De Nintendo Switch bleek een verademing te zijn voor de interne teams bij Nintendo. The Legend of Zelda: Breath of the Wild was tijdenlang overal te zien en Super Mario: Odyssey was het beste deel in jaren. En hoewel Pokémon: Sword & Shield nog niet uit zijn en recentelijk onder vuur zijn komen te liggen, valt niet te ontkennen dat het de serie wel op veel vlakken vernieuwd. Kan hetzelfde worden gezegd van Fire Emblem: Three Houses?
Ons verhaal begint met een enorme veldslag in het verre verleden en een ontmoeting tussen een Godin en ons karakter. Verbaasd dat een sterveling voet heeft kunnen zetten in haar domein besluit ze een gesprek met je aan te knopen, waaruit blijkt dat jullie op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn. Tijd om daar dieper op in te gaan is er echter niet, daar je al snel terugkeert naar de echte wereld.
Opnieuw!
In de realiteit ben jij Byleth, een zoon of dochter van legendarische ridder Jeralt en tevens een ervaren huurling die op het punt staat om door te reizen naar de volgende locatie. Helaas vallen die plannen in het water eens drie tieners om jullie hulp komen smeken en gevolgd worden door een stel rovers. En zo begint na amper vijf minuten je eerste gevecht, dat dient als de tutorial.
Eenieder die ooit de recente Fire Emblems heeft gespeeld, zal zich direct thuis voelen op het slagveld van Three Houses. Karakters bewegen op een grid, waarbij hun bereik afhangt van hun class en wapen naar keuze, terwijl je ervaring en bekwaamheid vergaard bij elke aanvaring met een vijandelijke eenheid. De weapon triangle tussen zwaard, speer en bijl is verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor het gambit-systeem, waarbij je troepen aan je units kunt toewijzen om ze van verschillende bonussen en aanvallen voorzien.
Die aanvallen, net als reguliere aanvallen, profiteren ervan als je units dicht op elkaar staan. Niet enkel krijg je namelijk zo stat bonuses, maar ook bouw je vertrouwen op tussen je units. Dit kan leiden tot speciale in-game events en dialogen en uiteindelijk tot trouwpartijen. Kinderen zijn ditmaal echter niet van de partij, daar de toevoeging van groteske monsters met hun eigen gameplay mechanics voorrang had. Wel keert de tijd terugdraaien terug, ditmaal in de vorm van een speciale zegen van eerdergenoemde Godin.
Iene-miene-mutte
Eens je jouw eerste gevecht tot een succesvol einde hebt gebracht, leer je dat de tieners die je uit de brand hebt geholpen de toekomstige leiders van de drie facties van het continent zijn. Dimitri leidt het House of Blue Lions en zal ooit heersen over het Holy Kingdom of Faerghus, terwijl Claude een sleutelrol zal gaan spelen in de Leicester Alliance en daarom de leiding kreeg over de het House of Golden Deers. Edelgard tenslotte, is de prinses van het Adrestian Empire en daarmee de leider van de House of Black Eagles.
Deze Houses verwijzen naar een systeem binnen Garreg Mach Monastery. Deze heilige grond is waar de hoofdkerk van de lokale religie staat en waar de sterkste strijdkracht van het continent, de Knights of Seiros, verblijven. Het is tevens ook een school voor oorlogvoering, waar inwoners van alle drie de facties samenwonen en studeren zonder dat hun afkomst voor problemen zorgt. Om wrijving te voorkomen worden ze echter wel in aparte locaties gehuisvest en getraind, wat heeft geleid tot de huidige verdeling. Nu is het aan jou om te kiezen welk huis jij onder je vleugel wenst te nemen als de kersverse professor van Garreg Mach Officers Academy.
Lekker simpel
In je nieuwe baan geef je doordeweeks les aan je studenten, waarbij je een heel persoonlijke lesstijl hanteert. Je kunt per student bepalen wat je ze wilt leren en wat ze moeten studeren, zodat elke unit kan uitblinken in zijn of haar respectievelijke rol. Je hebt er immers maar weinig aan om een brede krachtpatser een berg healing magic te leren. Zo nu en dan kan kloppen je studenten tussendoor bij je aan om je om advies te vragen over hun ontwikkeling, waarmee je het leerplan verder kunt afstellen. Desondanks blijft dit aspect van de game weinig meer dan menuutjes klikken. Het spannendste gebeurd daarom op zondag.
Op zondag heb je vrij en kun je ervoor kiezen Garreg Mach te verkennen. Je kunt hier quests voltooien, op onderzoek uitgaan, studenten van andere huizen rekruteren, kletsen, dineren of theedrinken met studenten en nog veel meer. Elke activiteit heeft zijn eigen voordelen, zoals het verkrijgen van bonussen of het verhogen van motivatie, maar kost ook tijd, waarvan je slechts een beperkte hoeveelheid hebt. Je dient daarom je dagen goed te plannen.
Heb je geen zin om erop uit te trekken, dan kun je ook je mededocenten vragen om een lezing te geven. Dit versterkt niet enkel je studenten, maar ook jouw karakter zelf, zodat je beter kan presteren op het slagveld. En zoals je allicht al kon voorzien is dat je derde en laatste optie op zondag: grinden in skirmishes die geen echte invloed hebben op het verhaal en ook niet bijzonder uitdagend zijn, maar je wel een boost kunnen geven voor de veldslagen die aan het eind van elke maand plaatsvinden.
Langzáám
Deze gebeurtenissen aan het eind van de maand zijn wat het verhaal voortstuwt. En dat betekent dat er behoorlijk wat downtime tussen de actie zit. Waar games als Fates en Awakening van setpiece naar setpiece gingen, met hoogstens kleine omwegen, daar legt Three Houses veel meer de nadruk op de individuele karakters en hun ontwikkeling als persoon én als strijdkracht. Tel er daardoor op dat je gauw enkele uren bezig bent met randactiviteiten voordat je terug kunt keren naar het slagveld, hetgeen niet voor iedereen is weggelegd.
Persoonlijk was ik ruim voor het eind van de game uitgekeken op de sociale aspecten van Fire Emblem: Three Houses. Het keuvelen met je units en manieren waarop je ze kunt personaliseren zijn te oppervlakkig om lang leuk te blijven en omdat er maar een handjevol activiteiten zijn, wordt het ook heel snel repetitief. Games als Persona bewijzen dat socialiseren prima verweven kan worden met goede, diepgaande verhaalvertelling, maar daarvoor is meer nodig dan één locatie en een handjevol opties om de tijd om te krijgen, óók als nagenoeg elke zin die gesproken wordt voorzien is van uitstekende animaties en voice acting. De voordelen van het personaliseren van de groei van je karakters en ze iets beter leren kennen, wegen naar mijn mening dan ook niet op tegen het feit dat de vaart voortdurend uit het spel wordt gehaald. De interessantste dingen leer je immers toch van het verhaal, de support chats en events die je erdoor vrijspeelt. En die gebeuren juist op de dagen die anders gewoon voorbij zouden gaan.
Overvloed
Wat bovengenoemd minpunt enigszins nuanceert, is dat je niet verplicht bent om deel te nemen aan alle randactiviteiten. Lesgeven kun je op autopiloot laten uitvoeren en vrije dagen kun je meestal gewoon laten passeren terwijl jij ligt te dutten. Je mist dan wel wat leuke zijverhaaltjes, optionele loot en de kans om je karakter te vormen, maar niets daarvan is écht een ramp tenzij je een hele fanatieke speler bent. Op de normale en zelfs hard moeilijkheidsgraad is Three Houses namelijk behoorlijk makkelijk voor deze serie, daar de maps vrij simpel zijn opgezet en objectives altijd neerkomen op dood alles of een specifiek iemand. Met permadeath kan het iets lastiger worden, maar gamers die op deze manier spelen, zijn meestal ook de types die de groei van hun karakter helemaal uitplannen en dus volop gebruik zullen maken van al deze kleine voordeeltjes. De meer casual speler kan aan de andere kant alles negeren wat hem of haar niet boeit en toch het spel tot een goed einde brengen. Daarmee is het verhaal echter niet voorbij.
Wie heeft opgelet weet dat er drie kampen zijn in deze game. En dus zijn er ook drie verhalen. Die verhalen gaan natuurlijk over dezelfde gebeurtenissen, maar tonen andere perspectieven, waardoor de game behoorlijk wat replay-waarde heeft. Er is bovendien ook nog een vierde verhaallijn, waarover ik niet teveel ga zeggen. Verwacht echter van geen enkele verhaallijn dat je weggeblazen zult worden. Het niveau van de vorige games in de serie — en dan met name Awakening en Fates – wordt namelijk op geen enkel moment overtroffen. Laten we hopen dat dit een upgrade krijgt bij het volgende deel, want dat maakt een game als Three Houses, die je honderden uren bezighoudt als je alles wilt zien, een heel stuk aangenamer voor langere speelsessies.
Conclusie
Met Fire Emblem: Three Houses heeft Intelligent Systems een goede poging gedaan om de serie naar nieuwe hoogtes te tillen. De meer persoonlijke kijk op de karakters zorgt ervoor dat je geïnteresseerd bent in hun doen en laten, en de vele opties om tijd met ze door te brengen en hun vaardigheden te ontwikkelen spelen hier mooi op in. Toch is duidelijk te merken dat de ontwikkelaar hier nog zijn weg in het vinden is, daar het te oppervlakkig en eentonig is om gedurende de hele verhaallijn te boeien; laat staan alle vier. Gevechten zijn echter net als vanouds een waar genot, zelfs al zijn ze nogal aan de simpele kant.