Terwijl de naweeën van storm Ciara de Belgische en Nederlandse kust nog bezighoudt, heb ik de afgelopen weken wel ergere omstandigheden meegemaakt. Weliswaar met een warm kopje thee achter een computerschermpje, maar de kou is gewoon voelbaar wanneer je de winterse omstandigheden van Frostpunk probeert te trotseren. Na de basisgame al enige tijd te hebben uitgespeeld, was het tijd om kennis te maken met de DLC The Last Autumn, daar waar het eigenlijk allemaal mis begon te gaan.
Voor wie Frostpunk nog niet kent een kleine uitleg. Frostpunk speelt zich af in een alternatief 1886, waarin de Krakatoa en Mount Tambora zijn uitgebarsten. Ook de zon liet niet meer van zich zien, waardoor er een vulkanische winter uitbrak. Miljoenen mensen stierven door tegenvallende oogsten. Er wordt gesproken van global cooling (hoe ironisch met het huidige global warming), en er wordt alles aan gedaan om mensen in leven te houden. Daar waar de winter al lang en breed is ingetreden in het basisspel, daar sta je in The Last Autumn aan het begin van deze horrorgebeurtenis. Want hoe besloten de Britten zich te wapenen tegen de sombere vooruitzichten?
De Generator gaat boven alles
Wanneer je het basisspel hebt gespeeld, weet je dat het spel eigenlijk in één zin is uit te leggen: bouw een stad rondom een generator die warmte produceert. Deze generator is in het basisspel altijd al aanwezig. In The Last Autumn wordt de generator voor het eerst ontwikkeld. Dit gaat uiteraard gepaard met de nodige stappen. Er moeten allemaal onderdelen gefabriceerd worden om de generator te kunnen laten werken. The Last Autumn kent in eerste instantie ‘schappelijke’ temperaturen, waarna richting het eind de figuurlijke pleuris uitbreekt en we ver de min in gaan qua graden Celsius. Gelukkig kun je met kolen wel het één en ander opstoken. The Last Autumn draait eigenlijk om één ding: zorg dat de generator af is voordat een schip je komt halen.
Nieuwe gebouwen en wetten
Eén van de grote pluspunten van Frostpunk was altijd al het maken van morele keuzes. In het Book of Laws moest je kiezen of je extra lange werkdagen wilde invoeren, zaagsel bij het eten wilde voegen om de maag sneller te vullen of het geloof wilde wegvagen door orde en regelmaat. Dit ingenieuze systeem is nu uitgebreid met tal van nieuwe morele keuzes. Wordt iedereen behandeld in de ziekenboeg, of worden ze teruggestuurd naar Londen? Wil je dat er naar de engineers wordt geluisterd, of ben jij er voor de harde werkers die elke dag weer aan de generator werken? Elk keuze heeft zijn voor- en nadelen en natuurlijk de nodige gevolgen.
De nieuwe gebouwen richten zich met name op de fabrieken die onderdelen voor de generator moeten aanleveren. Het is echter levensgevaarlijk om in deze fabrieken te werken, dus je krijgt voor het eerst te maken met veiligheidsvoorschriften. Wanneer het simpelweg te gevaarlijk is om in een bepaalde fabriek te werken, dan is er de kans dat er een staking komt. Dit zet jou in de positie dat je moet onderhandelen. Denk hierbij aan het aanbieden van extra voedsel of het vrij geven voor de rest van de dag. Je kunt stakingen ook hardhandig afbreken, maar dit is niet altijd de beste opties. Je hebt iedereen immers nog hard nodig.
Voor de doorgewinterde spelers
Ontwikkelaar 11 bit studios prijst The Last Autumn aan als een pittige uitbreiding, waarbij het terugschakelen naar de easy modus niks is om je voor te schamen. Met de ervaring van het basisspel zou het op de gemiddelde moeilijkheidsgraad wel moeten lukken, alhoewel het spel meedogenloos kan zijn in de keuzes die je maakt. Het nadeel hiervan is, dat je soms na een uur spelen echt de gevolgen ervan ervaart. Het is dan te laat om bij te schakelen. Schaal je de moeilijkheidsgraad nog wat omhoog, dan staat je een enorme uitdaging te wachten. Want hoewel de winter wellicht nog niet is aangebroken, is ook de herfst meedogenloos.
Conclusie
The Last Autumn is dat wat je van een uitbreiding mag verwachten. Dat wat 11 bit studios oppert met deze DLC te bieden, daar levert het in. Een nieuw scenario dat je een inzicht geeft in hoe het allemaal begon, met daarbij nieuwe wetten, morele keuzes en gebouwen. Met de verschillende moeilijkheidsgraden is er voor elk type speler wat wils. Het spel kent geen genade wat betreft het maken van slechte keuzes. Het kan je hier soms na meer dan een uur spelen pas mee confronteren, en dat voelt alsof je je tijd hebt verspild. Maar uiteindelijk is dit het meedogenloze was Frostpunk al vanaf zijn geboorte probeert uit te stralen. Kon je dus al geen genoegen krijgen van het origineel? Dan is het aanschaffen van deze The Last Autumn een no-brainer.