Het is enkele maanden geleden dat 11 bit Studios een uitbreiding van Frostpunk uitbracht. Destijds hadden we het over The Last Autumn, een solide uitbreiding die zich voor het verhaal van de basisgame afspeelt. In de nieuwe DLC, On the Edge, werd ik een simpele pion op een speelbord, waarbij ik de keuze kon maken om eigenwijs te zijn of mijn relatie met mijn meerdere goed te houden.
Zoals we van de DLC van Frostpunk gewend zijn, hebben we niet alleen te maken met een uitbreiding van het verhaal. Er komen nieuwe technologieën en gebouwen aan te pas. Dit keer zijn het drie gebouwen en zeven technologieën. Nieuwe wetten zijn niet van de partij. Dat heeft alles te maken met het verhaal van On the Edge. Dit keer ben je de leider van een afgelegen buitenpost die in de buurt van een warenhuis van legerspullen is gebouwd. Het project staat nog in zijn kinderschoenen als je begint, maar het wordt al snel duidelijk dat New London de stad is waar je naar moet luisteren. De stad stuurt eisen richting jouw buitenpost. Aan jou de dringende vraag om de grondstoffen richting de hoofdstad te sturen. In ruil hiervoor wordt er eten gestuurd, want dat is nergens te krijgen in het gebied waar jouw nederzetting zich herbergt. De samenwerking met New London ontwikkeld zich echter niet even positief in het verhaal.
De eeuwige dilemma’s
Dat is niet iets wat verwonderlijk is in Frostpunk. Het spel wordt immers geprezen om de duivelse dilemma’s die het voorschotelt. Zo heb je niet het recht om je eigen wetten te bepalen in jouw buitenpost. Je kunt met problemen aankloppen bij New London, waarna zij een wet zullen doordrukken in jouw nederzetting. Dit lost nagenoeg altijd het probleem op, maar wellicht niet op de manier zoals je had gewild. Je kunt een tekort aan arbeiders oplossen door de werktijden te verlengen, maar je kunt ook kinderarbeid toestaan. De ene oplossing zal je beter in de oren klinken dan de ander, maar die keuze maakt New London voor je.
Het wordt al snel duidelijk dat je niet de enige overlevende bent. In de omgeving zouden nog wel eens meer overlevenden kunnen zijn. De vraag is of je ze kunt vinden voordat je doodvriest. Je kunt samenwerkingen aangaan met deze buitenposten en om vriendendiensten vragen. Zij zullen natuurlijk daar wel wat voor terug willen zien. Het is een schaakspel waarin je met het oplossen van dilemma’s de eindstreep moet zien te behalen.
Even hard als altijd
In de inleiding benoemde ik al even de vorige DLC, The Last Autumn. Wie die recensie heeft gelezen, weet wellicht dat ik de meedogenloosheid van de uitbreiding niet altijd kon waarderen. Dit had er vooral mee te maken dat een keuze die je bijvoorbeeld halverwege je speelsessie maakt, pas twee uur daarna volledig fout kan uitpakken en je einde kan betekenen. Het voelt dan alsof je twee uur van je leven hebt verspild. Daar moet de kanttekening bij geplaatst worden dat Frostpunk nu eenmaal te boek staat als pittig, dus het is iets waar je voor kiest. Daarom til ik niet te zwaar aan dit minpunt. Wat wel discutabel is, is de replaywaarde van deze uitbreiding. Er zijn niet erg veel mogelijkheden in deze extra content en wanneer je het de eerste keer niet redt, zoals ik, zul je je een stuk gemakkelijker door een tweede poging heen worstelen. Er kunnen namelijk niet heel veel dingen anders lopen en dat zorgt ervoor dat je een stuk zekerder bent van je zaak. Allicht kun je wel nog altijd voor de survivor modus kiezen, die je helemaal het vuur aan de schenen legt.
Conclusie
Frostpunk: On The Edge is wederom een degelijke uitbreiding van het basisspel. Het ontbreken van nieuwe wetten is een gemis. De extra gebouwen zijn vooral voor het verhaal en niet voor het perfectioneren van je eigen speelstijl. Toch ademt ook deze uitbreiding weer kwaliteit die je weer een paar uur aan je beeldscherm gekluisterd houdt. Ben je niet vies van een beetje uitdaging en wil je de rit van Frostpunk tot het einde uitzitten? Dan is deze laatste DLC wel een aanschaf waard.