'I WANNA ROCK!' kwam er (niet al te zuiver) uit mijn strot gezet toen ik het, met flower power overgoten, titelscherm van Guitar Hero: Rocks the 80s zag. Even een paar vingeroefeningetjes, om vervolgens weer de, met star power gevulde, sterren van de hemel te spelen. Gekleed in een juten zak, een bloemenkrans om de nek en een psycedelic bandana over haar dat al lange tijd niet meer in contact is geweest met zowel water als shampoo, was ik klaar om met mijn (plastic) gitaar wat hippie-reet te schoppen.
Zoals je misschien wel meekrijgt begon ik het spel redelijk enthausiast met verwachtingen die hoger reken dan de Twin Towers, en we weten allemaal wat er met die twee gebeurt is. Als actief Guitar Hero speler heb ik de eerdere delen al languit versleten en smachte ik naar nieuwe nummers om onder mijn knie te krijgen. God, Allah, Jehova of in ieder geval iemand heeft geluisterd naar mijn gebeden en gaf mij Guitar Hero: Rocks te 80s.
Met bekende nummers als ‘I Wanna Rock’ & ‘Wrathchild’ lijkt deze nieuwe aanwinst in de telg een waardige. Maar dan begin je het spel zelf. Van de eerste 3 sets zul je misschien enkele nummers herkennen en speel je eigenlijk enkel door voor de nummers waar zo rijkelijk mee gepronkt wordt op het hoesje van het spel. Misschien lag het aan mijzelf maar er was slechts een klein deel van de nummers dat ik wél kende en van de 30 nummers die er in totaal zijn waren dat er dus niet bijster veel.
Aan de gameplay van het spel is uiteraard niets veranderd, ‘aan een succesformule moet niet gesleuteld worden’ zal wel het motto geweest zijn bij het maken van deze game. Echter is dat de ontwikkelaars iets teveel naar het hoofd geschoten. Want zo lijkt vrijwel de hele game gewoon een kopie van deel 2 met nieuwe nummers. Zelfs het intro filmpje is onveranderd op een jaren 80 outfit na. Alles is echter wel aanwezig, een unlock-shop (met dezelfde unlockables), een practice mode en de verschillende multiplayer modi.
Maar over smaak valt natuurlijk niet te twisten en is het aan de man zelf om te bepalen of de game, en daarmee bedoel ik dus de nummers in de game, hem of haar van veel lol zullen voorzien. Vandaar dus de tracklist:
Caught in a Mosh (as made famous by Anthrax)
Balls to the Wall (as made famous by Accept)
Electric Eye (by Judas Priest)
Los Angeles (as made famous by X)
Police Truck (as made famous by Dead Kennedys)
We Got the Beat (as made famous by The Go Go's)
(I Think I'm) Turning Japanese (as made famous by Vapors)
Seventeen (as made famous by Winger)
Because, it's Midnite (by Limozeen)
Hold On Loosely (as made famous by .38 Special)
No One Like You (as made famous by Scorpions)
Only a Lad (as made famous by Oingo Boingo)
Ballroom Blitz (as made famous by Krokus)
The Warrior (by Scandal)
What I Like About You (as made famous by The Romantics)
Wrath Child (as made famous by Iron Maiden)
I Wanna Rock (by Twisted Sister)
I Ran (by Flock of Seagulls)
Round and Round (as made famous by Ratt)
Metal Health (as made famous by Quiet Riot)
Holy Diver (as made famous by Dio)
Heat Of The Moment (as made famous by Asia)
Radar Love (as made famous by White Lion)
18 and Life (as made famous by Skid Row)
Bathroom Wall (as made famous by Faster Pussycat)
Lonely is the Night (as made famous by Billy Squier)
Nothing But a Good Time (as made famous by Poison)
Play With Me (as made famous by Extreme)
Shaken (as made famous by Eddie Money)
Synchronicity II (as made famous by The Police)
Als je goed kijkt zie je dat sommige van de nummers niet slechts meer ‘as made famous by’ zijn maar gewoon door de echte artiest zelf gespeeld zijn. Dit is natuurlijk een erg leuke aanvulling, want het origineel overtreffen of evenaren bleek in de vorige Guitar Hero games niet altijd even gemakkelijk. Helaas zijn het er niet al te veel, maar zijn wel de betere nummers gecoverd door de originele artiesten.
Verwachting
Door het gebrek aan extra's en de beperkte (en ook wel wat onbekende) soundtrack heb je niet het gevoel dat je bezig bent met een volwaardig deel in de Guitar Hero reeks. Zo lijkt alles op Guitar Hero 2 en voelt alles nogal aan als een snelle cash in. De game zelf is ook makkelijker dan Guitar Hero 2 waardoor Guitar Hero Rocks the 80s echt aanvoelt als een tussendoortje. En dat is het laatste wat ik wil voor deze prachtserie. De gameplay is nog altijd goed en alles klinkt kraakhelder. Toch is de game het best te beschrijven als een simpel uitbreidings-pakket voor de volle mep. En dat is jammer.