Het is weer zover. De Harry Potter-gekte is weer in het land en daarbij moet Electronic Arts ook weer zijn graantje van meepikken. Dit keer kiest men resoluut voor een actievoller spel, waarmee ze de Harry Potter-serie de nodige vernieuwing willen geven. Slaagt Harry Potter ook dit jaar, of zal hij zijn jaartje moeten dubbelen?
Harry Potter, Ron Wemel en Hermelien Griffel ruilen dit jaar de schoolbanken in om op zoek te gaan naar Voldemort en hem tevens te vermoorden. Jammer genoeg wordt Harry zelf achtervolgd door de Dooddoeners die de orders van Voldemort volgen. Dit is zowat één van de weinige dingen die ik heb kunnen ontrafelen uit het vertelde verhaal. Wanneer je de boeken gelezen noch de films hebt gezien, is het zeer moeilijk om het verhaal te kunnen volgen. Er wordt namelijk van de hak op de tak gesprongen en sleutelelementen worden weggelaten. Ook worden zijmissies aangeleverd die enkel dienen als spelverlengers, maar totaal niets bijdragen aan het verhaal zelf.
Echter wordt het verhaal wel op een zeer vlotte, maar lineaire manier uit de doeken gedaan. Electronic Arts heeft duidelijk voor een actievollere aanpak gekozen. Waar je vroeger de vrijheid had om Zweinstein van binnen naar buiten en omgekeerd te ontdekken, vernauwt dit naar een wandeling van punt A naar punt B. Telkens word je aangevallen door een zeer mager gevarieerd aanbod aan vijanden. Op sommige momenten was het zelfs zo dat de vijanden oneindig bleven respawnen. Als dat nog niet erg genoeg was, wilde het toverstokje ook niet altijd even goed meewerken.
Wanneer je overspoelt wordt door vijanden, ben je verheugd op een miksensor. Jammer genoeg is dit bij Harry Potter meer een kwaal dan een hulpmiddel. Deze sensor zit welgeteld één seconde op het doel en verdwijnt dan weer. Waar je in vorige games je spreuken ook tactisch kon gebruiken, wordt dit meer herleidt naar pure buttonbashing op de schiettoets en hopen dat je snel genoeg mikt met die onnauwkeurige sensor. Je hebt wel de keuze uit enkele spreuken, maar het draagt zeer weinig bij tot de gameplay.
Laten we dan even kijken op grafisch vlak. Ik kon vaststellen dat hoe groter het gebied, hoe mooier het was afgewerkt. Terwijl de kleine kamertjes er ronduit lelijk uitzagen. Ook wanneer de stemacteurs hun mond opendeden, werd alweer een teleurstelling vastgesteld. Ten eerste zijn het niet Emma Watson en Daniel Radcliffe, maar wel slechte tweederangs acteurs die amper lijken op de stemmen van de desbetreffende acteurs. Ook loopt de voice-acting dramatisch veel achter.
Net als de gehele game is ook de missievariatie simpel gehouden. Telkens weer heel wat vijanden uitschakelen met het herhalend buttonbashen en hier en daar wat items verzamelen of met bepaalde mensen spreken. Soms mag je wel eens gebruik maken van de onzichtbaarheidsmantel. Maar ook hier weer is er weinig diepgang. Zonder al te veel problemen word je niet herkend tenzij je te snel voortbeweegt in de buurt van andere mensen. Uiteindelijk zal dit alles bij elkaar zo’n zestal uren om je door deze missies te doorspartelen.
Conclusie
Waar vorige games nog vrij aangenaam waren om te spelen, gaat EA hier toch wel de mist in. Met een lineaire, eentonige, repetitieve gameplay en een onsamenhangend, onduidelijk verhaal verlies je al snel heel wat volk. Deze titel is enkel aan te raden voor de echte die-hard fans. Maar dan nog: bezint eer ge begint. Hopelijk drinken ze bij EA volgend jaar het juiste toverdrankje. Met deel twee krijgen ze nog een allerlaatste kans om van de Harry Potter-serie een goede game te maken.