Net als series, boeken, muziek en films, heeft ook anime zo zijn tijdloze klassiekers. Mensen gingen bijvoorbeeld uit hun dak toen Dragon Ball eindelijk een vervolg kreeg, keken massaal de Sailor Moon remake en kijken nog met regelmaat terug op klassieke anime als Rurouni Kenshin, Yu Yu Hakusho en Fist of the North Star. Van die laatste verscheen zelfs eerder deze maand nog een nieuwe game.
Fist of the North Star: Lost Paradise is geen typische licentiegame. Niet enkel vertelt het een origineel verhaal dat gesitueerd is in een andere tijdlijn dan de originele Hokuto No Ken-anime en -manga, maar het is ook nog eens niet ontwikkeld door de typische B-studios die normaal gesproken met dergelijke titels aan de slag mogen. Lost Paradise werd namelijk gemaakt door Ryu Ga Gotoku Studio, welke in het Westen beter bekend staat als Team Yakuza, het bedrijf dat – je raadt het nooit – de Yakuza-games tot leven heeft gebracht. En dat valt te zien ook.
It’s raining men!
Als een typische shounen anime is Fist of the North Star er een die vol zit met actie, geweld en grof taalgebruik. Dat Lost Paradise een action-adventure á la Yakuza is, maar met een sterkere nadruk op gevechten, mag dan ook niet verbazen. Als hoofdrolspeler Kenshiro neem je het op tegen vijanden in allerlei soorten en maten met de bloederige martial art waar de serie om bekendstaat: Hokuto Shinken.
Deze (godzijdank) fictieve vechtstijl gebruikt drukpunten in het menselijk lichaam om mensen letterlijk van binnenuit kapot te maken, zodat ze exploderen in bloederige hoopjes ellende, hetgeen nog erger oogt dan dat het klinkt. Door je lichte en zware aanvallen in combinaties los te laten op de oppositie, kun je door hun verdediging breken, wat met een druk op de O-knop resulteert in een quick time event om deze moves los te laten. Dit is niet enkel imposant om te zien, maar doet ook ontzettend veel schade, waardoor gevechten wat sneller voorbij zijn. Dat de moves zelf veel tijd kosten om uit te voeren helpt echter niet. Gelukkig besefte het ontwikkelteam zich dat ook. Je krijgt daarom gaandeweg de mogelijkheid om een aangepaste versie van deze moves uit te voeren, die de flow van het gevecht niet zo onderbreken, maar wel meer finesse vereisen van jou als speler. De gigantische hoeveelheid confrontaties die je in het pakweg twintig uur durende verhaal moet leveren zorgen er desondanks voor dat de game gaandeweg eentonig begint te voelen.
Yuria!
De reden dat Kenshiro aan de lopende band in aanraking komt met gewelddadige overlevenden in een door nucleaire oorlog vernietigde wereld is dat hij op zoek is naar zijn verloofde, Yuria, die voor aanvang van de game ontvoerd werd. Die zoektocht brengt hem naar Eden, waar de bulk van ons verhaal zich afspeelt.
Deze veilige haven in een wereld waar enkel het recht van de sterkste geldt is waarschijnlijk de laatste plek op de aardbol die nog enigszins doet denken aan de hedendaagse maatschappij. Mensen leven er in vrede, voorzien van voedsel, water en elektriciteit en onder leiderschap van een jonge vrouw genaamd Xsana en haar city watch, die de wetten handhaven. En als de geruchten waar zijn, is het tevens de plaats waar Yuria verblijft. Kenshiro probeert daarom koste wat het kost de stad binnen te komen, waar hij uiteindelijk in slaagt.
Wat volgt is een verhaal waarin Kenshiro langzaam maar zeker het vertrouwen wint van belangrijke figuren in de stad, terwijl hij zijn vuisten gebruikt om dreigingen van binnen- en buitenuit het hoofd te bieden. Dit verhaal weet op geen enkel moment écht indruk te maken, maar houdt de toon van het bronmateriaal goed vast, terwijl het tevens onderhoudend genoeg is als een op zichzelf staand product, al zullen FOTNS-fans ongetwijfeld meer plezier aan de game beleven, puur vanwege de vele referenties die erin verweven zitten en de verrassende extra content. Het is juist daarom zo jammer dat men het nodig vond om de game kunstmatig op te rekken met allerlei verhaalsegmenten waarin je feitelijk niets meer doet dan van locatie naar locatie rennen om de volgende cutscene te triggeren.
Een beetje gekkigheid
Kenshiro is van nature een heel serieus persoon die niet bang is om zijn handen vies te maken. Maar in de wereld van Team Yakuza mag hij ook wel eens gek doen. De extra content die ik zojuist noemde bestaat uit sidequests en laten Kenshiro een muzikale dokter spelen die zijn kennis van drukpunten gebruikt, zijn spieren inzetten voor het mixen van drankjes en racen in een dunebuggy. Zo absurd als in dat het in die andere Ryu Ga Gotoku Studio-serie wordt, wordt het nooit in Lost Paradise, maar men weet de juiste balans te vinden tussen enerzijds verrassende content en anderzijds trouw blijven aan de naam Fist of the North Star. En dat is een hele delicate balans, wat de prestatie extra indrukwekkend maakt.
Waar Fist of the North Star echter nog het meest mee weet te imponeren is het audiovisuele aspect. Kenshiro en kornuiten ogen alsof ze zo uit de anime zijn weggelopen en weten te overtuigen dankzij voice acting van het hoogste niveau. Daardoor gaan de welbekende one-liners niet snel vervelen en blijft het hoofdverhaal ondanks alles boeiend genoeg om je geïnvesteerd te houden, maar ook weinig meer dan dat.
Conclusie
Lost Paradise is objectief gezien weinig meer dan een Yakuza-game met een Fist of the North Star-skin eroverheen, waarbij men zich heeft ingehouden als het aankomt op belachelijke sidequests. Het resultaat is een verhaal dat op zichzelf staand niet héél bijzonder is, maar een feest van herkenning is voor fans van de serie, die sowieso al zullen smelten bij de prachtige graphics. Het enige verwijt wat de game gemaakt kan worden, is dat de combat té prominent aanwezig is, waardoor het gaandeweg eentonig begint worden. Zelfs überbloederige super moves kun je immers maar zoveel keer zien voor het zijn rode glans verliest.