeden tot bier tappen, waarbij elke baan een ander soort timing-spelletje is. Mocht de verveling toeslaan, dan kun je altijd nog schatten zoeken, hordes vrouwen het bed in lokken, hele steden opkopen, een fortuin winnen met dobbelen of aan wedstrijden meedoen. Verder lopen er ook een aantal bandietenbendes rond die erom vragen om uitgeroeid te worden voor een flinke som geld. Deze dingen verlengen de mainquest aanzienlijk, want deze is niet bijster lang voor een RPG. Na twaalf uur missies voltooien, zou de game in principe uitgespeeld kunnen zijn. Daarmee zou je wel een groot deel van de ervaring missen, want het zijn juist de leuke, kleine dingetjes uit de wereld die dit tot een bijzondere game maken. Een game die ik nog lang zal heugen.
Conclusie
Fable II is eigenlijk voornamelijk een actie-RPG waarbij het vooral om de beleving draait. De erg sfeervolle omgevingen en prachtige muziek zorgen ervoor dat je constant met een goed gevoel door de wereld loopt. Dat er dan enkele bugs in te vinden zijn, is jammer, alleen het valt te verwachten bij zo'n grote game. Verder is het vechtsysteem zo diep als je zelf wilt: er valt behoorlijk wat variatie in te brengen, hoewel het ook simpel gedaan kan worden. Datzelfde geldt voor de hele game: de mainquest kan binnen twaalf uur uitgespeeld zijn, maar dan mis je een groot deel van de ervaring. Veel leuker is het om de verscheidene sidequests en andere dingetjes te ontdekken, vooral omdat het ook juist deze dingen zijn die een beetje diepte in het verhaal brengen. Fable II is ongetwijfeld één van de, zo niet dé, beste games uit dit najaar.