Eerlijk is eerlijk, tot vlak voor release was ik voornemens om Engage volledig over te slaan. Games waarin verschillende Fire Emblem-helden samenkomen heb ik wel een beetje gezien na onder andere Heroes, Warriors en Tokyo Mirage Sessions, en weten dat wéér Marth een zeer prominente rol zou spelen, hielp daar niet bij. Maar toch. Three Houses vond ik persoonlijk niet heel denderend, maar Fates en Awakening zijn twee van mijn favoriete titels in het genre. Dus ik ging toch overstag.
Ligt eraan wie je het vraagt
Misschien was ik niet de enige die weinig voelde voor de overdaad aan randactiviteiten waar Three Houses zich mee onderscheidde van zijn voorgangers. Engage legt er namelijk stukken minder nadruk op. Je kunt nog steeds gaan vissen of samen dineren, maar kunt dergelijke activiteiten ook volledig links laten liggen ten faveure van het verhaal met slechts minimale nadelen.
Dit verhaal vertelt over Alear (standaardnaam), het kind van de Divine Dragon die heerst over Elyos. Duizend jaar voor aanvang van het verhaal vochten moeder en kind samen in een oorlog tegen de Fell Dragon, welke ze met veel pijn en moeite wisten te vellen en opsluiten. Die pijn was zelfs zo groot, dat de ernstig gewonde Alear in een diepe slaap viel, waar die aan het begin van ons avontuur uit ontwaakt.
No rest for the wicked
Hoe fijn zou het zijn als Alear na diens beauty sleep zou kunnen genieten van de vredige wereld die het mee heeft helpen schapen? Maar dat zou geen interessante game zijn. In plaats daarvan valt diens ontwaking samen met de terugkomst van de Fell Dragon en de Corrupted die hem volgen. Alears eerste wandeling in een millennium eindigt daardoor in een gevecht op leven en dood. Daar stopt het slechte nieuws helaas niet, want slechts korte tijd later wordt het kasteel van diens moeder aangevallen en ontvreemd van de zes Emblem Rings die het beschermd.
Deze Emblem Rings zijn de rode draad van de gebeurtenissen die volgen. Wie erin slaagt alle twaalf ringen te verzamelen, kan de Emblems die erin zitten gebruiken om een wonder te doen geschieden. De Fell Dragon Sombron heeft na de gebeurtenissen reeds de helft in handen en dus rest onze held(in) niets anders dan afreizen naar de vier koninkrijken van Elyos, om daar de ringen die zij beschermen te bemachtigen en uiteindelijk de confrontatie met het moordlustige reptiel aan te gaan.
Het verhaal van deze reis is niet zo rechttoe, rechtaan als de samenvatting het allicht laat lijken. De vele zijpaden en plotwendingen zullen je, afhankelijk van dingen als moeilijkheidsgraad, permadeath en leessnelheid, tussen de dertig en veertig uur bezighouden. Dit klinkt als een flinke kluif, maar is een flink stuk korter dan bijvoorbeeld Three Houses en de Fates-trilogie. Desondanks is Engage meer kwantiteit dan kwaliteit, daar de meeste spelers deze wendingen veelal van mijlenver aan zullen zien komen. Op verhalend gebied dan.
Never change a winning team
Op gameplay-technisch gebied, ben ik persoonlijk een heel stuk positiever. Niet dat er zo bijster veel gewijzigd is aan de mechanics, maar in alle eerlijkheid zijn er nog altijd maar zo weinig TRPG’s die dit niveau weten te halen, dat de lat hoger leggen onnodig lijkt.
Zoals het een TRPG betaamd, speelt combat zich af op een grid, waarbij elke unit en aanval zijn eigen bereik heeft. Daarnaast zijn bepaalde wapens effectiever tegen bepaalde units. Zo is een pijl en boog slopend voor vliegende vijanden en kan een martial artist een magiër aftroeven. Dit goed inzetten leidt tot een Break, waarbij counters van de vijand in kwestie gedurende een beurt niet activeren. Met name bij Boss Fights kan dit een lastig conflict opeens een heel stuk makkelijker maken.
De enige grote vernieuwing vind je in de vorm van de Emblem en Emblem Rings die we al eerder benoemden en waar Engage zijn naam aan verdiend heeft. Een krijger die zo’n ring om heeft, wordt vergezeld door een held(in) uit eerdere Fire Emblem-titels, welke abilities, hun speciale wapens en een transformatie met unieke aanvallen tot beschikking stellen. Deze abilities kunnen letterlijk het tij keren bij goed gebruik, al heb ik ze persoonlijk vrijwel nooit nodig gehad op de reguliere moeilijkheidsgraad en met permadeath uitgeschakeld. Dit zegt echter niets. Ik heb voor de lol een stuk van het spel gespeeld op hard en met de eeuwig jachtvelden geactiveerd en ik kan je verzekeren dat je in zo’n geval elk klein voordeeltje hard nodig hebt, vooral op de wat complexere maps.
Wat hebben ze nu weer bekokstooft
Die maps zijn in mijn optiek wat Fire Emblem als serie al jaren aan de top van het genre plaatst. Op Disgaea na, kan ik me geen andere TRPG voor de geest halen die zo creatief durft te zijn met diens speelvelden als dat Intelligent Systems is. In de 26 chapters die de game rijk is, speel je ongeveer veertig maps door. Sommige hiervan zijn gewoon simpele slagvelden met misschien wat huisjes en bosjes die beïnvloeden hoe effectief aanvallen zijn. Je komt echter ook locaties tegen waar je moet vechten terwijl je rekening houdt met naderende lawines, snelle wisseling van eb en vloed of een dief die er probeert vandoor te gaan met een belangrijk voorwerp. Dit dwong me om mijn kernteam met enige regelmaat te supplementeren met andere units om dergelijke omstandigheden het hoofd te bieden.
Een bijkomstigheid hiervan is dat je banden kunt maken met meer karakters. Sinds Awakening zijn interpersoonlijke gesprekken met teamgenoten een belangrijk deel van de serie, met zelfs kids als gevolg in twee titels. In Engage is dit, net als de zijactiviteiten, allemaal wat minder prominent aanwezig. Dialogen tussen units zijn er nog steeds, maar bieden vooral meer achtergrondverhaal voor de karakters in kwestie. Zelfs romance wordt vrij generiek gehouden, hetgeen teleurstellend zal zijn voor het aanzienlijke deel van de community dat komt voor de waifu’s en husbando’s. Wie daarentegen komt voor een TRPG-ervaring van vergelijkbaar niveau als de vorige delen, zal weinig te klagen hebben. Want onder de streep is Engage vooral gewoon meer van diezelfde Fire Emblem-formule met een iets andere verhouding tussen de ingrediënten, al is er ook een nieuw smaakje: multiplayer.
Wat dit bijzonder maakt, is dat het niet zomaar de standaard PvP-formule is. Je kunt in relay battles deelnemen aan gevechten die je een paar beurten doet en dan door een andere speler worden voortgezet of je kunt de helft van een map maken en die samenvoegen met iemand anders. Het is zeer zeker wat anders dan een standaard competitieve setup, maar voor mij voelde het als een gimmick waar je een keer naar kijkt voor je het compleet vergeet.
Conclusie:
Ik waag te betwijfelen of Engage een net zo’n lange adem zal hebben als dat Three Houses had. De game is op elk front wat veiliger en bondiger, waardoor het een geheel onopmerkelijk deel van de franchise wordt. Desondanks is het een excellente TRPG, die wordt tegengehouden door randactiviteiten die zo weinig meerwaarde hebben dat ze beter afwezig hadden kunnen zijn en multiplayer die aanvoelt als een gimmick.