Forspoken: In Tanta We Trust

Dat Luminous hier zelf niet op gerekend had, kon je al een beetje proeven aan het einde van die game, welke duidelijk de vervolgdeur op een kiertje zette. Met In Tanta We Trust, de DLC voor Forspoken, wordt die deur echter zonder blikken of blozen ingetrapt. Het speelt zich twee maanden na de reguliere game af en gaat er daarom vanuit dat je die hebt voltooid. Mocht dat niet zo zijn, wordt je geadviseerd ook niet verder te lezen.

Blast From the Past

Frey, nu de enige Tanta van Athia, is nog altijd bezig met het herstellen van het land. Susurrus is verslagen en gevangen om haar arm, maar de Break die Athia al zo lang bedreigt, is nog altijd niet helemaal weg. Tot overmaat van ramp lijkt een oplossing niet bepaald voor handen, waardoor Frey wanhopig zoekt naar een manier om het tij te keren.

In die zoektocht hoort ze een mysterieuze stem, welke haar vraagt naar Visoria te komen. Hier ziet ze een gloeiende steen, welke haar terugbrengt naar het verleden. Niet als zichzelf, maar een gewonde soldaat genaamd Thalia te midden van de Rheddig-invasie.

Allicht dat de naam Rheddig nog ergens een vaag belletje doet rinkelen. De naam heeft de revue gepasseerd in het verhaal van Forspoken en is het volk waar we Cuff zijn demonische zelf aan te danken hebben. De bijdehandse accessoire is daarom behoorlijk in zijn nopjes met situatie.

Niet veel anders

Laten we het verhaal verder laten voor wat het is, want In Tante We Trust is niet bepaald een grote uitbreiding. Je kunt het verhaal ervan voltooien in de duur van een gemiddeld diner in een restaurant, waardoor meer dan de eerste paar minuten bespreken al gauw resulteert in spoilers van formaat. Het probleem is echter dat er verder eigenlijk niet zoveel over de DLC te zeggen is.

Omdat Frey in een ander lichaam zit, heeft ze niet meer haar krachten als Tanta tot haar beschikking. In plaats daarvan krijgt ze nieuwe magie, welke haar nagenoeg dezelfde krachten geeft: een energiezwaard, projectielen, magische parcour en een grijphaak zijn allen terugkerende krachten, waardoor het geheel meer voelt als een sidequest van de main game dan een echte uitbreiding op diens verhaal. Dat gevoel wordt versterkt door het feit dat eigenlijk enkel de laatste paar minuten ervan echt van belang zijn voor het overkoepelende plot. En dat is niet voldoende om het bestaansrecht te geven.

Hoe dan!?

Dat deze DLC zo ontzettend onbelangrijk is voor de canon, is ergens onbegrijpelijk. De Rheddig-invasie was de trigger die de gebeurtenissen van Forspoken in gang zette en het op deze manier aan bod laten komen voelt bijna beledigend. Er was hier een gelegenheid om flink op deze wereld uit te breiden, maar in plaats van een diepgaande epos krijgen we een verhaal dat meer voelt als een losse flodder.

Nu kun je argumenteren dat zo’n epos niet geschikt is voor een DLC. Ik ben het niet met je eens, maar allee ik snap waar het vandaan komt. In dat geval zou een kleinschaliger en intiemer verhaal echter de andere optie zijn. Ook daarvoor zijn de zaden gepland met de terugkomst van Tante Cinta in Freys leven. Maar ook daar wordt amper meer gedaan dan het oppervlakte geschrapt met een zachte bezem. Misschien is het omdat ze zelf ook weten dat dit het laatste product van Luminous is, maar juist dan zou je denken dat ze een geweldige zwanenzang achter zouden willen laten en niet wat dit is.

Conclusie:

Verhaaltechnisch niet relevant, gameplay-technisch een herhaling van de hoofdtitel en uit te spelen in ongeveer drie uur; er is weinig wat In Tante We Trust bestaansrecht geeft. Als je genoten hebt van Forspoken en er meer van wil, kun je hier allicht wat plezier uithalen, maar je mist zelfs dan niets als je het laat schieten.