Hana Samurai: Art Of The Sword

In mijn vrije tijd oefen ik naast gamen een hoop vormen van tijdsbesteding uit. Een van mijn meer recentere activiteiten is het leren van Japans. Ik begon dan ook spontaan te gniffelen bij het zien van de titel Hana Samurai. Hoewel het logo al mijn vermoeden bevestigde dat Hana in dit geval als bloem moet worden gelezen, betekent het woord tevens neus. In mijn gedachte zag ik dus al rare misvormde neusmannetjes met een zwaard. Ik zat er achteraf nog niet zo heel ver naast.

Laat ik dat gelijk maar even toelichten. Hana Samurai is namelijk de lelijkste game die ik gespeeld heb sinds The Mystery Team. De karakters zien er stuk voor stuk uit als het nageslacht van Frankenstein en Steve van Minecraft. En hoewel ik verdomd weinig geef om graphics, begon het al bij de intro bij mij te knagen, en dat is nooit een goed teken.

Deze intro leert ons dat de legendarische Sakura Princess ontvoerd is door kwade krachten en dat de wereld wacht op degene die de ontvoerde prinses redt (niet door jou Mario!). De held in kwestie is een naamloze jonge samurai die bij toeval op het voormalige huis van de prinses stuit. Hier krijgt hij de krachten van de kersenbloesem (sakura) en leert hij de zwaardkunst van de Kappa die er woont.

Deze zwaardkunst vormt de basis van de gameplay en is voor iedereen te begrijpen. Als de vijand verticaal aanvalt, spring je naar de zij en val je aan. Valt die aan met een horizontale snee, dan spring je naar achter en dan snel terug naar voren. Voor elke succesvolle actie zal een meter vollopen, en eens die gevuld is kan je een speciale Sakura aanval loslaten die meerdere vijanden tegelijk kan treffen.

De ongeduldige speler die denkt gewoon als een hack-and-slash door Hana Samurai te kunnen button bashen zal plat op zijn bek gaan. Je mag dan wel een zwaard hebben dat gezegend met de Sakura krachten, het blijft een behoorlijk slecht gesmeed stuk staal. Na een paar klappen tegen een ander wapen zal je wapen namelijk bot worden en minder schade doen, en uiteindelijk breken. Het is dan ook verstandig om altijd slijpstenen op voorraad te hebben, en als je dan toch aan het winkelen bent kun je net zo goed andere dingen kopen.

De dingen die je kunt kopen laten weinig aan de verbeelding over. Een paar messen om te gooien op een groep vijanden. Een broodje om je leven aan te vullen. Kikkers om je vijand af te leiden en een onzichtbaarheidmantel om even de overhand te krijgen. Niet spannend, wel nodig! Want hoewel Hana Samurai langzaam begint, gaat richting het tweede kasteel de moeilijkheidsgraad rap om hoog. Items zijn dan waardevolle middelen om zo’n level te klaren, iets wat ook de ontwikkelaar begrijpt. Daarom komen er levels waar je bonus munten krijgt wanneer je te vaak in een level het leven laat. Gewoon, zodat je nieuwe items kan kopen. Grappig, maar ik denk dat de meeste dan, net als ik, hun interesse al verloren zijn door de extreem repetitieve gameplay.

Conclusie

Hana Samurai: Art Of The Sword is een typische low-budget productie. Lelijke graphics die moeten doorgaan voor een bewuste designkeuze. Simplistische gameplay die niet de kans krijgt zich te ontwikkelen en bovendien zelden lang de aandacht weet vast te houden. Ik weet dat Nintendo groot probeert in te zetten op downloadgames, maar sorry, dit gaat hem zo niet worden.