Hoewel velen het niet met me eens zullen zijn, is Codemasters in mijn boekje de koning der racegame-ontwikkelaars. Zowel DiRT 3 als DiRT: Showdown wisten hier op GameQuarter goede punten te scoren en dat smaakte naar meer. Op DiRT 4 zal ik nog even moeten wachten, maar GRID 2 is meer dan voldoende om me nog even zoet te houden in die periode.
Het begint allemaal wanneer je deelneemt aan een straatrace in Chicago. Enkele toeschouwers filmen je prestaties, welke niet onopgemerkt blijven. Op YouTube wordt je een hit en in no time ga je van nobody naar underdog. Deze verandering blijft niet onopgemerkt bij Patrick Callahan, een man met een droom. Zijn droom is om een racetoernooi op te zetten, genaamd de WSR (World Series Racing). Daarvoor heeft hij een ster nodig, de rol die jij op je neemt.
De carrière mode waarin jij het WSR aan de man probeert te krijgen is overzichtelijk opgedeeld in seizoenen. De eerste drie seizoenen dienen ervoor om indruk te maken op verschillende grote raceverenigingen, zodat deze bereid zijn hun topmensen te laten deelnemen aan het kersverse WSR. Ze imponeren doe je door het verslaan van hun beste racers op hun eigen thuisgrond, hetgeen met hulp van Callahan op internet belandt. Hoe beter je racet, hoe meer clubs zich bij je voegen en hoe meer fans je website zullen bezoeken om het WSR te laten groeien. Na deze opstartfase begint het echte werk. Weg zijn de straatraces en hallo parcours.
Deze overgang zal niet zonder slag of stoot gaan. Hoewel GRID 2 speelt als een arcaderacer pur sang, weet Codemasters er genoeg realisme in te stoppen om ervoor te zorgen dat je echt gaat voelen waar en hoe je rijdt. Met name als je wagen een flinke dreun heeft opgelopen tijdens de race zul je merken hoeveel werk er in elk van de voertuigen zit. Probeer maar eens eerste te worden of blijven wanneer je flink last hebt van onderstuur, je een van je wielen kwijt bent of als je wiel nog maar half aan zijn as zit. Zelfs tussen de wagens zul je duidelijk verschil merken, waardoor al snel een favoriet merk zal ontwikkelen.
Met GRID 2 heeft Codemasters eigenlijk the best of both worlds the pakken. Aan de ene kant heb je de agressiviteit, de snelheid en modi van een arcaderacer te pakken, aan de andere kant staat een uitgebreid schademodel, realistische audiovisuele presentatie van de wagens en als aanvulling, de in GRID geïntroduceerde flashback. Als water bij de wijn hebben hierdoor ook enkele elementen uit Race Driver: GRID vrij baan moeten geven bij diens vervolg. Het aanpassen van je vierwielers is in GRID 2 enkel nog cosmetisch, waarbij de technische specificaties altijd vast staan. Ook de cockpitview moest eraan geloven, daar uit onderzoek bleek dat slechts vijf procent van de spelers deze ooit gebruikten.
In plaats daarvan zijn bekende modi als race, time attack en elimination aangevuld met het gloednieuwe LiveRoutes. Hierin rij je op bekende parcours, welke na elke ronde veranderen. Als speler moet je daarom constant alert zijn, daar een bocht iets scherper kan zijn dan hij lijkt en de minimap in deze mode afwezig is.
Deze mode zou de ster van de multiplayer moeten worden, maar helaas hebben we deze voor onze recensie nauwelijks onder handen kunnen nemen. Constant liep onze PlayStation 3-versie tegen matchmaking-, connectie- en stabiliteitsproblemen aan, waardoor een race starten al een opgave bleek, laat staan hem uitrijden. Van onze collega’s heb ik mogen vernemen dat zij deze problemen niet of nauwelijks ervaarden op de Xbox 360 en PC. Codemasters! Patch please!
Conclusie
Met GRID 2 neemt Codemasters de gewaagde stap om, in plaats van een kant en klare sequel met nieuwe auto’s en circuits, een game te maken die flink aan de formule van het origineel sleutelt. Het resultaat is een game die zowel bij racepuristen, als de casual gamer die eens wil scheuren in de smaak moet vallen. Codemasters slaagt hier wonderwel in zonder de werkelijke feeling van de wagens op te offeren. Hierbij is enkel het gebrek aan customize opties een pijnpunt. Tevens zou het speelbaar maken van de multiplayer ook wel erg fijn zijn.