Waarschijnlijk ben ik een van de weinige gamers die HBO’s nieuwe hitserie Game Of Thrones nog niet gezien heeft. Hoewel de serie interessant genoeg lijkt, heeft het nog niet de impact gehad om hoog op mijn ‘’to watch’’ lijst te komen. Wie weet kan de Game Of Thrones-game daar verandering in brengen.
Vanaf het eerste moment is het helder dat Game Of Thrones een RPG is. Het character customization menu is duidelijk afgekeken bij de grote namen van het genre, al is het net wat onoverzichtelijker. Maar met een klein beetje gewenning zal de tweede keer zeer vlot verlopen. Het tweemaal aanmaken van een character is geen typfout, want in Game Of Thrones zul je afwisselend in de huid van Mors Westford en Alester Sarwyck kruipen.
Mors is een lid van de Nightwatch, een verzameling criminelen die executie bespaard bleef in ruil voor hun dienst. De Nightwatch beschermt ‘’The Seven Kingdoms’’ tegen de Wildlings. Het leven is er zwaar, daarom proberen velen te vluchten . Het is aan Mors om deze deserteurs te vinden en te doden. Zijn geheime wapens in deze jacht zijn zijn skinchanger krachten, die hem toestaan in de huid van zijn hond te kruipen.
Aan de andere kant is Alester de troonopvolger van The House Of Sarwyck, een positie die hij te grabbel gooide toen hij vijftien jaar eerder verdween. Aan het begin van zijn verhaal keert hij terug naar zijn geboorteplaats voor zijn vaders begrafenis. Hij blijkt zich bekeerd te hebben tot vuurgod R’Hollor en de mantel van diens Red Cloaks te dragen. Wanneer hij aankomt lijken de rapen gaar. Het gaat slecht met Riverspring, armoede en onrust heersen, en huize Sarwyck is slechts een schim van wat het ooit was.
Zowel Mors als Alester zullen spoedig de wereld intrekken, ieder met een eigen doel voor ogen. Tijdens hun reis zullen ze vele mensen ontmoeten, en nog meer gesprekken voeren. Game Of Thrones leunt namelijk veel zwaarder op het verhaal dan op de combat. Afhankelijk van de keuzes die je in deze gesprekken maakt, kan het verhaal zich op vele manieren ontplooien.
Zo zul je vroeg in Alesters verhaal te maken krijgen met een opstand. Je kunt de diplomatieke aanpak kiezen om het volk voor je te winnen en onnodig bloed vergieten te voorkomen. Het nadeel hieraan is dat de rijken er niet gerust op zijn, en dit openlijk laten blijken. Als je ervoor kiest om de opstand hardhandig de kop in te drukken krijg je steun van de rijken, maar het volk zal uiteraard niet blij met je zijn.
De wat agressievere speler zal moeten wennen aan het combatsysteem van Game Of Thrones. Want hoewel de gevechten in real-time plaatsvinden, zijn de commando’s dat niet. Je karakter zal automatisch het doelwit aanvallen en door op de schouderknop te drukken loopt dit in slow motion. Tijdens deze vertraagde periode kun je wisselen van doelwit of tot maximaal drie skills of potions bufferen.
Beide karakters kunnen meerdere skill trees vrijspelen afhankelijk van de battle stances die je voor ze kiest. Het gros van de skills zijn passief en werken automatisch eens gekocht, maar ongveer acht skills per tree zijn actief te gebruiken in gevechten. Spijtig is echter dat het gros van de actieve skills nooit nuttig zijn waardoor je al snel in routine vervalt.
Behalve skills kun je ook de affiniteit van je karakers met bepaald wapentuig verhogen. Ikzelf prefereerde voor Mors een tweetal warhammers met als reserve een speer voor speciale gevallen. Met Alester koos ik voor twee zwaarden als primair wapen, terwijl ik een dubbele knots achter de hand hield. Doordat ik mijn punten telkens bij de respectievelijke categorie plaatste werden mijn krijgers gevaarlijke grootmachten. Dit werd pas echt duidelijk toen ik tijdelijk Mors verplicht met een zwaard uit moest rusten en Mors plots een zachtaardig watje leek.
Het zijn kleine zaken als dit die zorgen dat je steeds meer betrokken raakt bij de wereld die Cyanide gemaakt heeft. Des te pijnlijker is het dat de game te vaak steken laat vallen op het audiovisuele vlak. Terwijl de ene monoloog heel overtuigend ingesproken wordt, wordt de andere een beetje opgewauweld en loopt niet synchroon met de lipsync. Een groot probleem in een game waarin je grotendeels gesprekken voert. Visueel is Game Of Thrones op zich al geen hoogvlieger, dus die steken die het daar laat vallen ben je snel genoeg weer vergeten wanneer je vijftig uur het einde bereikt.
Conclusie
Van wat ik gehoord heb zal de Game Of Thrones-game verhaaltechnisch niet op hetzelfde niveau zitten als de serie, maar desondanks is het een betere RPG dan de Fable’s en Dragon Age (II) van de laatste jaren. Voor een eventueel vervolg zijn er genoeg verbeterpunten, maar voor nu is het een meer dan behoorlijke game.