Sinds de release van de DS in 2005 zijn er vele games die gebruikt hebben gemaakt van de mogelijkheden die een touchscreen kan bieden. Maar slechts weinig games deden iets met het feit dat het apparaat twee schermen had, iets wat net zo goed opties bood. Fractured Soul is een van die weinige games.
Fractured Soul is in de kern een 2.5D platformer. Zo’n typisch dertien in een dozijn product waar je honderden vervangingen voor kunt vinden in de betere tweedehands gamezaak. Elk beetje gameontwikkelaar ziet dan ook in dat je met enkel platformen er tegenwoordig niet meer gaat komen, daarvoor is meer nodig. Een platformer heeft iets unieks nodig, iets wat het onderscheid van de andere games. Fractured Soul heeft dat.
In Fractured bestuur je Entity #0006. Dit doe je in niet een, maar twee dimensies tegelijk. Beide schermen tonen een dimensie waar de dingen op elkaar lijken, maar toch niet hetzelfde zijn. Een vijand kan in de ene dimensie je het vuur aan de schenen leggen, terwijl je in de andere rustig een schoonheidsslaapje kan gaan doen. Drie seconden later kan het precies omgewisseld zijn en moet je fysieke vorm met een tap op de schouderknop van dimensie laten wisselen..
Bij Fractured Soul dien je dan ook je aandacht constant verdeeld te hebben over de beide schermen. Niet alleen vijanden, maar ook ladders en platformen kunnen immers soms slechts in een dimensie aanwezig zijn, waar het snel wisselen tussen dimensies een must is. Na een level of drie kun je je vinger al niet meer van de schouderknop afhalen.
Het idee is origineel, de uitvoering goed en de gameplay pittig, is er dan niets slechts aan deze game? Nou jawel hoor. Visueel is het allemaal wat karig met 3D-models die de nodige kartelranden vertonen. Het leveldesign is erg eentonig, waardoor je na een level of zes toch wel het gevoel hebt alles gezien te hebben. Bovendien is er een limiet aan hoeveel grijs een persoon kan verdragen. Later in de game wordt het wel wat beter, maar dan heb je je wel door het begin heen moeten worstelen.
Conclusie
Fractured Soul is een van de weinige games die het principe van de DS in 3DS goed uit buit. Het wisselen tussen dimensies is leuk gevonden en zorgt ervoor dat je als speler constant vereist bent je volledige aandacht erbij te houden. Hierdoor vallen de audiovisuele gebreken echter wel meer op, wat de ervaring, vooral in het begin, niet ten goede komt.