Wat automatisch al een pluspunt voor een game als Grand Theft Auto: Vice City Stories (GTA: VCS) is, is dat het GTA heet. De mannen en vrouwen van Rockstar staan, in ieder geval met GTA, garant voor een mooie en goede game. Nadeel hieraan is dat er hoge verwachtingen aan de game verbonden zijn. Maakt Rockstar de verwachtingen waar of is de druk toch te hoog?
Voor iedereen die Lance Vance nog kent zit er meteen al een pluspunt aan de game. Persoonlijk maakte ik een vreugdedansje toen de naam van de hoofdpersoon werd genoemd. Namelijk Vic Vance, de broer van. Juich echter niet te vroeg. Waar Lance een duidelijk personage is, is Vic dat juist niet. De hoofdpersoon had veel beter uitgewerkt moeten worden. Nu is het een beetje een vage gast met weinig karakter en zijn acties komen niet overeen met zijn woorden. Ik werd, op een enkele keer na, niet echt één met die arme Vic.
Het verhaal vind ik ook bedroevend. Het is bijna een kopie van hoe het onze oude vriend Tommy Vercetti ook al verging. Natuurlijk begint het anders, maar in grote lijnen komt het op hetzelfde neer: “begin klein en bouw een groot imperium op”. Dat is erg jammer, aangezien ik gehoopt had op een nieuwe verhaallijn. Je begint als Vic op een legerbasis waar je voor een corrupte officier allerlei opdrachten uit moet voeren die je bij de Koninklijke Landmacht niet vaak zult tegenkomen, zoals drugs halen, mensen omleggen en hoeren regelen. Diezelfde officier heeft je vervolgens nog een tijdje in zijn macht en stuurt je bij wat vriendjes langs om ook voor hen wat klussen te doen. De missies zijn soms makkelijk, soms moeilijk en redelijk gevarieerd. De ene keer sla je een winkel tot puin om een eigenaar te overtuigen beschermgeld te betalen (Mafia anyone?), de andere keer achtervolg je in een pick-up je vijanden om ze kapot te beuken.
Aan het audio en visuele gedeelte van het spel houd ik gemixte gevoelens over. Daar waar de soundtrack helemaal geweldig is, is het spel grafisch onder de maat. Terwijl ik met volle teugen genoot van de typische 80’s soundtrack met onder andere Run DMC, Marvin Gaye en Sister Sledge, moest ik bijna huilen om het grafische gedeelte. Natuurlijk worden we met al het next-gen geweld heel erg verwend maar ik had echt het idee dat de PS2 nog wel wat beter moet kunnen dan dit. Ik kreeg soms de indruk dat Rockstar dit spel puur heeft gemaakt om nog even te extra te cashen op het succes van GTA.
De game is natuurlijk niet alleen maar ellende. Rockstar heeft wat leuke nieuwe features toegevoegd, zoals de mogelijkheid om te zwemmen en je equipment terug te kopen na een arrestatie of ziekenhuisbezoek. Verder is het wel grappig om te zien hoe Vice City er uit zag voordat de game GTA: Vice City uit kwam. Je zult onder andere zien dat gebouwen nog wat ouder zijn dan in Vice City. Het leukste punt van de game is zoals altijd de humor. Er gaat geen GTA game voorbij waarbij je niet tenminste één keer moest grinniken om de dialogen of situaties die zich in het spel voor doen. De reclames op de radio kunnen ook op je lachspieren werken, ook al hoor je soms wel vier keer dezelfde achter elkaar als je van auto wisselt. Dat begon me na een aantal keer wel te irriteren.
Het ontbreken van een multiplayer optie is voor veel mensen nog steeds een schande, maar ik ben het daar niet mee eens. GTA in multiplayer lijkt me wel erg leuk maar tegelijkertijd mis ik het niet echt. De singleplayer is fantastisch en ik heb het gevoel dat iedereen die graag een multiplayer wil, vergeet dat de steden waarin GTA zich afspeelt gigantisch zijn en dat je wel uren naar elkaar op zoek kunt zijn voordat je eindelijk je tegenstander vindt. Dan kun je elkaar overhoop proberen te schieten of te rijden en dan ben je weer een hele tijd aan het zoeken. Ik vind GTA zonder multiplayer prima, de singleplayer houdt me altijd lang genoeg bezig.
Conclusie
Het komt erop neer dat in GTA: Vice City Stories de sfeer zeker weer aanwezig is zoals dat bij een GTA game hoort te zijn. Je hebt vrijheid om te gaan en staan waar je wil, de stad is erg herkenbaar, je komt een aantal oude personages tegen wat mij een aantal grinnikjes en vreugdedansjes opleverde en de soundtrack is om van te smullen. Helaas zijn deze goede punten niet goed genoeg om het spel een hoog cijfer geven. Er zijn veel belangrijke minpunten aanwezig. De ergste vond ik de graphics, samen met het slecht uitgewerkte karakter van Vic Vance. Met iemand die de broer is van Lance Vance had zoveel meer gedaan kunnen worden. Vic is een nietszeggend, hypocriet, laf, Afro-Amerikaans mietje die bang is om vieze handen te krijgen.