Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik persoonlijk geen enorme fan ben van multiplayer games. Ik speel videogames om me te verliezen in een andere wereld en de fratsen van medespelers halen me vaak uit die illusie. Fall Guys: Ultimate Knockout deed echter precies het tegenovergestelde.
In deze kleurrijke battle royale game nemen maximaal zestig spelers het tegen elkaar op in een vijftal obstakelbanen. Deze koersen doen nog het meeste denken aan shows als Takeshi’s Castle of Wipeout en net als in die series kan er maar één speler als winnaar uit de bus komen.
Willekeur
De vijf hordes die je moet zien te overwinnen worden bij elke ronde willekeurig geselecteerd uit een behoorlijke beperkte selectie. Een obstakelkoers is natuurlijk altijd een uitstekende keuze in een spel als deze, maar het was geen overbodige luxe geweest als de verschillende koersen zelf ook nog verschillende variaties hadden gehad, waarbij bijvoorbeeld de ligging van objecten of de volgorde van de obstakels verandert. Want zelfs na slechts een paar uurtjes gespeeld te hebben, ervaarde ik al dat ik echt wel het gevoel had dat ik het langzamerhand wel gezien had. En dat terwijl de mechanics om cosmetics te verdienen er duidelijk op gericht zijn dat je dit lang speelt.
Een tegenargument is dat Fall Guys duidelijk opgezet is als een live-service. Op het menu prijkt immers duidelijk Season 1. We kunnen echter niet van tevoren zeggen wat toekomstige seizoenen gaan brengen. Mediatronic heeft reeds nieuwe cosmetics en banen bevestigd, maar of deze blijvend zijn of in en uit roulatie gaan, waardoor het totale aantal niet verandert, valt te bezien. Bovendien maken slechts een of twee extra opties weinig verschil. Idealiter worden met elk seizoen een hoop nieuwe banen toegevoegd, maar daar dit niets meer dan een wens is, ga ik bij het geven van een cijfer uit van de content die nu in het spel zit.
Physics
Natuurlijk bedoel ik hiermee niet te zeggen dat Fall Guys: Ultimate Knockout een slecht spel is. De koddige bonen passen perfect bij de absurde spellen en zijn al net zo kleurrijk als de omgevingen waar je doorheen rent. Hun ietwat trage en lompe sprongen dragen bovendien, tot aan frustratie toe, bij aan het gevoel dat je kreeg als je zoiets als Spel Zonder Grenzen keek in de jaren negentig. En met die analogie belanden we weer aan met hetgeen waar deze review mee begon: medespelers.
Één van de redenen dat zoiets als Call of Duty, DOTA 2 of World of Warcraft mij niet trekt, is omdat medespelers mij constant uit de game halen. Dit kan zijn met onsportief gedrag als schelden, grieven of trollen, maar ook doordat ze de echte wereld in het spel trekken. In Fall Guys maakt dat echter niet uit.
Ja, spelers trollen elkaar daar, blokkeren elkaar, blokkeren de finish of duwen elkander in de slijmput onder levels, maar dat past bij de aard van het spel. Natuurlijk is het vervelend, maar we zouden precies hetzelfde doen als we echt in een spelshow als dit zouden zitten. Hierdoor, voor het eerst, ervaarde ik het vervelende gedrag dat gamers een beetje eigen is niet als een reden om te stoppen met een spel. Ik heb het wel weggelegd, maar keer mogelijk terug als Season 2 de moeite waard blijkt. In essentie is het spel namelijk behoorlijk sterk, maar enkel wat beperkt in zijn schaal.
Conclusie
Fall Guys: Ultimate Knockout is een spel dat zich enkel laat vergelijken met spelshows zoals we die in de jaren negentig veel zagen; een gevoel dat wordt versterkt door de koddige mannetjes en hun ietwat lompe sprongen. Maar terwijl een spelshow leuk blijft als het eens per week wordt uitgezonden, raakt Fall Guys zijn charme kwijt na een paar uur spelen. De banen die je moet overwinnen blijven immers terugkomen. Mijn hoop is dan ook dat we er spoedig een hoop bijkrijgen, maar voor nu moeten we het doen met dit behoorlijk grote minpunt.