Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles

Laten we beginnen met het technische verhaal achter deze release, want dat is op zichzelf al fascinerend. De originele broncode van Final Fantasy Tactics is verloren gegaan, wat betekent dat Square Enix deze game van de grond af aan opnieuw heeft moeten bouwen. Vermoedelijk zijn de assets uit de PSP-versie The War of the Lions gebruikt, wat je ziet aan de sprites die duidelijk gebaseerd zijn op die versie. Het belangrijkste is echter dat Yasumi Matsuno, de originele creator, weer aan het roer staat. Dit in tegenstelling tot de PSP-versie waar hij niet bij betrokken was.

Het resultaat is een game die in twee smaken komt: Classic en Enhanced. Classic is de originele PlayStation-versie zo trouw mogelijk nagebouwd met als enige aanpassing de verbeterde Engelse vertaling uit de PSP-versie. De originele PSX-versie had namelijk een ondermaatse vertaling die verwarrende dialogen opleverde. Enhanced mode daarentegen is waar de magie gebeurt.

Enhanced mode: de definitieve manier om te spelen

Ik zie werkelijk geen enkele reden om deze game in Classic mode te spelen, tenzij je een hardcore purist bent die de originele ervaring wil. Enhanced mode transformeert Final Fantasy Tactics op elk mogelijk vlak zonder de ziel van het origineel aan te tasten. De nieuwe UI is geweldig ontworpen en past perfect bij moderne schermen. De visuele oppoetsbeurt maakt alles scherper en duidelijker, terwijl het de charme van de originele sprites behoudt.

Maar de echte ster is de voice acting. Square Enix heeft het volledige script voorzien van ingesproken dialogen en de kwaliteit is van het hoogste niveau. Joe Pitts als Ramza en Gregg Lowe als Delita leveren prestaties af die je zou verwachten van een moderne AAA productie. Ze slagen erin om subtiele veranderingen in hun stemmen te brengen naarmate het verhaal vordert en de personages ouder en cynischer worden. Het voegt een emotionele laag toe die het origineel simpelweg miste.

Een verhaal dat harder raakt dan ooit

Het verhaal van Final Fantasy Tactics draait om politieke intriges, klassenverschillen en de prijs van macht. We volgen Ramza Beoulve, de jongste zoon van een adellijke familie, en zijn jeugdvriend Delita Heiral, een gewone burger die door Ramza's vader werd opgevangen. Na de tragische dood van Delita's zus Tietra tijdens een opstand, waarbij de adel haar opoffert als collateral damage, scheiden hun wegen zich dramatisch.

Wat volgt is een meeslepend epos, waarbij Ramza zijn adellijke titel opgeeft om te leven volgens zijn eigen morele code, terwijl Delita besluit het systeem van binnenuit te veranderen door macht te vergaren, koste wat het kost. Deze twee visies op rechtvaardigheid botsen voortdurend gedurende het verhaal, waarbij beide mannen vechten aan verschillende kanten van de War of the Lions, een burgeroorlog om de troon van Ivalice.

Het geniale van het verhaal is hoe het deze fantastische elementen verweeft met zeer herkenbare thema's over klassenverschillen en machtsmisbruik. Een vroege scene, waarbij Ramza een rebel vertelt om gewoon harder te werken in plaats van te stelen, toont perfect hoe blind hij is voor zijn eigen privilege. Het is schrijnend relevant in 2025, waar de kloof tussen rijk en arm alleen maar groter wordt.

In tegenstelling tot de meeste mainline Final Fantasy-titels voelt Ivalice gegrond aan, met uitzondering van Final Fantasy XII die zich in dezelfde wereld afspeelt. De politieke intriges, religieuze manipulatie en klassenverschillen voelen pijnlijk herkenbaar aan. Dit is geen verhaal over het redden van de wereld met de kracht van vriendschap, maar over de prijs van idealen in een wereld die wordt geregeerd door macht en geld.

Quality of life verbeteringen die het verschil maken

Creative Studio III, het team achter Final Fantasy XVI, heeft zijn ervaring goed gebruikt. De dynamische tijdlijn waarbij je door events kunt browsen en personages kunt highlighten om je geheugen op te frissen is briljant. In een verhaal met tientallen personages en facties is dit geen luxe maar pure noodzaak.

De fast forward-functie laat je snel door dialogen en bewegingen skippen, wat grinding veel draaglijker maakt. De mid battle autosave is een godsgeschenk voor een game met permadeath. Camera control en zoomopties maken het slagveld veel overzichtelijker, vooral op grotere schermen.

Combat die verslavend blijft

Het gevechtssysteem van Final Fantasy Tactics blijft na al die jaren verslavend. Het job systeem geeft je ongekende vrijheid in hoe je je party uitbouwt. Elk personage kan op elk moment van job wisselen, waarbij elke job zijn eigen level heeft naast het algemene personage level. Door abilities te gebruiken, genereer je Job Points voor jezelf en je party members, waarmee je nieuwe vaardigheden kunt unlocken.

Het mooie is dat veel abilities ook bruikbaar zijn in andere jobs. Wil je een ninja die kan healen? Geen probleem. Een archer thief? Kan ook. Deze flexibiliteit nodigt uit tot experimenteren en zorgt ervoor dat geen twee playthroughs hetzelfde aanvoelen. Veel jobs hebben wel vereisten, zoals level 3 black mage zijn voordat je time mage kunt worden, wat een natuurlijke progressie creëert.

Ik betrap mezelf constant op het grinden voor extra JP om nog meer abilities te unlocken. Het is gewoon te verleidelijk om te zien wat voor gekke combinaties je kunt maken. Grinden is sowieso aangeraden, want ondanks enkele aanpassingen aan de moeilijkheidsgraad in Enhanced mode kunnen nieuwkomers nog steeds verrast worden door plotse difficulty spikes. Een tip: blijf in het begin langer bij Squire en Chemist hangen. Archer en Knight klinken cool maar zijn verrassend zwak in het begin.

De permadeath-mechaniek voegt extra spanning toe aan gevechten. Als een personage sterft, heb je drie beurten om ze te doen herrijzen, anders zijn ze permanent uit je party. Dit maakt elke beslissing belangrijk en zorgt ervoor dat je niet roekeloos kunt spelen. Gelukkig helpt de nieuwe mid battle autosave functie enorm om frustratie te voorkomen wanneer het mis gaat.

De afwezigheid van War of the Lions content

Een punt van kritiek dat ik niet onvermeld kan laten, is het volledig ontbreken van de extra content uit de PSP-versie The War of the Lions. Dit betekent dat we afscheid moeten nemen van twee fan favorite gastpersonages: Balthier uit Final Fantasy XII en Luso uit Final Fantasy Tactics A2: Grimoire of the Rift. Voor velen waren deze crossover personages een welkome toevoeging die de wereld van Ivalice verder met elkaar verbond. Ook de twee nieuwe job classes, de mysterieuze Dark Knight en de uitdagende Onion Knight zijn afwezig. De multiplayer modus met cooperative en versus battles is eveneens verdwene hetgeen jammer is voor degenen die graag samen met vrienden wilden spelen.

Director Kazutoyo Maehiro heeft uitgelegd dat het team bewust heeft gekozen om terug te gaan naar de pure PlayStation-versie, omdat zij de originele ontwikkelaars waren en niet betrokken waren bij de PSP port. Hij wilde de originele ervaring respecteren en in de beste vorm mogelijk presenteren. Hoewel ik dit vanuit artistiek oogpunt kan begrijpen, voelt het toch als een gemiste kans. De War of the Lions content was geen willekeurige toevoeging, maar verrijkte het spel op betekenisvolle manieren. Het is vooral zuur omdat de geanimeerde cutscenes uit de PSP-versie wel zijn opgenomen in een speciale galerij, maar de gameplay content niet. Er is nog hoop dat deze content later als DLC wordt toegevoegd, maar daar is nog niets over bevestigd.

Conclusie:

Final Fantasy Tactics: The Ivalice Chronicles is de definitieve versie van een tijdloze klassieker. Met de oorspronkelijke creator weer aan het roer, geweldige voice acting en talloze quality of life-verbeteringen, is dit de perfecte manier om deze meesterwerk te ervaren. Of je nu een veteraan bent die het origineel heeft gespeeld of een nieuwkomer die voor het eerst Ivalice betreedt, deze remake respecteert het bronmateriaal terwijl het zich niet schaamt om te moderniseren waar nodig. Het enige wat ik nu hoop is dat Square Enix deze nieuwe engine gebruikt voor een vervolg of meer TRPG-titels in de Ivalice setting. Want na deze verfijnde ervaring smaakt het alleen maar naar meer.