Heartworm

Vincent Adinolfi's Heartworm draagt zijn inspiratiebronnen met trots. De vaste camerahoeken en het inventarissysteem schreeuwen Resident Evil, terwijl de beklijvende sfeer en psychologische ondertonen rechtstreeks uit Silent Hill lijken te komen. Wat het spel bijzonder maakt, is dat het deze klassieke elementen niet alleen kopieert, maar ze verfijnt voor een modern publiek.

De tank controls zijn optioneel en dat is een zegen. Moderne controls werken perfect en maken je lichtvoetig genoeg om vijanden te ontwijken zonder de spanning te verliezen. Het is deze flexibiliteit die Heartworm toegankelijk maakt zonder concessies te doen aan de kern van wat survival horror zo speciaal maakt. Je kunt zelfs rond kijken in first person, perspectief, wat vooral handig is om je omgeving beter te verkennen, al vond ik het zelden echt noodzakelijk tijdens mijn speelsessie.

Combat door de lens van angst

Het gevechtssysteem is waar Heartworm echt zijn eigen identiteit vindt. Net als in Fatal Frame gebruik je een camera als wapen tegen de bovennatuurlijke bedreigingen. Het klinkt misschien gek, maar het werkt verrassend goed. Elke filmrol telt en met het beperkte aantal dat je vindt, moet je strategisch nadenken over wanneer je vecht en wanneer je vlucht. Dit zorgt voor constante spanning want elke confrontatie voelt als een weloverwogen risico.

Een briljante toevoeging is de cameraflits die je kunt gebruiken om tijdelijk licht te maken in donkere ruimtes. Het is een simpel mechanisme maar het voegt zoveel toe aan de sfeer. In plaats van een zaklamp die constant aan staat, creëert deze korte lichtflits momenten van opluchting gevolgd door terugkerende duisternis. Het houdt je constant op je tenen.

Puzzels die je hersenen prikkelen zonder te frustreren

De puzzels in Heartworm zijn perfect gedoseerd. Ze zijn niet zo complex dat je uren vast zit, maar ook niet zo simpel dat ze aanvoelen als tijdvulling. De sleutel ligt vaak in het grondig exploreren van je omgeving en het zorgvuldig lezen van documenten die je vindt. Een belangrijke tip: als je vastzit lees dan de documenten in je inventaris nog eens door. Vaak bevat een ogenschijnlijk onbelangrijk stukje tekst de oplossing die je zoekt.

Wat vooral opvalt, is hoe organisch de puzzels aanvoelen binnen de wereld. Ze voelen niet als willekeurige obstakels, maar als natuurlijke onderdelen van de omgeving waarin Sam zich bevindt. Dit draagt bij aan de immersie en maakt het oplossen van puzzels bevredigender dan in veel andere horror games.

Visuele nostalgie met moderne flair

De optionele PSX graphics zijn een leuke toevoeging voor puristen maar eerlijk gezegd speelt het spel ook prima zonder. De retro esthetiek werkt perfect voor de sfeer die Adinolfi wil creëren. De chunky polygonen en licht korrelige audio creëren een dikke angstaanjagende sfeer die fans van retro survival horror zal bekoren. Het is duidelijk dat hier veel liefde in is gestoken met oog voor detail dat zelfs de meest verwende nostalgie fans tevreden zal stellen.

Conclusie:

Heartworm overstijgt de nostalgische blik naar het PS1, tijdperk door klassieke survival horrorelementen slim te combineren met moderne toegankelijkheid. Het cameragevecht systeem brengt een frisse wind door het genre, terwijl de flexibele besturing zowel puristen als nieuwkomers respecteert. Wat vooral indruk maakt, is de weloverwogen exploratie van rouw en verlies zonder te leunen op goedkope jumpscares. Met een perfect afgemeten speelduur van vier tot zes uur weet Vincent Adinolfi precies wanneer hij moet stoppen. Heartworm bewijst dat indie horror nog steeds kan verrassen door vertrouwd en vernieuwend tegelijk te zijn. Een kleine parel die zich moeiteloos onderscheidt in het groeiende veld van retro geïnspireerde horror games.