Oorlog is een smerig zaakje. Een orgie van bloed, geweld en dood. Dit valt makkelijk terug te zien in de vele shooters die de gameindustrie rijk is. Maar de soldaat op het slagveld is slechts een van de vele facetten van oorlog. Net zo belangrijk is het vergaren van informatie, vijandelijke linies infiltreren en belangrijke doelen veilig stellen. Dit wordt niet gedaan door de infanterie, maar door elite krijgers die zich verplaatsen, onzichtbaar, dit zijn…de Ghosts!
Ghost Recon-games stonden in het verleden gelijk aan kwaliteit en diepgang. Je planning voor een missie was een tijdsintensieve bezigheid die veel belangrijker was dan de werkelijke uitvoering. Schema’s, kaarten, aanvalsplannen en reserveplannen waren datgene waar de franchise om draaide.
Dit zorgde echter ook voor een torenhoge instapdrempel, en belemmerde een grote doorbraak van de franchise. Niet vreemd dus dat Ubisoft het voor Future Soldier over een andere boeg gooit. Ik wil niet zeggen dat het een Call Of Duty-kloon is, maar een snufje Michael Bay is zeker aanwezig, met name in de singleplayer.
In het begin van de game stuit een groepje ghosts bij toeval op een enorme ondergrondse wapenhandel, een ontdekking waar ze met hun leven voor betalen. Nu is het aan jou en je team om het werk af te maken. En dus reis je over de wereld om missies te voltrekken die langzaam maar zeker de puzzelstukjes bij elkaar brengen.
Als een echte ghost ga je natuurlijk niet onvoorbereid op pad. Bewapend met recon drones, sensor granades, onzichtbaarheid en andere hightech snufjes blijft niets geheim behalve jouw aanwezigheid. Die gadgets zul je nodig hebben ook, want de omgeving is vaak ruw terrein als ijsvlaktes of woestijndorpjes en de vijand is talrijk….en dom, zo ontzettend dom.
Nu wil ik absoluut niet beweren dat de AI slecht in elkaar zit, maar de overmacht die de gadgets je geven laat het wel zo lijken. Het enige moeilijke aan de singleplayer is dan ook om in de schaduw te blijven zoals gevraagd wordt, in plaats van met je overdaad aan mechanica frontaal in de aanval te gaan. Vooral na de eerdere genoemde Michael Bay-momenten, zoals vanuit een helikopter met een zwaar machinegeweer, is het moeilijk om vervolgens weer Solid Snake-style te gaan.
Zoals al gezegd is het Michael Bay-gehalte slechts een klein deel, want Ghost Recon is nog steeds alles behalve een run en gun shooter. Tussen de missies door krijg je tal van opties om informatie op te doen, extra objectives aan te nemen en in Gunsmith te duiken. Met name de laatste gaat heel wat kostbare tijd opslokken. Je kunt je arsenaal aan vuurwapens hier compleet ontmantelen en elk onderdeel bekijken, customizen of vervangen. Het exacte aantal combinaties weet ik niet, maar dat het duizelingwekkend veel is, is zeker. De meeste tijd die je in Gunsmith zult doorbrengen ben je echter niet bezig met je wapens, maar met het kloten in het gigantisch onoverzichtelijke menu.
Veel spelers zullen mede door dit contrast de singleplayer niet afronden. Maar dat maakt niet uit. Ghost Recon: Future Soldier heeft , met vijf modi, een meer dan behoorlijk multiplayerluik. Tijdens de preview waren Marijn, Pim en ikzelf niet onder de indruk van de multiplayer Beta die we onder ogen kregen. Na uitvoerig spelen met de review-versie moet ik dit, met name door de Guerilla mode, enigszins bijschaven.
Deze Guerilla mode is Future Soldiers versie van de bekende Horde mode. Niets nieuws onder de zon dus, maar Ubisoft heeft het zo goed uitgewerkt dat het doorspelen van de waves met drie vrienden verheven wordt tot een kunst. Dit kan gelukkig zowel online als offline, waarbij het tweede met drie vrienden op de bank voor dubbele lol zorgt.
De tweede van de vijf modi is Conflict. Dit is de mode die we ook in de Beta onder handen namen. Hierbij blijft mijn mening ongewijzigd. Twee teams strijden tegen elkaar op een map waarop random objectives verschijnen. Door deze te volbrengen scoort een team punten, degene met de hoogste score aan het einde van de tijd wint. Hoewel het idee origineel is, zorgt het voor te veel chaos. De random objectives, gecombineerd met alle andere zaken die standaard in de HUD staan en de omlijningen van vriend en vijand, maken de situatie zo onoverzichtelijk dat je halve scherm gevuld staat met meuk.
Saboteur is een capture the flag-achtige mode. Alleen is er nu geen vlag, maar een bom. En die moet niet naar je eigen basis, maar naar de vijandelijke. Spreekt eigenlijk allemaal voor zich. Hoewel dit zelden de favoriete mode van spelers zal zijn, is het leuk voor af en toe een potje, al heerst bij mij wel het idee dat niet elke map zich even goed leent ervoor.
De mode die met kop en schouders boven de rest uit torent is Decoy. Hierbij krijgen beide teams een drietal objectives, waarvan er maar een de echte is. Niemand weet echter welke dit is. Door de goede te voltooien wordt een finale event getriggerd en als dit volbracht wordt is de ronde afgelopen. Het team dat dit event triggert geniet echter van enkele lichte voordelen, waardoor iedereen degene wil zijn die dit doet. Teamwork is dan ook, nog meer dan in andere mode, het sleutelwoord in Decoy.
De laatste en minst leuke mode is Siege. Hierin gaat een team in de aanval en de ander in de verdediging. Er wordt niet gerespawnd en punten worden toegekend als de aanvallers het doel overnemen, de verdedigers het tot het einde volhouden of een van de beide teams uitgeroeid is. Waar Future Soldier qua modi nog wel origineel wilt doen, doet het het verder niet. Het is allemaal het bekende werk. Levelen, perks en dergelijk de gebruikelijke mikmak dus. Maar hé, wat werkt dat werkt.
Conclusie
Hoewel Ghost Recon enorm tegenvalt in de singleplayer, maakt de multiplayer dit enorm goed. Decoy en Guerilla zijn absolute de sterren van de show en doen de nare smaak van Conflict verdwijnen als sneeuw voor de zon. Tel hier de coole gadgets, het levelen en de perks bij op, en je hebt een meer dan behoorlijke shooter.