Ik weet nog goed toen ik mijn PlayStation 3 haalde. Ik was een nieuwe redacteur bij GameQuarter en kocht de console om mijn Wii en Xbox 360 te complementeren. De aanschaf stond al langer op de planning en dus had ik al een handjevol games gekocht om mee van start te kunnen. De nieuwe console kon ik hierdoor testen met Mirror’s Edge, de eerste game die mij motion sickness gaf.
De reden waarom ik aan Mirror’s Edge moest denken, is niet omdat ik over mijn nek ging van het spelen ervan. Ik heb sinds mijn eerste PS3-game een behoorlijke tolerantie opgebouwd, welke verder versterkt is door het fenomeen genaamd virtual reality. Nee, de overeenkomsten zijn te vinden in de gameplay. Net als Mirror’s Edge is Ghostrunner namelijk een game waarin parkour vanuit de eerste persoon de boventoon voert.
Achtergrond
In de verre toekomst is de Aarde onbewoonbaar geworden door een evenement dat men The Burst noemt. De mensheid zijn knapste koppen zagen die echter al aankomen en hadden zich verschanst in een gigantisch gebouw dat tot The Tower werd gedoopt. De bedenker en diens leider, Adam, regeerde in zijn eentje over deze laatste veilige haven, waar hij wordt vermoord in een coup d’etat aan de start van het spel. En zelfs zijn honderd elite soldaten, de Ghostrunners, konden dat niet voorkomen.
Zoals de naam al weggaf, ben jij een van die Ghostrunners die wonder boven wonder erin slaagt om jaren na de gebeurtenis te ontwaken. Je robotische lichaam is opgelapt met geïmproviseerde onderdelen en je geheugen is op zijn best vaag te noemen. Een stem galmt echter door je brein en roept je op om hem te bevrijden. Zo begint je avontuur.
Foutje moet niet kunnen
Na de gebeurtenissen uit de opening cinematic is Mara de nieuwe heerser van The Tower geworden, welke ze met ijzeren vuist regeert. De ooit bloeiende maatschappij is in verval geraakt en rebellen proberen hun leider een halt toe te roepen. Daar jij ooit achter Mara’s leven aanging en bovendien bent opgelapt door die rebellen, kun je dus niet bepaald rustig naar je doelwit toe wandelen. Daarom is het maar goed dat onze Ghostrunner erg behendig is. Met een druk op de knop ren je tegen muren op, om vervolgens met een trekhaak of dash door de lucht te vliegen alsof je de dood niet vreest. Een spectaculair aanzicht wanneer het goed gaat, maar daar Ghostrunner onvergefelijk is, gebeurt dat niet snel.
Wie de screenshots al een beetje heeft bekeken, zal allicht zijn opgevallen dat je geen levens, HP of andere indicatie hebt van hoeveel klappen je kunt verduren. De reden daarvoor is simpel: alles is een one hit kill. Een Ghostrunner is een elite cyberninja en heeft geen verdediging nodig omdat het de ultieme combinatie van snelheid en kracht is. Je kunt heel snel respawnen bij een checkpoint, dus de game is niet wreed genoeg om een vergelijking met Dark Souls te trekken, maar je zult wel je reflexen en concentratie nodig gaan hebben om heelhuids het einde van een level te bereiken. Dat, en een PC.
Pro gamer tip
Ghostrunner is verschenen voor PC, PlayStation 4, Nintendo Switch en Xbox One en zal middels upgrades zijn weg gaan vinden naar PlayStation 5 en Xbox Series. Ikzelf speelde de game op een PS4, daar ik ondanks mijn high-end PC een console-gamer in hart en nieren ben. Maar zelfs ik moet toegeven dat deze game op een console spelen vragen om problemen is. Ghostrunner vereist dat de speler in enkele secondes tijd horizontaal van muur tot muur springt, schoten van vijanden ontwijkt, hun schild uitschakelt en ze tenslotte doormidden hakt. Dit alles zonder ook maar een fout te maken. Dat is an sich een uitdaging van formaat, maar wordt vrijwel onmogelijk als je beperkt wordt door de inherente limiteringen van een controller. Begrijp me niet verkeerd: ik speel zelfs op PC het liefste met een gamepad en gebruik desnoods een programma om controller support toe te voegen als het er niet is, maar in het geval van Ghostrunner is de razendsnelle reactiesnelheid van een muis nodig als je fatsoenlijk wil kunnen spelen. En dat brengt een dilemma met zich mee. Want hoewel ik een redelijk stuk van de PC-versie heb gespeeld, heb ik de game – met heel veel pijn, moeite en ergernis – voltooid op PlayStation 4. Een ervaring die ik niet aan kan raden gezien het clichématige verhaal met een teleurstellend einde dat op geen enkel front de moeite van de reis waard was als je het op die manier beleeft hebt. Daar veranderen zelfs de prachtige graphics, die me laten afvragen of next-gen wel nodig gaat zijn, niets aan.
Met het oog op hoe verschillend de versies zijn, ga ik daarom deze recensie twee keer plaatsen, gekoppeld aan andere platformen, maar met dezelfde tekst, waarbij het grote verschil het cijfer en de conclusie zullen zijn. Je leest nu de console-tekst, maar als je andere zocht kun je hier terecht om mijn conclusie te lezen.
Conclusie
Als concept is Ghostrunner een excellente mix van Mirror’s Edge en een driedimensionale versie van Super Meat Boy. Maar de reden dat die tweede game zo populair werd, is omdat het moeilijk, maar eerlijk was. Jij als speler had nooit het idee dat de game je tekort deed. Ghostrunner op consoles doet dat wel. Je kunt met de instellingen rommelen om het beter te maken, maar aan het eind van de dag is het duidelijk dat het spel gemaakt is voor een muis en toetsenbord. En dat gemis wordt onvoldoende goed gemaakt om het vergelijkbaar te maken met zijn PC-tegenhanger.