Electronic Arts heeft een, laten we even eerlijk zijn, niet al te beste reputatie bij de meeste gamers. Hun jaarlijkse E3-event kan maanden van tevoren voorspeld worden, puur vanwege het feit dat het ieder jaar hetzelfde is. En hoewel deze manier van werken ongetwijfeld winstgevend is, immers zouden ze het anders echt niet meer doen, viel niet te ontkennen dat het negatieve imago van de uitgever bijna monsterlijke proporties begon aan te nemen. Enkele jaren geleden besloot men daarom samen te gaan werken met onafhankelijke ontwikkelaars om kleinere projecten naar de spotlights te brengen, beginnende met Unravel. Deze game is een schattige platformer met een aandoenlijke mascotte in een kleurrijke wereld; een omschrijving die ook opgaat voor de tweede game die nu via deze weg wordt uitgegeven: Fe.
Fe speelt zich af in een rustig woud op een ogenschijnlijk buitenaardse planeet waar de dieren en planten in harmonie met elkaar samenleven, iets wat tevens het centrale thema van het spel is. Deze vrede wordt echter verstoord, wanneer vreemde wezens het bos binnenvallen en diens inwoners een voor een gevangen nemen om wie weet wat met ze te doen. In de huid van de titulaire Fe probeer je deze vreemde wezens te ontlopen, terwijl je zoveel mogelijk van je vrienden en het bos zelf probeert te redden van de invasie.
Spreken is zilver…
…maar zwijgen is goud, dat is het motto dat men bij Fe lijkt te hebben aangehouden. De enige tekst die je in het spel zult zien is in de menu’s. Voor alle andere doeleinden volstaan simpele geluiden, die Fe kan produceren om de omgeving te beïnvloeden. Deze geluiden zal je echter eerst moeten leren en dus ga je op zoek naar de leiders van verschillende groepen dieren in het woud.
Zoals fanatieke kampeerders kunnen beamen, is het doorkruisen van een woud dat niet door mensenhanden is gevormd zelden een simpele opgave. Er zijn geen makkelijke paden, maar wel overal heuvels, beekjes en bomen die de tocht bemoeilijken. En in Fe is dat niet anders. Het kleine ventje zal dan ook behoorlijk wat af moeten springen, klauteren en glijden om zijn pad te bereiken.
Van hot naar her
Deze drie acties tezamen vormen de kern van Fe’s gameplay, waarmee het onder de noemer 3D-platformer kan worden geschaard, vergelijkbaar met games als Spyro, Super Mario 64 en Banjo-Kazooie. Die drie games hebben echter iets wat ontbreekt in Fe: uitdaging.
Natuurlijk hoeft niet elke game de Dark Souls van zijn genre te zijn, ik ben zelfs blij dat dat niet zo is, want dat maakt mijn werk tenminste nog haalbaar. Je mag realistisch gezien echter wel verwachten dat de speler enige moeite moet doen om de game tot een goed einde te brengen, iets wat bij Fe nooit het geval is.
Hoewel de game technisch gezien een open wereld heeft, is het pad dat je moet nemen altijd duidelijk. Verkenning en logisch redenen zijn dus twee hindernissen die je al niet hoeft te nemen. Dit denkvermogen gebruik je net zomin bij de puzzels, waarbij je ongemerkt, maar toch overduidelijk, bij het handje wordt genomen. En bij het platformen kun je eigenlijk alleen falen als je zit te slapen. Fe kan zich vastgrijpen aan bomen, glijden en na het leren van meer geluiden speciale planten gebruiken om zichzelf een boost of luchtstroom te geven voor extra hoogte, terwijl de meeste omgevingen niets eens afgronden hebben. De vraag is meestal dan ook niet of je een plek kunt bereiken, maar hoe je dat het makkelijkste kunt doen.
Een gebrek aan uitdaging klinkt waarschijnlijk niet als een groot probleem, en het is inderdaad zeker geen dealbreaker. Maar het heeft zonder twijfel wel een negatieve impact. Denk maar eens terug aan de meest memorabele momenten die jij hebt gehad in videogames. Waarschijnlijk waren dat momenten waarbij het verhaal je wist te raken of waar je na veel moeite een moeilijk gevecht wist te winnen.
Fe heeft ergens wel een verhaal, maar dat is vooral symbolisch en zeer persoonlijk interpreteerbaar. De momenten die een permanente stempel op de herinneringen moeten drukken, moeten dus komen vanuit de gameplay-kant. Maar wanneer je overal moeiteloos voorbijraast, laat niets een impact achter die groot genoeg is. Enkel een gebeurtenis met een gigantisch hertachtig wezen, dat ik voor jullie speelplezier niet zal bederven, zal ik nog over een jaar voor de geest kunnen halen. En daarmee heb ik eigenlijk ook het enige grote probleem van Fe benoemd. Het is niet slecht, maar het is simpelweg een dertien in een dozijn-platformer van pakweg vier uur die geen potten gaat breken.
Conclusie
Fe is kleurrijk, schattig en fantasievol, net zoals Ori and the Blind Forest, Journey, Never Alone en al die andere games van dit soort die de afgelopen jaren vanuit de indie scene zijn gekomen. En met dat soort namen moet je van goeden huize komen om een indruk achter te laten. Helaas weet Fe slechts op een moment te imponeren, waardoor het zelfs in een genre waarin de lat niet zo hoog ligt niets bijzonders zou zijn. De game is fundamenteel gezien helemaal in orde, maar weet simpelweg niet boven het gemiddelde uit te stijgen.